Tríptico do silencio é a Triloxía de Naxos. La condició txarnega corresponde á parte catalá, El exilio sin nombre chámase a castelá. O libro galego é Á intemperie. Á intemperie é permanecer sen fogar, sen toda a roupa de símbolos que nos constitúen como cidadás dun lugar, é o individuo espido, a zoé, vida nuda

Tríptico do silencio é a Triloxía de Naxos. La condició txarnega corresponde á parte catalá, El exilio sin nombre chámase a castelá. O libro galego é Á intemperie. Á intemperie é permanecer sen fogar, sen toda a roupa de símbolos que nos constitúen como cidadás dun lugar, é o individuo espido, a zoé, vida nuda. “A miña lingua é a miseria, a diáspora, o silencio”, di Vasallo. Silencio é ausencia, miseria é carencia. E fóra vén de fores, que non é o espazo que hai máis alá do fogar: é a porta, o limiar. Por iso fala Vasallo en linguas “con gramáticas imposibles”, linguas enlamadas que incomodan como incomodan as fronteiras. Porque non se atopa un espazo tralo outro, senón a condición mesturada, impura. É o motivo polo que, di a autora, “a miña cuestión é o ser e o non-ser á vez”. O non-ser é, tralo asentamento do pensamento patriarcal, solar, aquilo sen forma lexítima, aquilo que non pode ser recoñecido. E por iso molesta. 

Naxos é a illa na que Teseo abandona a Ariadna, antes de ser recollida por Dionisos. Teseo é a razón, o fío que Ariadna lle empresta, o instrumento para sobrevivir ao labirinto e non caer esgazad@s na sen razón. Dionisos é o irracional, iso informe que acaba rescatando a unha muller (grega) máis que –supostamente- traizoa á familia pola nova tradición metafísica, política que as traizoa a elas. Dionisos é o espazo non-cívico no que elas emerxeron e no que despois quedaron relegadas; é a multiplicidade na que agora se apoderan.

Brigitte expón un texto híbrido, que pode ser tanto teatral como recollida testemuñal, como novela posmoderna que reproduce conversas de what’s app, expón o ser e non-ser que a ela se lle ofreceu para habitar e a moitos outros corpos aos que, no libro, se lles dá voz. Doando a dor deste xeito elabora o seu propio mito fundacional. Toma as palabras espurias e constrúe “unha literatura sen lector@s”. Vai dicir “palabras que non podo dicir”, non por estaren prohibidas, pois case nada parece vetado no noso mundo hiperliberal. Mais non é a institución de iure a que restrinxe agora para amparar liberdades, senón que é a violencia de facto a que nos limita, nos encolle, nos asfixia. 

Sucede cando un obxecto muda en suxeito e fala (toma o logos e dinamita ese logos). Fala, ou non fala, e toma decisións en contra dos amos, lonxe das súas vontades ou apetencias. Niso consisten os filmes de Intelixencia Artificial, di Vasallo. Niso consiste a ciencia ficción de terror. Alguén sen memoria, sen conciencia, e iso, un día, violenta o seu pensamento e entende que está deslocalizad@, dislocad@, porque houbo procesos de deslugarización parellos á colonización, que é “ese desprezo que che impoñen”. Desprezas porque non recoñeces, porque non coñeces, porque non sabes quen es e porque o saber teno o poder e chámalle subdesenvolvemento á pobreza na que abandonan os corpos, as mentes e os terreos tralos procesos extractivos do imperialismo. Quen son os pobres? “Xente á que lle anularon a capacidade de decidir”, din. 

Falan no Tríptico @s deslugarizad@s que buscaron palabras para designar os seus lugares interiores. Pero penso unha cousa: non ter nome pode ser interesante en certos espazos ontolóxicos, devir imperceptible ata é unha estratexia de resistencia. Mais non ter causa é peor, non ter causa é ter culpa

Dá vergoña pensar que se é pobre, que se vive o invivible porque non se sabe máis, e non porque deixaron a vida espida de dignidade. Unha perversión é escravizar, pero outra maior é inocular a moral de escravo. Que perverso o borrado, non dos seres, pois son corpos que existen sen recoñecemento da civitas e que son usados: que perverso o borrado das causas que dan lugar ás condicións subalternas. 

Hai lugares que reciben migrantes e que reproducen e cruzan segregación de clase e segregación nacional, pois todo o mundo se apresura en querer a liñaxe dos deuses, ser aristoi. Estes teñen autoestima, non piden permiso para vivir, tampouco perdón. Eles merecen. Para eles o diñeiro flúe, como cantaba Blondie, in a figure eight. Hai lugares que ofrecen corpos produtivos e quedan baleiros, baleirados, para seguir sendo extraídos ata o molo. 

Falan no Tríptico @s deslugarizad@s que buscaron palabras para designar os seus lugares interiores. Pero penso unha cousa: non ter nome pode ser interesante en certos espazos ontolóxicos, devir imperceptible ata é unha estratexia de resistencia. Mais non ter causa é peor, non ter causa é ter culpa.