Para non ser retórico nin acabar na demagoxia habitual do debate público español dos últimos tempos vou iniciar este articulo con datos obxectivables:

• os mecanismos de reprodución dos Virus, incluído o Covid19, teñen unhas pautas xerais comúns recoñecibles;
• a medida que se estende, os seus síntomas tende a ser máis leves pois bioloxicamente a súa tendencia é a sobrevivir e expandirse, non a desaparecer coa morte do receptor;
• o fundamental en toda pandemia é descubrir os seus mecanismos de contaxio para saber as pautas de protección a seguir;
• as vacinas son un elemento central para acabar coa pandemia en canto axudan a rebaixar a carga vírica, cortan as cadeas de transmisión e evitan casos graves e mortes.

Hai uns días púxose en marcha no Congreso dos Deputados a comisión de investigación sobre a xestión das vacinas en España. Unha comisión necesaria que non vai ter grandes resultados, como xa se observa polas primeiras comparecencias, porque as nosas señorías están máis preocupadas en debates teologais que polos problemas reais da xente deste tempo.

Se os deputados do PP, Vox e Cs non se ausentasen da comisión, e os deputados do resto dos partidos estivesen preocupados por preguntar por temas que afectan aos cidadáns, en lugar de querer convencernos de que as administracións máis incompetentes na xestión da pandemia foron as da cor oposta ao seu; preguntarían a María Jesús Lamas, directora da Axencia Española do Medicamento e a outros comparecentes algo que xa todos sabemos -que todas as vacinas aprobadas pola Axencia Europea do Medicamento e recomendadas pola OMS son todas igual de efectivas no combate do virus e que todas teñen estándares de seguridade similares-, para que constase no diario de sesións do Congreso.

E chegados a este punto irían máis aló. Preguntarían aos responsables do goberno porque sendo así, se apostou no seu momento por Pfizer e Moderna en lugar de AstraZeneca, sendo este última dezaseis veces máis barata para as arcas públicas e ser, por tanto, o mellor instrumento para universalizar a vacinación a todo o planeta. Unha necesidade, a de estender as vacinas aos países do Sur, algo proclamado como desexo por case todos os gobernos indistintamente da cor política.

Entre tanto, concedémoslle o premio Princesa de Asturias a Sarah Gilbert, unha das investigadoras impulsoras da vacina AstraZeneca, e á vez, os nosos gobernantes entran na campaña mediática orquestrada contra a compañía farmacéutica británica para, en primeiro lugar, crear dúbidas sobre a vacina e, para con posterioridade, eliminala progresivamente do catálogo de vacinación. Para maior gloria de Alemaña.

Na segunda dose foi un forte malestar político dalgúns gobernos autonómicos e a maior demanda dos vacinados, a pesar de toda a campaña de confusión, a que tivo como resultado que AstraZeneca fose a vacina máis utilizada entre as persoas menores de 60 anos ás que se lle deu a opción de elección por medio dun, pouco habitual nestes casos, consentimento informado.

Se atendemos ao que custa ás arcas públicas cada dose da vacina, a diferenza é abismal. Vacinar cada dose a 45 millóns de españois supón un gasto de 877 millóns de euros se se fai con Pfizer -algo máis con Moderna-, mentres que o gasto é de 135 millóns se a aposta é AstraZeneca. Isto hai que multiplicalo por dous, por tres ou polo que a industria farmacéutica considere. Unha ‘pequena’ diferenza de algo máis de 700 millóns que debería coarse nos debates dos nosos sisudos parlamentarios.

E niso apareceu a variante Ómicron.

A pesar de que a doutora Angelique Coetzee, descubridora da nova variante, xa advertiu que seguramente se trate dunha variante máis leve, o pánico até se apoderou dos mercados e os gobernos para demostrar que se preocupan pola nosa saúde decidiron pórlle portas ao mar, ou o que é o mesmo pechar fronteiras.

En todo caso, como a auga en maio a nova variante xa serviu para acelerar a terceira dose e ameazar coa vacina obrigatoria ou o apartheid social a todo o que non teña o pasaporte Covid.

De nada serve que a propia OMS recomende completar a pauta de dous doses en todo o planeta antes de abordar esta (a terceira no Norte rico) ou que a propia Sarah Gilbert asegurará, en declaracións recentes, que non teñen constancia da necesidade dunha terceira dose no caso da vacina de AstraZeneza.

Sospeito que aos vacinados con AstraZeneca esta vez vannos a obrigar a pasar polo aro de Pfizer coa ameaza de que no caso de que non o aceptemos téñannos preparado un pasaporte Covid con caducidade aos 9 meses.

Os cidadáns deberiamos seguir actuando co mesmo grao de responsabilidade e equilibrio demostrado até o día de hoxe. Non deixándose arrastrar polo mesianismo dunha minoría fanatizada nin polo negocio duns monopolios dispostos a facer caixa, e todo iso á espera de que algunha das nosas señorías preocúpese pola saúde dos seus cidadáns e polo bo estado das arcas públicas.