Foi Alisa Zinóvievna Rosenbaum quen baixo o pseudónimo Ayn Rand, en 1950 e na súa novela Atlas Shrugged, fíxolle dicir a unha das súas personaxes: “cando advirtas que para producir necesitas a autorización de quen non producen nada; cando comprobes que os cartos flúen cara a quen trafican non con bens senón con favores; cando percibas que moitos se fan ricos polo suborno e as influencias máis que polo traballo, e que as leis non te protexen contra eles senón que, pola contra, son eles os que están protexidos contra ti; cando repares que a corrupción é recompensada e a honradez convértese nun sacrificio persoal, entón poderás afirmar sen temor á equivocación que a túa sociedade está condenada”. E aínda que, por suposto, pertencen a un mundo propiamente dirixido cara á literatura, xa que logo non son, non o pretenderon nunca, os xuízos dunha pensadora, senón máis ben os que unha creadora, que por certo dado o momento en que viviu aposta polo machismo lingüístico, fai expresar a unha das personaxes dun seu traballo artístico; quero traer esta cita a colación para tratar da ignominia que parte da nosa sociedade dedica ou infrinxe á outra, algo tan normalizado en todas as comunidades que, por desgraza, a galega tamén coñece ben de preto.

Daquela, aínda que nunca tratarei de me xustificar –creo que aquelas persoas que, como eu, son libres e conscientes da súa liberdade, non necesitan practicar a xustificación— , por mor da miña actividade profesional docente, si aposto pola semente dos argumentos ben apontoados, pola liberdade de opinión e polo exercicio da formación, nunca polo tráfico de favores, polo suborno, polas gavillas de amigos e amigas que crean empresas nas que poderen manifestarse (doutro xeito non poderían) e pola corrupción. Do mesmo xeito, tampouco creo nese tipo de medios onde a xente semella que se pode proclamar con liberdade e exercicio crítico mais que, tras facelo e podermos comprobar moitos e moitas calquera disconformidade co alí apuntado, calquera crítica ben substentada e argumentada que dea contas da necedade alá expresada, axiña é censurada e borrada. Esa é a realidade que impera nalgún que outro infiltrado medio dixital galego ao pretender facer cultura non sendo máis que un travestido ao abandeirar a independencia e a liberdade de expresión.

Mais falo agora da saída da miña novela Intensa e quente é a túa humidade azul, que por desgraza, malia que en chave positiva, algún medio xornalístico cualificou como axitación “do panorama cultural do país”. Si, en pleno século XXI, cando os medios da comunicación poden pór ao dispor de calquera de nós todo tipo de imaxes e información, cando o sexo transbordou todo tipo de esferas, servindo mesmo para anunciar produtos alimenticios como un po co que poder facermos un chocolate quente; proclámanse voces, afortunadamente poucas –talvez iso dea índice de que as más herbas medran en todos os xardíns, mesmo nos máis sacros e conventuais— , que froito da máis tristenta formación, da falla de rigor máis absoluta e da ignorancia máis atrevida, deixan patente a súa propia estulticia através de fáciles e simples xuízos, personalistas en todo caso e emanados do pouco vagar de quen se proclama crítico ou crítica literaria desde unha palestra de baiuca e que, de novo teño de apelar á investigación, afunden a súa propia realidade nun pasado conectado co favoritismo, mesmo en decepción tras decepción ao acudiren a calquera editora para que confíe nos seus proxectos ou en afiliacións políticas quen de outorgarlles postos en medios xornalísticos através dos que facer saber á Galiza que queren ser aludidos como escritores e críticos literarios. Ño!, que dicimos en Lugo os galegos e as galegas que seguimos a nos asombrar pola estupidez humana.

Si, proclameime estes días como creador literario, proclameime como autor dun texto pornográfico, e semella que hai xente que se chama escandalizada, malia que sen saber que, en verdade, eu nunca procurei, nunca usei e agora menos, do escándalo nin de o provocar para manifestarme nas letras galegas. Nunca o necesitei, que vai! Son xa máis de vinte anos de exercicio profesional apostando polo rigor, a seriedade e a creatividade; e son máis de vinte anos denunciando a falsidade, o amiguismo, o ánimo de lucro do xorne que sexa e a incultura de quen por veces se traviste tal que pope dun mundo cultural en que, en suma, non ten cabida real. Por certo, algo semellante xa lle pasara a Correa Calderón con Risco, daquela autoproclamado sacerdote supremo dunha cultura que comezaba a despuntar no panorama europeo e que, como é sabido, sen a intervención de Correa non o tería logrado nunca.

Orabén, Intensa e quente é a túa humidade azul é unha aposta literaria, unha proposta artística que, con efecto, afunde a súa trama no mundo D/s, non BDSM como se ten sinalado. Nada hai nela nin de sadismo nin de masoquismo, pese a que alguén na súa ignorancia pense que un sádico é o mesmo que un Amo, ou que unha masoquista é unha submisa ou escrava. Si, Intensa e quente é a túa humidade azul é unha proposta literaria que recrea unha trama amorosa desde a perspectiva da Dominación e a submisión, simplemente. Dominación e submisión sexual, por suposto. E quen pense que se fala de sexo non ortodoxo, quen opine que retrata unha historia machista ou quen crea que proclama a dominación dun xénero en concreto, e quen, en consecuencia, considere que no sexo existe unha ortodoxia ou que nel pode habitar o machismo ou o feminismo; mostra un completo descoñecemento da fantasía que pode –e debe— rexer no sexo. Non é, nin o pretendeu, ser unha novela de tese como sinalou hai pouco un individuo que demostra unha comprensión lectora escasísima ademais dunha formación filolóxica inexistente: unha novela de tese, como sabemos polo menos os e as filólogas rigorosas, é unha proposta novelada onde se dá máis importancia ás intencións narrativas do autor ou autora que á propia narración. Daquela, e xa non como autor senón como filólogo, como docente universitario e como investigador, debo expor que Intensa e quente é a túa humidade azul non é, nin moitísimo menos, unha novela de tese. É simplemente unha novela pornográfica galega, unha novela de sexo, unha obra cunha forte presenza do sexo explícito que cometeu o gran pecado de recrear por veces unha actividade sexual non convencional.

