Eu pensei que A Renó era un lugar perto de París onde meu pai tiña amigos e pesaba tempo. Falaba moito dos compañeiros da Renó. Foi moito despois que souben que A Renó era una fábrica de coches, a Renault, onde il traballaba xunto con moitos outros galegos na emigración
A Joana Conill explica no seu (marabilloso) filme La cigüeña de Burgos que ela, sendo cativa, quería ser ex-presidiaria cando fora maior. Seu pai, o Jordi Conill, estivera condenado a morte por tentar de matar a Franco. Malia que a pena fóralle conmutada por mor dunha intensa campaña internacional, cumpriu moitos anos de cadea. Cos seus compañeiros de prisión, anos despois, facía xuntoiros na casa e a Joana, testemuña deses encontros, pensaba que ser ex-preso era como unha escolla, un traballo ou una identidade. Ela quería ser ex-presidiaria.
Eu pensei que A Renó era un lugar perto de París onde meu pai tiña amigos e pesaba tempo. Falaba moito dos compañeiros da Renó. Foi moito despois que souben que A Renó era una fábrica de coches, a Renault, onde il traballaba xunto con moitos outros galegos na emigración.
Meus pais pensaron estar no retorno cando se instalaron en Barcelona, e hai unha parte desa narración que me produce tenrura porque eu tamén penso que retorno cando chego a Queixa, malia non ser nacida aló. Meus pais pensaron que estaban retornando a España, sendo galegos que chegaban a Catalunya a principios dos anos 70, os anos do desarrollismo.
Meus pais estaban retornando, como españois, cara España, sen decatarse que eran galegos chegando a Catalunya e que iso ía ter outros matices, e ía xerar una desacougo novo: un ser migrante sen sabelo, sen querelo, como si a migración os perseguira, como si fóra unha sombra da que non podes fuxir por moito que fuxas.
Aló, en Catalunya, temos un museo da inmigración, e iso é unha boa noticia e unha mala, simultaneamente. A boa é que o temos, que cando menos témolo. Cantos lugares como Madrid ou Bilbao deberían telo e andan escorrendo o vulto… Nós, témolo. E este nós que veño de escribir acólleme na pluralidade: nós (a xente catalana) temos ese museo que fala de nós (a xente que migrou a Catalunya). É o que ten o limiar da diáspora, que é fora e é dentro, que é un nós e un vós. A mala noticia é que o noso museo non está xunto cos outros museos, non está na capital do país, que é Barcelona, nin está nunha rúa principal que invite a entrar a xente de ben. Está afastado nunha cidade marabillosa mais que non ten outro museo que este. Nese museo que empeza por nós, a xente xarnega, e remata en puntos suspensivos, hai unha testemuña que explica que marchou a Catalunya nos anos 60 en tren, sendo unha rapariga que viaxaba soa, e quedou durmida no camiño. Cando despertou e sentiu falar outra lingua empezou a chorar e a chorar porque creu que cruzara a fronteira e estaba perdida en Francia.
Meus pais estaban retornando, como españois, cara España, sen decatarse que eran galegos chegando a Catalunya e que iso ía ter outros matices, e ía xerar una desacougo novo: un ser migrante sen sabelo, sen querelo, como si a migración os perseguira, como si fóra unha sombra da que non podes fuxir por moito que fuxas.
O Ignasi Terrades Saborit, que é un intelectual menos coñecido do que merecemos e precisamos como sociedade, como mundo; el fala da identidade vivida e da identificación. A definición é ben intuitiva: a identidade vivida é unha construción da propia subxectividade, íntima, interna, poliédrica, complexa, mudante e aínda mutante
En Barcelona, tíñamos unha veciña namorada de Joan Manel Serrat que puña en loop aquela canción Mediterráneo, que dis “y qué le voy a hacer si yo, nací en el Mediterráneo”. Escoiteina centos de veces e lémbrome de min mesma imaxinando cómo seria aquela xente mítica sen nunca pensar, xamais, nin unha sola vez, que eu nacín nese mar. Que mediterránea son eu.
O Ignasi Terrades Saborit, que é un intelectual menos coñecido do que merecemos e precisamos como sociedade, como mundo; el fala da identidade vivida e da identificación. A definición é ben intuitiva: a identidade vivida é unha construción da propia subxectividade, íntima, interna, poliédrica, complexa, mudante e aínda mutante. Eu penso nela coma nun calidoscopio deses de cartón con cachiños de cristal dentro, que van facendo debuxos cando os moves, sempre preciosos e sempre distintos. A identificación é unha cousa que nos chega de fora: son as etiquetas que temos, comunitariamente, para explicar cara en fora quen somos. É importante notar cando chegan de en fora e cando chegan de en fora arriba, que son dous espacios distintos. Tamén explica a paradoxa de que, cando a identidade vivida síntese ferida por as categorías externas, só lle queda como recurso pedirlles socorro xustamente a elas.
O Serrat aseméllase ao meu tío Bautista de Vozqueimado, sempre llo digo. Cando eu escoitaba Mediterráneo, só podía lembrarme del e soñar cos veráns na Galicia que non ten mar.
