Quero gardar rexistro público, quero facer arquivo deste retorno non porque sexa extraordinario, mais porque é noso. Porque a diáspora e a intemperie non son persoais senón históricas e forman parte dun relato colectivo. Porque igual que eu son herdeira de algo que pertence eiqui, este retorno meu tamén pertence a Galicia. Grazas por camiñalo comigo.
A galegofobia, como outras fobias políticas, vai diso: trazar unha liíña interesada entre as partes que serven ao discurso discriminador e facer delas un todo. Si hai que pasar por enriba dos miles de migrantes galegos que construíron Madrid, pásase e punto
Meus pais estaban retornando, como españois, cara España, sen decatarse que eran galegos chegando a Catalunya e que iso ía ter outros matices, e ía xerar una desacougo novo: un ser migrante sen sabelo, sen querelo, como si a migración os perseguira, como si fóra unha sombra da que non podes fuxir por moito que fuxas.
Miña lingua nativa é a miseria. Na diáspora falamos sempre de prestado, coa xenealoxía lingüística interrompida e a urxencia de aprender as linguas de chegada para poder ser unha máis. Porque quen emigra non empeza de cero sino de bastante máis aló. Precísase de moito esforzo para chegar ao cero
Este limiar en forma de texto é o inicio dun diario aberto do meu retorno a unha terra na que nunca vivín, mais que dalgún xeito considérame filla súa, herdeira dalgo inmaterial que aínda non sei o que é. Quero gardar rexistro público, quero facer arquivo deste retorno non porque sexa extraordinario, mais porque é noso
