As mulleres e persoas con útero e ovarios podemos enfermar de forma crónica de endometriose. A nosa discapacidade é definida de forma machista como xenito-urinaria borrando e invisibilizando que se trata dunha doenza allea ós homes que afecta maioritariamente a mulleres. Tamén persoas con útero e ovarios funcionando—sen útero se cho extraen unha vez iniciado o proceso patolóxico—pero con un ovario activo xa chega para que continúe a doenza. No meu caso persoal, a perda dunha trompa en 2018 (tardaron 4 meses e medio en operarme tras unha crise moi dolorosa; 4 meses e medio antes, un 3 de setembro, mandáranme para casa cando debín quedar e ser operada neses días porque a miña crise coincidira con moitísimos partos, o que non me parece nada casual) supuxo o inicio de ciclos menstruais máis curtos, ou por aí andou a cousa aínda que non sei se esa foi a causa ou simplemente o avance natural da doenza (aumento da contaminación—convencidísima—destrución do mundo natural, empeoramento das condicións de vida en xeral debido ó empobrecemento e a falta de axuda, maltrato familiar). 

A diferencia entre doenzas da muller e doenzas exclusivas dos homes é que na muller ocorre no inicio da vida laboral, incluso na vida de estudante, empobrecéndonos ás que temos moitas máis dificultades para traballar; o cáncer de próstata no home e trans+ ten lugar cando o home xa ten unha certa idade e xa tivo unha vida laboral que lle permitirá baixas, etc. e un mellor amparo. 

Este mundo patriarcal está construído a medida dos homes cis e non hai lugar para o sufrimento feminino. É fácil conseguir un 33% de discapacidade pero as vantaxes son mínimas, eu ata agora non conseguín ningún tipo de axuda, moitas veces estou demasiado débil para pedila DE NOVO, saben ben quen somos, de feito recentemente estiven varios meses co DNI caducado por non ter 12 euros mailo gasto dunha foto recente, coma sempre non atoparme ben non axuda a decidirse e a falta ata hai pouco dunha compu ou teléfono que funcionase para pedir cita—tal grao de discapacidade non é máis ca un paripé. Os traballos reservados para as persoas cun 33% de discapacidade están configurados para ser realizados por persoas sans, sen ter en conta os problemas das persoas enfermas. E non todo o mundo debería ter que traballar. Recente como activista contra a violencia psi axudei a escribir un relato da violencia sufrida pola nai dunha compañeira no Nicolás Peña (VIGO) incapaz ela de redactalo pola dor anímica e a rabia que lle causaba. Para min ese traballo, polo que non cobrei, é moito máis importante socialmente que todo o que poidan facer moitas persoas. Pero nin todo o mundo ten que “traballar” (sexa o que sexa iso) nin todo o mundo ten que facer activismo usando certos coñecementos. Eu creo na RENDA BÁSICA UNIVERSAL SUFICIENTE E INDIVIDUAL. Necesitaríamos con todo ser máis numerosas en números, as enfermas. E apoiarnos politicamente sen deixarnos cooptar polas farmacéuticas e o complexo industrial da Medicina (dispositivos). 

Todo o mundo sabe que as discapacidades calcúlanse (danse, outórganse) á baixa. No meu caso agora mesmo resulta tan ridículo un 33% cando moitos días, os máis fríos do inverno, paso o día sentada no chan de madeira pegada a un radiador eléctrico que non dá quentado o cuarto chorando coa sensación de que vou estoupar ou morrer de frío, con menstruacións cada 22 días e 6 días ás veces expulsando coágulos máis duros ca unha goma de borrar. Cústame face-las cousas básicas. Ducharme, durmir, preparar algo de comer. Ir comprar a un supermercado. Nunha casa na que non se me quere e onde non se fai nada por min: meterme en problemas graves, algún bo golpe. Orfa de pai, a única persoa que me quería na miña vida de familia de sangue; algún amigo, amiga, teño, pero non teñen capacidade para axudarme ou non o entenden. Ás veces éme difícil incluso coller laranxas do laranxeiro, benditas elas. No meu caso agora mesmo o meu peor inimigo é o frío (escribín este artigo o 8 de marzo de 2022 de madrugada nun impulso).

Cremos moitas de nós (sen contrastar) que a doenza mental (totalmente á boleo no meu caso, nin saben eles o que queren ou quere dicir, non ma comunicaran) que se nos inventa forma parte dunha especie de protocolo denigrante. Como una especie de hysteria disfrazada con outro nome. Se as etiquetas diagnósticas son sempre estigmatizantes e poñen en perigo a vida das persoas—pois é legal e habitual (cando non vai a policía á túa casa) secuestrar alguén en urxencias, encerrala nun andar de psiquiatría xa drogada, atada con correas cun golpe na cabeza, sangue na almofada, e sen que interveña ningún avogado ver unha xuíza días despois—aplícase electrochoque nos hospitais públicos de Hespaña pola forza, baixo coacción ou engano—tamén é habitual que os médicos se neguen directamente a examinarte cando acodes por calquera outra razón ou pola propia endo—por exemplo recentemente o reumatólogo, enviada pola xinecóloga da Unidade de Endometriose do Cunqueiro... na busca de doenzas concomitantes; e antes non me examinou a fisio no Meixoeiro en consulta igualmente enviada pola xinecóloga: téñennos paseando dun lado para outro encontrándonos mal, sufrindo, para que nos resignemos ou vaiamos ás súas consultas privadas (ou ó psiquiatra, moita obsesión por que vaiamos ó psiquiatra). 

Reitero, se as etiquetas diagnósticas son sempre estigmatizantes, resulta ridículo no caso de mulleres (e trans+) con doenzas claramente orgánicas, diagnosticadas con cirurxía. 

É certo que calquera persoa que se encontre mal de saúde (stress, trauma) pode ter dificultades para durmir e experimentar estados extraordinarios da consciencia... etc. pero psiquiatrizarnos é unha forma de facer negocio con nosoutras; e de castigarnos como mulleres (o vello imaxinario transformado, velado—somos mulleres estériles, tolas, improdutivas que necesitan coidados, seres inútiles para o patriarcado baseado no traballo masculino asalariado e no traballo dos coidados “por amor” que non podemos exercer moi ben). Moitas mulleres con endo durmimos mal pola dor ou estamos esgotadas animicamente (sentir dor acaba cunha) pero iso non o vai solucionar ningún dos profesionais psi ós que temos que ir na sanidade pública (un SEÑORO atenderíanos) e moitas veces nin transporte público temos que nos achegue. Repito empobrecidas sen nin sequera unha axuda do concello para acudir en taxi ou en autobús ó hospital ou onde sexa necesario ir... cando o percorrido exista en bus interurbano. Estou convencida de que nas condicións adecuadas, estaría moito mellor e podería ir avanzando en traballos que me saquen do empobrecemento e dun non-fogar hostil, onde as miñas únicas amigas son as árbores. Ás veces síntome tan mal que sinto as súa enerxía tan nitidamente tocándoas...