Coido que é algo lóxico.
Miramos por nós, pola nosa conservación e a dos nosos, aínda que sabemos que sós non sobreviviríamos... E aínda que o sabemos, damos por descontado que o noso entorno, sexan familiares, o resto da humanidade, das especies coas que nos relacionamos ou a Terra no seu conxunto, vai estar aí, e máis invariable canto máis grande sexa a porción considerada. Pero non ten por que ser así. De feito, non o é. E, sendo unha base sobre a que asentamos as nosas ideas para vivir, manter ideas dese estilo na cabeza pode ser perigoso.
Lembrei o anterior ó ver un parágrafo sobre a obsolescencia programada, a práctica de construír obxectos para que sexan útiles pero non moi duradeiros, e así poder seguir a producilos -e cobrar pola súa produción- para substituílos, pode que coa escusa de atrribuñirlles máis capacidades para o seu uso. Ou sexa, algo así como consideralos obxectos dun só uso, pero tendo en conta que cousas como o móbil non é factible facelo para unha única chamada. E, de igual xeito que se tende (de xeito moi lento e aínda incorporándose novos obxectos a ese esquema) a desbotar os obxectos dun só uso, en xeral o ‘usar e tirar’ vai rematar. Ben, deixémolo en debería rematar. Ten que facelo. Non podemos estar empregando recursos de xeito crecente en aparellos novos porque os antigos se estropearon cando poderían ter durado máis, moito máis mesmo, con outra concepción na súa construción.
Coido que en relación a isto, de xeito básico, na relación economía-sociedade, hai dúas cousas a considerar: unha, a reparación da pé a pequenos talleres que poden desconcentrar o poder das grandes multinacionais, achegándoas máis ás persoas (e os seus prezos). Pero claro, desconcentrar o poder significa compartilo, é dicir, diminuír o poder que se tiña antes... E tamén, outra, tende a desbancar a cultura de limitación da vida útil que fan as empresas dos seus produtos ('obsolescencia programada') para seguir vendendo máis e aumentar as ganancias. O que ven sendo outro xeito de diminuír o seu poder, e polo tanto, outra fonte de resistencias, nun mundo no que as empresas só miran o seu embigo, pois non teñen máis finalidade que amontoar cartos... E se teñen outras, están supeditadas a esa, de xeito que sirvan como finalidades accesorias, parciais, para conseguir o fin último de ganar cartos. Pero reverter ambas tendencias implica cambiar un modelo de economía. E iso está (está na actualidade, non é que sexa de por si) difícil.
Pasar a que unhas simples medias se puideran fastidiar despois de que se lograra a fórmula para que non o fixeran foi só un dos episodios chocantes nesta 'guerra empresarial' contra o mundo (no que nos incluímos nós, claro!). O tema ten evolucionado. A desculpa máis manexada para evitar a reparación na actualidade é que os instrumentos hoxe son moi complicados e requiren moita especialización, co que non se poden reparar na casa... pero tampouco nun taller. Resulta que merquei un móbil (gama baixa, 100 €) e unha caída foi o preludio para que un mes e pouco despois sexa inviable o seu uso. Custe dun amaño -a ferida implica só a rotura da pantalla-: 90 €, sen garantía de que ó final o podan amañar ou de que non teñan que amañar máis partes... algo sobre o que non tería o mínimo control. ¿? Os repostos, a carcasa compacta, leches en vinagre! Móbil novo, máis ganancia para alguén, máis prexuízo para a Terra, máis prexuízo para todos.
