O artista coruñés Juan Carlos Abraldes inicia con A Tumba do Terror un Samaín cheo de pesadelos e pavor encerradas en viñetas. Este cómic autoeditado é unha recompilación de material publicado polo autor na revista estadounidense Bloke's Terrible Tomb Of Terror. Un traballo pioneiro na B.D. galega do xénero do terror. 

Co Víbora fulminouse a arte de asistir ao quiosco de barrio ou de pobo para adquirir un cómic. A diminución de lectores, a subida de prezo e quizais a errónea planificación de incluír historietas non autoconclusivas nunha publicación mensual, propiciou o seu baleiro ao foso dos cómics. A mítica editorial de Berenguer, que abrigou nas súas páxinas a corrente do Rolo Underground madrileño e catalán, ofreceu tamén a presentación de novos autores e novas promesas, pasando da liña chunga á clara nun acto reflicto por tentar manterse no mercado.

A finais dos 70 a Editorial Bruguera co Tío Vivo, Zipi e Zape ou Mortadelo e Filemón expandiu de maneira especial as viñetas xa non soamente como actividade lúdica, senón educativa ao exercer sobre os lectores a sa destreza da aprendizaxe e comprensión lectora. Co Jabato e O Capitán Trono percorremos mundos e aventuras que escapaban á nosa imaxinación. O Editorial Vértice introduciu en formato taco as facultades de superheroes e a mexicana Novaro en tamaño peto multitude de títulos que facían as delicias aos lectores e hoxe aos coleccionistas.

Os 80 da roupa frouxa, escintilantes cores, hombreras, bólas de discoteca e charramangada sen igual traían aos quioscos os cromos, Montaplex e o semanario de sucesos O Caso. Móstrase o lado salvaxe na liña do xénero do terror con: Dossier Negro, Fantom, Historias para non durmir, Macabro, Horus, Espectros, Zombie, Pánico, Morbo, Escorpión, Monsters of the Movies, etc. e a refinada edición cañí de Creepy da man de Toutain Editor. Son bos tempos para o escuro, revistas especializadas como Terror Fantastic, Vudú ou Famosos Mosters do Cinema salpicaron de sangue e medo durante toda a década.

Como unha pastilla efervescente o horror vai desaparecendo lenta e progresivamente nos 90, pero nunca deixou de estar no escuro e tenebroso corredor. Entraba sen avisar con boas edicións e papel de alto gramaxe por cortesía de Norma Editorial. As viñetas de autores consagrados norteamericanos empezaron a falar castelán e os álbums de historietas vastas empezaron a chamarse novela gráfica. Aquí é onde os teóricos empezan a devanar os miolos sobre a distinción da madurez do cómic e o seu contido adulto e a conveniencia ou non de aplicar ese termo.

Arroxando a unha cuneta as conxecturas e continuando nos 2000 co tren da bruxa, desde Planeta de Agostini publícanse álbums recompilatorios de mestres do terror con edicións moi desiguais. A magna e luxosa Creepy en formato grande e tapas duras e a paupérrima de Cómics EC co sobrenome de Clásicos do terror (The haunt of fear) ou a de Drácula de Gene Colan. Certo é por outra banda que polos 4,75 € que custaba cada pequeno tomo non se podía pedir máis, ou si, unha boa lupa para lelo.

Terror autóctono

A versatilidade de Abraldes nas viñetas veñen abaladas polos seus traballos noutros campos e disciplinas como os videoxogos, ilustracións en prensa, libros, caricaturas, storyboards e 3D

As imaxes do prohibido comezan a reivindicar o seu espazo. Así o reflicte o ilustrador e debuxante coruñés Juan Carlos Abraldes Rendo na Tumba do Terror, un cómic en galego editado polo propio autor onde recompila as historietas publicadas orixinalmente en USA para Bloke's Terrible Tomb of Terror no ano 2011, animado polo artista Mike Hoffman e guionizadas por Jason Grawley.

A versatilidade de Abraldes nas viñetas veñen abaladas polos seus traballos noutros campos e disciplinas como os videoxogos, ilustracións en prensa, libros, caricaturas, storyboards e 3D. O editor Jason Grawley é a reencarnación dos perseguidos e censurados cómics dos grandes mestres do terror estadounidense da EC Cómics (1940-1950) e o seu digno herdeiro Creepy (1964-1983). pero non só no xénero propiamente devandito, xa que a súa indumentaria converte as atencións eruditas en prácticas da modernidade mitoloxizante.

