Terbutalina veñen de sacar novo disco, Sonido Esteiro. E quen asina esta entrevista non sabe de que vai, nin falta que fai. Mais si sabe -para quen non o escoitou aínda-, algunhas cousas -poucas-. Que son só catro cancións. Que as letras son, se cadra, máis curtas ca nunca na historia da banda. Que son divertidas e ata bailables. E que, como a frescura pode ser, na cultura, un ben escaso, cando vén hai que celebrala. E de celebrar, precisamente, vai o proxecto de Terbutalina. Festa e esgalla. Na riqueza e na pobreza. No amor e no desamor. Na lucidez e no papanatismo. Actúan este venres no Revenidas e o sábado en V de Valarés. Falamos con Samuel.

Ides tocar na Cidade da Cultura, no Revenidas, no Morrasound… E, por certo, fuxistes unha redacción.

Si, imos ao Gaiás… O da redacción foi porque como nos festivais che piden ás veces que mandes un saúdo, pois fixemos unha redacción e así xa queda para todos. E así quedou, coas nosas carencias e o noso cariño…

E bilingüe.

Para todos os públicos, claro.

Tes idea de por que o disco se chama Sonido Esteiro?

Como nos títulos de todos os nosos discos, non hai ningún tipo de razón. Gustábanos como soaba. É que poñer nomes aos discos é moi fodido, todos che soan cutres e, ao final, escollas o que escollas, vaiche seguir parecendo cutre. Pero este quedou chulo… Ademais, somos de por alí, da costa…

Por iso che preguntaba se tiñas idea. Porque normalmente non sabedes… E porque como os grupos adoitan dicir que están a buscar o seu son, a ver se o voso era o son Esteiro.

Pois iso, nin idea… E, non, non é porque sexa o son de Esteiro, que somos da zona de Muros, e sería moi confuso. Ben: de Muros, de Esteiro…, menos o batería, que é o extracomunitario, -veu de Pontevedra, e tivo que arranxar os papeis de inmigración-.

Cando falamos do anterior disco, Al Otomano se le va la mano, xa comentamos que tiñades como unha tendencia a ir cara a unha maior brevidade. Este disco son catro cancións, con letras brevísimas. Por que?

Pode que sexa así, non sei… O que pasa é que non temos discurso e, claro, de onde non hai non se pode sacar. Ou será que xa nos discos anteriores deixamos todo xa tan ben dito… Penso que poderemos acabar tendo un disco de unha soa canción, de tres segundos, que nunha soa palabra diga todo o que lle tiñamos que dicir ao mundo. Será coma unha serie, que só ao final terás a chave para que todo o que antes che parecía absurdo cobre sentido.

"O que pasa é que non temos discurso e, claro, de onde non hai non se pode sacar"

Falaba hai pouco con outra banda, Atrás Tigre, e dicíanme que era moi aburrido ter a obriga de ter un discurso. Pensei en vós. Penso que non vos gusta que vos fagan comentarios de texto.

Non. Moléstanos. A ver, o que pasa é que tratamos a xente como adultos. Nós non somos quen para dicirlle nada a ninguén. Facemos música para pasalo ben, e pasalo ben hoxe xa é bastante revolucionario… Pero non, non queremos dar discurso ningún. Ir a un concerto e que che dean un discurso sería como ir a un mitin para pasalo ben. Ou... si, hai xente que o pasa ben nos mitins, non sei por que o dubido…. Hai xente, si, pero son uns monas. E pon monas así, con negriña.

"O que pasa é que tratamos a xente como adultos"

O disco anterior era o primeiro que saía en formato físico, ademais de en internet. Xa vos fixestes ricos coas ventas?

Fixémonos ricos, pero fóisenos todo en multas de radares. Porque, xa sabes: vas tocar a un concerto, quieres volver a casa con los tuyos, e ao final gastas todo en multas. A ver se nos rescatan, que nós tamén creamos riqueza. A ver, non somos Bankia, pero a riqueza do espírito tamén é riqueza, así que se quedamos sen cartos o Estado, ou a Deputación, ou quen sexa, debería tomar medidas.

"Fixémonos ricos, pero fóisenos todo en multas de radares"

Claro. Prometestes amor para o concerto do Gaiás. Cada vez estades máis amorosos. Dixestes noutra entrevista que fodiades todos contra todos -os da vosa xeración-. Non todos con todos.

