‘SuperDépor, te quiero igual’: a fazaña deportivista xa ten o seu filme

Arsenio Iglesias, nun intre do documental 'SuperDépor, te quiero igual' © Movistar

“Neniño”. Así volve chamar Arsenio Iglesias a Fran, histórico capitán do Deportivo, no reencontro que a gravación propicia entre o eterno 10 branquiazul, Djukic, Donato e o seu antigo adestrador en Riazor. É unha das escenas máis emotivas do documental que este xoves ás 22 horas estreou Informe Robinson (canle Vamos, de Movistar) sobre un equipo histórico. 

'SuperDépor, te quiero igual' repasa a fazaña do equipo galego nos catro anos desde que regresa á elite tras case dúas décadas ata que acada o seu primeiro título

Apenas fala o emblemático técnico deportivista no filme, SuperDépor, te quiero igual, que repasa a fazaña do club coruñés nos catro anos que pasaron desde o seu ascenso á elite, da que levaba afastado case dúas décadas, á consecución do seu primeiro título en 1994. Abonda Arsenio coa súa imaxe, os xestos e as lembranzas de toda unha filosofía de vida en forma de sentenzas imborrables para encher a pantalla de emoción. 

“É tamén unha homenaxe a el”, recoñeceu na presentación do documental un dos seus creadores, o xornalista Raúl Román, que sinalou tamén este traballo como un dos máis emotivos que nunca fixo o programa. E tamén a“mágoa” de non poder entrevistar o Bruxo de Arteixo para revivir aquela época nun traballo no que participou tamén o realizador Antonio Vilaseco, natural de Santiago e formado na Escola de Imaxe e Son da Coruña. 

Presentación do documental sobre o SuperDépor, con protagonistas e creadores no estadio de Riazor © RCDeportivo

Si fala Augusto César Lendoiro, presidente daquela do Deportivo e un dos principais facedores dun equipo histórico que sumou outras dúas patas galegas, as de Arsenio no banco e Fran no campo, aos que quixo recoñecer na presentación. Eles, e moitos máis, culminaron unha obra que agora se lembra, cando se van cumprir 25 anos do seu episodio máis icónico e fatídico: o penalti de Djukic

O penalti errado de Djukic e a figura de Arsenio Iglesias son parte fundamental dun emotivo documental

Aquel erro na pena máxima, no último minuto do último partido do campionato que privou o Deportivo da súa primeira Liga. Djukic, de volta na Coruña para a reportaxe, regresa a aquel punto de penalti, no mesmo fondo, e aborda sen remendos aquel episodio que dá nome á reportaxe. O día seguinte a aquel partido, tras atender á prensa no seu domicilio, as cámaras captaron unha pintada que unha seareira deportivista deixara no seu portal: “¿Djukic? Te quiero igual”.

Tamén interveñen Carlos Ballesta, segundo adestrador, Aldana, Donato ou Bebeto, que se reúne no Brasil con outra icona deportivista, Mauro Silva, para achegaren a súa visión do Superdépor un cuarto de século despois. Algúns, entre profundas bágoas ou dificultades para falar pola emoción. 

Mesmo José Luis González, porteiro do Valencia que parou aquel balón que ía camiño da historia, ten cabida nun documental con meses de traballo detrás e unha emotividade que tocou de máis a moitos. Tamén a xornalistas, directivos ou protagonistas que asistiron á pre-estrea e, ás escuras, non puideron evitar as lágrimas. Tampouco preguntar logo se, en verdade, eran os únicos que choraran. Abofé que non. 

“É o documental que o Superdépor merecía”, coincidiron varios dos protagonistas sobre un filme de algo máis dunha hora, que o actual presidente Tino Fernández xa advertiu que formaría parte do museo que prepara o club. A peza achega tamén un toque de idiosincrasia galega e aborda ese fatalismo, ese meigallo que levou a tantos a pensar que, con aquel penalti para a gloria, algo podía pasar. E pasou. Sen esquecer a música, coa gaita de Susana Seivane de fondo e o tema que Os Diplomáticos de Monte Alto dedicaron a Arsenio Iglesias poñendo o ramo a un documental que a súa figura enche por riba de todo.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.