Luis Gregorio Ramos Misioné (Lugo, 1953) foi o pioneiro. O primeiro galego que gañou unha medalla en piragüismo e o primeiro galego en acadar un éxito olímpico, á marxe dos acadados polos futbolistas aló polos anos 20 e 30. Este lucense, que segue vinculando ao deporte –é delegado no Club Fluvial da cidade– asegura estar “enchido de orgullo” pola última fazaña de David Cal, pero lembra que o padexeiro de Cangas “é un fenómeno, algo excepcional” nunha disciplina que cambiou moito desde que el conseguira aquela prata en Montreal 1976 en K-4 1.000 metros.
Ramos Misioné gañou unha prata en Montreal 1976 e un bronce en Moscova 1980
Acadou tamén un bronce en Moscova 1980, no K-2 1.000 metros, e converteuse nun mito para o deporte galego e de Lugo, onde hai unha rúa co seu nome. “Daquela o material era moi diferente e non había tanta tecnoloxía; cambiaron as pas, as piragüas... Todo evolucionou no deporte, ao igual que evolucionaron as marcas”, asegura Ramos Misioné, que lembra aínda a excepcional remonta de Cal o pasado mércores en Londres.
“Sabía o que tiña que facer e fixo o que tiña previsto: gardar ao principio e acabar con forza ao final”, conta Ramos Misioné, que cre que a táctica do padexeiro do Morrazo foi “a adestrada durante moito tempo”. “Un non vai cambiar o que ten pensado durante catro anos; puido ser mellor, pero é evidente que tamén puido ser peor”, di este medallista olímpico, que considera “sen dúbida” a David Cal “o mellor piragüista da historia de España”.
Das dez medallas olímpicas na historia do piragüismo español, nove teñen acento galego
Porque das dez medallas olímpicas que o piragüismo acadou para a delegación olímpica española na historia dos Xogos, a metade pertencen a David Cal. Das outras cinco, catro delas tamén contan con participación galega: a do propio Ramos Misioné, a do tudense Enrique Míguez e a de Carlos Pérez Rial, ouro con Saúl Craviotto en Pequín.
"Galicia sempre foi por diante no piragüismo, sempre fomos os mellores"
E hai algunha explicación? “Galicia sempre foi por diante no piragüismo”, explica Misioné, que lembra como en México 68 o Club Fluvial de Lugo xa contaba con representantes olímpicos. “Logo fundouse o Tudense e máis tarde máis clubs en Ourense... Mentres noutras autonomías case non había equipos e tiñan poucas licenzas, logo chegamos a máis dun cento de clubs e unhas 5.000 licenzas mentres noutros lugares o número era moito menor”, recorda, tras louvar o traballo de Santiago Sanmamed á fronte da federación galega. “Sempre fomos os mellores”, insiste.
“Se a Federación Galega o segue facendo como o fixo até o de agora, as cousas seguirán indo ben”, engade Misioné, que non opina o mesmo dos resultados da delegación española en Londres. “O de David Cal é un enorme éxito, pero é a excepción; no resto, foi un fracaso porque case non houbo clasificados para os Xogos, exceptuando as invitacións”, explica, tras insistir: “Lembremos que Cal adestrou de maneira independente, á marxe de todos os demais”.
Porque o recoñecemento a David Cal é innegable, así como o era cando Ramos Misioné gañou as súas medallas. “Había moitos medios de comunicación, pero sentiámonos recoñecidos porque daquela España non gañaba nada e nós, os piragüistas, eramos unha excepción”, asegura quen agarda que as novas xeracións de rapaces sigan o ronsel dos padexeiros do Morrazo. De Cal, pero tamén de Teresa Portela ou de Carlos Pérez Rial.