Non por casualidade, parte da miña vida investigadora, e gran parte ademais, asenta en empresas en que, con grande fortuna se analizou e estudou o feito do machismo, tanto lingüístico como literario. Non vou apelar nada máis que á miña última Tese de Doutoramento en Didáctica da Lingua e a Literatura, un groso traballo que se ocupaba de estudar o comportamento da mitoloxía feminina da muller da auga nas literaturas europeas, onde, como é lóxico, se estabeleceron non poucos proxectos educativos a prol dunha loita consciente cara ao desleixo xenérico que, en chave de invisibilización e denigración da muller, inza a nosa actual sociedade, lacrada por unha problemática que desa simple invisibilización do xénero feminino na escrita prorrompe en malos tratos diarios á muller. Xa que logo, calquera demagoxia facilona que proclame que na miña novela se avoga polo machismo e a denigración da muller cae no retardamento mentireiro máis diáfano. Nin eu son nin a miña novela é, portanto, machista; e na cama, meus señores e miñas donas, cada un e cada unha debe practicar o que crea consecuente e satisfactorio, non xulgándoo nin atrevéndome a facelo eu nunca, mais moito menos apostando pola existencia dunha ortodoxia que estabeleza que o bon, para un home, é foder unha muller na postura do misioneiro e coa luz apagada, e se a fodida implica un interese reprodutivo mellor aínda …

Con efecto, todos e todas fodemos –ou deberiamos, polo menos quen o así desexe— e todos e todas –uns e unhas máis e mellor, outros e outras menos ou peor, como no sexo— comemos. E ninguén se escandaliza porque se publiquen libros, mesmo obras artísticas relacionadas coa comida. Sen embargo, si semella que se revolucionan certos grupos da nosa sociedade cando se publica unha obra literaria erótica ou pornográfica, e se esta se ocupa de deseñar algunha imaxe de sexo non convencional, o pecado é maior. Mais aínda por riba, esas voces disconformes e temerosas coa saída dunha obra libre, publicada nunha editora igual de libre que ela, unha editora, Positivas, das máis libertarias e prestixiosas da nación; non contentas con relacionala co machismo, fano através dun texto falto de calidade e habelencia lingüística, enchido de incorreccións e desaxustes morfosintácticos e léxicos que aposta por un soez machismo lingüístico que só dá contas dos vellos medos masculinos, da pouca enteireza e pericia imaxinativa que en materia de sexo seguen a posuír certos homes e que, tristemente, apela ao feminismo para, de xeito ridículo, relacionar a carne de porco celta cunha peza de encaixe de guipura, tal é a relación que ten o sometemento da muller co exercicio dun sexo libre, san e consensuado que aposta por un xogo particular fóra do que aconsella o catolicismo.

O machismo, para quen non o saiba aínda, constitúe unha ideoloxía que promove a negación da muller como suxeito en calquera ámbito, algo que eu moi ben e con moita dedicación levo a estudar desde hai anos. Tal vez por iso, mesmo polo feito de tratar eu sempre de ser rigoroso e serio, e de non descontextualizar a crítica literaria que desenvolvo, nunca se me ocorrería expor que Bataille, o Bataille autor de Historia do ollo ou Miña nai, é un apoloxeta do incesto, unha práctica sexual deostada nas sociedades occidentais, ou un facedor de novelas de tese levando en consideración simples argumentos que sinalen a súa querenza polo masoquismo, a coprofaxia, a necrofilia e, en suma, a transgresión sexual máis evidente. Claro que todo isto, ademais, nin ocorreu nin ocorrería xamais na crítica francesa, onde semella que nos levan moitas horas de voo e algo máis de tolerancia, rigor e compromiso.

Mais bobaxes e burramias puntuais á parte –que de todo ten de haber— , calumnias, má fe e críticas digamos literarias preguizosas, volvendo ás fodidas, que creo que é dos asuntos máis interesantes e exquisitos que ten a vida humana porcerto, se alguén quere coñecer máis sobre o mundo do BDSM –na miña novela ben pouco vai achar deste planeta, que lle chaman— talvez poida permitirse perder o seu tempo e ler o meu ensaio Amor y deseo en el calabozo, publicado hai poucos meses na Serie Universitaria das así mesmo prestixiadas Edicions Bellaterra de Barcelona, onde en chave comparatista e de verdadeira crítica literaria, analizo este planeta polo miúdo e onde estudei a dimensión das imaxes bedesemeiras que elaboraron plumas tan destacadas como Joyce, Correa Calderón, Cernuda, Lorca, Juan de la Cruz, Fernand’Esquio, o rei Afonso ou Neruda, por citar só uns exemplos. Daquela, non será mellor que fodamos e gocemos, e que tamén critiquemos a literatura fóra de personalismos? Eu, aínda que pareza pouco habitual, penso desde a miña ignorancia que mentres todo aquilo se faga con liberdade, consenso, respecto, formación, rigor e educación, ben feito está.