Cabodano (365 días, e tamén cabo dun século). Lembro dun xeito especial o lume manso dos ollares de Avelino Pousa Antelo, noso fulgor do obradoiro en pé de xa, sen paseniño. Nada de ríspeto. Moito senhor en tanto home. Un sol. E velaí que estamos aínda nel e posuídos desa maxia da ledicia. A súa ausencia non fai senon medrar naqueles tantos ecos das palabras, contra os silencios. Vai e volta en min coma unha frauta de alcacén, nas agras do mundo que conleva a súa memoria. O parladoiro e a pucha. Os convivios. A columna ergueita cara ás luces, onde o estilita d´A Barcala mora coma o sol de agosto polo sobreiral do Arnego e pola Arnoia e polo Arno de Florencia… ; e tamén, de certo, por Arnois da nosa recalada do silencio máis humano, solidario ata os abismos para nos salvar a vida en sempre. Foi, aínda é a nova que máis se tercia en sentir, en falarmos contigo nesta data do vinte de agosto que segue canda nós en petroglifo, en cumial, na ardora en que lostregas paseniño cabo dos algures, onde acougas, habitas nas searas e das fe da seita en asubíos da ledicia e agarimos. Endexamáis te fuches. Estás aquí. E se non digo Quian. E resucitas. ¡Pásao sempre ben e repenica en moito a luz aló nos cumes e nas valgadas dos encantos, coma aquela tanta flor dos tantos días. ¡Caro Amigo!