Hai uns anos morreu Lito, o pai dun amigo. Foi un home máis que moi bo, traballador, cheo de humor e compromiso: excelente pai e mellor avó. Sempre falaba galego. Despois do enterro, a súa viúva agasalloume unha botella da augardente que el fixera. Do derradeiro lote caseiro. Unha botella simple, o líquido dentro transparente e peneirado pola luz do día. A luz dos vivos.
Ao principio, eu non quería beber daquela augardente. Supoño que na crenza de que se un día chegase a rematala, tamén remataría algún anaco da miña lembranza do Lito. Con todo, a modo e ao longo de meses, se non anos, tomaba un groliño cada cando coma homenaxe augardentosa á súa persoa. Ás veces semellaba que o líquido dentro daquela botella non diminuía, que nunca quedaría apurado, xusto como eu pensaba que o gran home que o elaborou nunca finaría, e como a imposibilidade de imaxinar que a lingua das nosas conversas deixe de soar.
Cando aínda quedaba suficiente augardente na botella, decidín facer un licor galego por primeira vez na miña vida usando ese resto da beberaxe como base. Investiguei en internet. Consultei cos amigos. Á mesma botella boteille algún licor, arandos, mondas de limón e laranxa, e canela. Quixen crer que revivir aquel licor mantería vivas na miña lembranza as imaxes do pai do amigo, os seus contos chistosos, a súa inmensa xenerosidade, expresada sempre naquela fala da súa vila, cidade dos cabaleiros.
O novo licor leva xa pousado máis dun ano e medio na mesma botella cá augardente orixinal. Pulula na mesa de xantar. Non sei se algunha transcendencia ten, pero cada noite o raio do faro da Torre de Hércules entra pola xanela e traspasa a botella, creando unha irisación lírica na parede. Xa vai sendo hora de abrir a botella. Dunha banda, quero catar o que queda dentro e comprobar en que quedou. Doutra, quixera deixar a botella xustamente onde está, nun perpetuo purgatorio cuxo mérito, alén de ser un tipo de moble, é de asegurar a lembranza plasmada en obxecto físico dun ser humano con quen xa non podo falar.
Vou abrir a botella. Pero sei que, cedo ou tarde, chegarei á mesma situación, á mesma problemática: apurar a botella ou facer revivir a lembranza daquel líquido orixinario dunha maneira ou outra. Seica hai que botar máis alcohol, máis azucre. Seica hai que botar nova froita. E aínda que con cada lote quede menos daquela augardente xa ensarillada coa lembranza de conversas e gargalladas, sei que sempre quedará unha pinga do orixinal, aquela botella, aquel cortiza. E con cada pinga, unha memoria, unha palabra, unha forma de vida: amigo, bota, grazas, saúde, arrincadeira, ho.
Outra?