Antes de que o pano ilumínese, desde o anfiteatro o lector mira de esguello o ameazador incremento de ilusión nun espectáculo de espanto e horror. O espertar de conciencia e os rumores absurdos recobran vida en cinco historietas onde o mundo real parece ficticio e viceversa. Os cascallos do tráxico vincúlase con forzas sobrenaturais e personaxes baleiros (espiritualmente falando), cheos de odio e rancor, sede de vinganza e incomprensión heroica.

A pasividade consentida dos sentimentos de Grawley son como unha mosca prisioneira nunha tea de araña, onde o encadeamento da paixón pola expresión terrorífica recrea satisfactoriamente mundos non tan afastados e nebulosos, e a percepción pictórica de Abraldes enmascara con apagados claroscuros agrisados unhas viñetas rudas (como gretas do teito) que proxectan vigorosamente esa seguridade do estraño resplandor dunha vivacidade inanalizable. A intrusión brusca dun sólido imaxinario realzan a obra gráfica e transforma con figuras grotescas do defecto capital do ser, tanto humano como fantasmagórico.

Escuros pesadelos

No cerimonial Os mortos non falan a pouca ética profesional dos traballadores nun depósito de cadáveres, facilita a enerxía rediviva da descomposición baixo a tenue e mortífera luz dos seus gráficos

A personalidade de Servando en Atrapado nos seus costumes, é unha irritante encrucillada que modifica os pequenos detalles da vida en parella e desorienta a coreografía subxacente no cotián dun señor humano con réplicas esperpénticas. Unha vez máis o Universo se confabula contra os seus actos e proba o seu propio medicamento.

No cerimonial Os mortos non falan a pouca ética profesional dos traballadores nun depósito de cadáveres, facilita a enerxía rediviva da descomposición baixo a tenue e mortífera luz dos seus gráficos, condensa a potencia do horror na cristalización zombie. Unha historia de éxtase escénica que brinda unha sensación benéfica e sedutora do sinistro como recurso que lle permite subtraerse á sensación de perda de desorientación e espiral de seres de ultratumba resarcíndose.

Vangardas históricas na aventura de capa, espada e bruxería en Unha misión para un mozo chamado Balbino contra a furia dos elementos sobrenaturais no seu rescate dunha princesa. Sanguenta loita con xigantes, seres alados e mortos resucitados en imaxes detallistas da aldea medieval, bosque e cova do nigromante. Unha matanza apocalíptica a de Balbino cun atormentado final que transfigura as tolemias do paradoxal na propia alma do protagonista.

As criaturas da noite imprime de forma inexorable o territorio da imaxinación máis histérica e creativa con homes lobos e vampiras. A mala memoria do licántropo xustifica e mesmo humaniza como o fixeron nas primeiras películas de terror cañí de Paul Naschy e José Larraz nos anos 70. Un catálogo de espécimes universais con suficientes planos curtos e detalle onde o reflexo imaxinativo de Abraldes condiciona unha estrutura con belos cadros alegóricos e expresivos de ficticias (ou non) identidades e deformidades monstruosas.

A cosmopolita e contemporánea Noite de cita suxira a emerxencia do medo á soidade e o intento de cruzar o limiar das fronteira interiores. Unha alegación tamén de corte feminista sobre a imperancia do macho alfa con identidades establecidas e cambiantes. Os monstros de Freud xa non están só na mente nin nas pinturas do Bosco. A estética reaccionaria pode estar oculta nunha simple habitación. É o que teñen as citas a cegas.

Abraldes é un poeta da realidade común que mestura con claridade a arte e astucia do xénero terrorífico. Ficciona novas posibilidades do sinistro con complexas perspectivas reprimidas e inclúeos no terreo da realidade material, emanando sensacións indomables de seres imposibles e pensamentos pop. Homenaxea tanto na introdución e final das aventuras aquelas xeracións que soñaron con novos movementos artísticos na subcultura do pavor.

Abraldes é un poeta da realidade común que mestura con claridade a arte e astucia do xénero terrorífico. Ficciona novas posibilidades do sinistro con complexas perspectivas reprimidas e inclúeos no terreo da realidade material

Un imaxinario de temas e formas que respecta a tradición na pura sensación do medo fantástico e psicolóxico, como un xardín ausente cheo de maleza e románticos nenúfares estancados no esquecemento. Na Tumba do Terror veredes como os seus cadros se esfuman gradualmente nos seus bordos e a pesar do escuro, o dobre sentido do ilusorio reproducirá un realismo de dobre mirada. Pasen, “entren libremente, pola súa propia vontade, e deixe parte da felicidade que trae”.