É que facemos o amor con violencia e a violencia con amor. É o que ten. Pero si, somos cada vez máis amorosos, sobre todo entre nós. Cando vamos aos hoteis xa pedimos unha mesma habitación para todos, e somos cinco. Iso si, sen espellos no teito.

"Somos cada vez máis amorosos, sobre todo entre nós"

Importante. E iredes a hoteis de luxo, non si?

Pois unha vez en Zaragoza fomos a un moi curioso. Nos hoteis moitas veces recíbente cun bombón na almofada. Ben, non sei se iso segue a levarse… Pois neste hotel recibíante cun pelo de pirola. En toda a noite non pararon de abrir e pechar as portas. Era todo moi raro… O prezo eran 15 euros a noite por habitación dobre.

Goodbye neuronas, chámase a primeira canción. Veu dalgún momento concreto de inspiración, dalgún tipo de observación sociolóxica?

Veu da observación dos Monas que hai polo mundo adiante, aos que lles escapan as neuronas. Aínda que agora que o penso, o de monas pode soar afectivo. Vai sobre papahostias. Pero que cada un faga a lectura que queira. Que non está ben que os músicos anden dicindo por aí que as súas letras van de tal cousa ou da outra… pero vai de papahostias.

"Goodbye neuronas veu da observación dos Monas que hai polo mundo adiante, aos que lles escapan as neuronas"

E vós andades ou andastes de xaneira, como di a segunda canción?

Tivemos épocas de andar á xaneira. Ben: a todas as persoas que teñen unha debilidade gústalles dicir que os demais tamén a teñen, pero si, algunha vez andamos á xaneira. Igual aínda algún membro de Terbutalina anda á xaneira.

"Igual aínda algún membro de Terbutalina anda á xaneira"

A terceira canción fala de que ninguén te quere… Pero a vós quérevos moita xente. Moita dela, moi nova. Vese ben nos concertos. Din por aí que, ademais de porque sodes xente simpática, porque tocastes en todo canto local e parroquia había. Canto ten de mito e canto de verdade?

O de que tocamos de parroquia en parroquia é verdade. Cando empezamos, dicíamos que o noso lema era… sachar. Sachar e a ver que pasa. Se a cousa non funcionaba, habería que volver para a casa, que non se trata de molestar a ninguén. Pero a xente ía reaccionando ben, así que aquí estamos. Pero é que tampouco tiñamos outra opción. Non hai radios que poñan música. Poden pincharte algo en Radio Galega Música, ou en Radio3 se o que fas é do seu pao… Pero non tes case nada. E o da Radio Galego Música… Temos un país no que hai a hostia de bandas, de todos os estilos. Non lles dará para facer un programa de bandas en galego? Que a música tamén é parte dunha industria que crea riqueza, e podería crear máis. Que deixen que a xente decida que música quere escoitar. Pero se non lle dan opcións, non van escoller o que non coñecen. E vaia chapa acabo de darche.

"Temos un país no que hai a hostia de bandas, de todos os estilos. Non lles dará para facer un programa de bandas en galego?"

Estabas a poñerte serio. Fixestes algunha vez unha entrevista en serio?

Pois algunha vez si, pero imaxina como podía ser se fose toda como a resposta anterior… A xente xa sabe que estamos sempre de coña. E se un día te pos serio pensan que hai algo oculto, que vas con segundas. Pero si, se es gilipollas podes dicir cousas moi serias.

A cuarta canción celebra un amor que se acaba. Penso que podería se un bo resumo do que é Terbutalina: hai que celebralo todo, e ao carallo.

Pois si, acabas de explicalo moi ben. Non vou engadir nada. Me planto.

"Este disco novo é máis de señor, máis acomodado"

Cales son as sete diferenzas entre este novo disco e os dous anteriores?

Iso é fácil. A muerte era moito máis punk, máis acelerado. Otomano era máis de… tomar un licor café nun vaso de tubo e saber que vai ir todo mal. Este disco novo é máis de señor, máis acomodado.

"Agora hai máis clase. Ata empezamos e acabamos á mesma velocidade"

Como? Dis que vos acomodastes? Non o creo.

Digo pola música. Hai máis clase. Ata empezamos e acabamos á mesma velocidade. É que tampouco facemos os discos con ningún obxectivo, porque no que pensamos é no directo. E botabamos de menos no noso directo algo máis de baile. Algo máis de mover a cadeira en vez de darse cos cóbados co de ao lado. Antes era máis runing e spring, agora é runing e bailes de salón. E loita libre, desa na que se pegan de verdade. Queriamos que nos concertos houbese máis baile, para que haxa máis… algo de todo.