Para as que seguimos de preto a literatura de Marilar Aleixandre (Madrid, 1947) non é nova a capacidade da autora para observar os obxectos do mundo e da tradición literaria e amosalos dende unha óptica contemporánea, co que iso conleva de resignificación do código ideolóxico, explícito ou implícito, do relato clásico ou convencional da historia e das historias. Non obstante, esta súa nova versión do conto popular árabe de Alí Babá, publicada na colección Costa Oeste de Galaxia, é particularmente interesante non só polo que ten de nova ollada sobre o coñecido senón, sobre todo, polo seu potencial para sinalar a febleza da lectura que fixemos do clásico e a nosa facilidade para borrar da memoria e do primeiro plano as voces que nos aprenderon a silenciar. Así, a ollada feminista e pacifista é necesaria.
Outorgar no título unha presenza á criada Morxiana que as versións clásicas lle negaron, ademais de ser froito desa contemporaneidade consubstancial ás narracións da escritora galega, é un acto de xustiza. Nada engade ao núcleo trama que non estivese xa no texto orixinal: feitos, personaxes e funcións destes reaparecen como no conto árabe. No entanto, fíxose necesario agardar unha ollada lúcida sobre el. Como o estranxeiro Antoine Galland que visita o zoco de Alepo, a autora mergúllase na busca de palabras, antigas si, pero con toda a súa forza intacta como para fender pedras (ou muros) e tirar dos ollos cegos o veo que lles impedía enfocar a totalidade da visión.
Os usureiros aos que apunta a versión dos ladróns de Marilar Aleixandre actúan de forma sibilina e aprovéitanse das feblezas e da xenerosidade de todos os que aínda seguen percorrendo o mercado de Alepo
Outro tanto podería afirmarse do feito de que os ladróns da tradición clásica tornen, na actualizada por Aleixandre, en usureiros. Aqueles do mundo árabe, alén das súas malas artes e do uso da violencia, sabían das consecuencias nefastas dos seus actos. Mais os modernos aos que apunta esta nova versión (e que se cadra viven na actualidade tamén disfrazados entre nós) actúan de forma sibilina e aprovéitanse das feblezas e da xenerosidade de todos os que aínda seguen percorrendo o mercado de Alepo (por dicir un nome ao chou, ou non).
Contra estes usureiros, a narradora de Alí Babá, Morxiana e os corenta usureiros danos ás lectoras un consello, que tamén é unha chamada a adoptar posturas críticas, sexa como cidadás, sexa como lectoras: “cada un de nós debe afiar as súas propias palabras se quere usalas para fender pedras”, (ou tirar dos ollos o veo que non nos deixa ver ben mirado).
