Unha ducia de entes que antes saían na tele, pero agora non
Non os vou enganar, aquí non atoparán máis cá enésima selección simpática que pretende sacar un sorriso e aproveitarse da nostalxia catódica. Unha selección que remexe na memoria e extrae o que un considera o máis absurdo ou curioso da programacións desa década tan desprestixiada como foi a dos noventa. E agardo que, cando a rematen de ler, proclamen: “Pois falta isto e isto.” A crítica ás ausencias é tan importante coma a propia escolla.
-
01
Ratas coma Lester
Xa non se fan ratas xigantes coma as de antes. Lester era única e por iso Beakman a aturaba. O mundo de Beakman ensinounos de todo durante os seus anos en antena. A ciencia era unha cousa diferente, que se podía descubrir lonxe dun libro de texto. A serie durou catro temporadas e en Galicia lémbrase coma un dos programas referentes para os rapaces desa época. A saber cantas dúbidas de nenos e nenas galegas acabaron viaxando a Kansas (Missouri)! Eu coñezo algún caso. Beakman xamais lles respondeu.
-
02
Monicreques para a risa
Houbo un tempo en que as marionetas ben puideron gobernar a televisión. Situados nas ondas máis rancias, podíamos descubrir os monifates dos ventrílocuos como José Luis Moreno. Nun espazo totalmente oposto, pouco condescendente e cargado de crítica política, Las noticias del guiñol, programa que estivo a piques de ter unha resposta para a realidade galega. Quizais, nun punto intermedio podemos situar as criaturas de Guillermo Fesser e José Luis Cano e do seu programa Gomaespuma. E xa non fai falla falar de Fraggle Rock, non?
-
03
Hugo
Un clásico neste tipo de parvadas sobre programas de televisión, nostalxia e demais paxaradas. O sorteo da ONCE case era o do menos no Telecupón. Carmen Sevilla e Hugo roubaban toda a atención do público. Hugo era unha sorte de troll que manexaba o concursante a través do teléfono. O obxectivo do becho era rescatar, superando unhas probas, a súa muller e fillos, secuestradas por unha malvada sen corazón. Un podía chegar a gañar 300.000 pesetas daquela.
-
04
Coitelos polo aire
El gran juego de la Oca e outros contedores de entretemento televisivo enchéronse durante os noventa de múltiples personaxes curiosos. De entre todos eles, hoxe imos quedar con Alberto Murroni, o lanzador de coitelos máis mítico. Coa súa longa melena, os seus pantalóns en plan Aladdin, esa impostura... Personaxe bizarro e cun estilismo tan cuestionable coma o do propio Emilio Aragón.
-
05
Maestro Leiva
Antes de Pereza -agora tamén-, xa había un Leiva que mola moito máis. Un señor director de orquestra, co seu currículo e a súa profesionalidade, que acompañaba en todas as súas batallas delirantes a Ramón García. Era coma outra capa para o presentador. A súa batuta sucou o aire de ¿Qué apostamos? e El Gran Prix. E en non poucas edicións de Eurovisión.
-
06
Parodias e cantantes
Tony Las Vegas, Vanessa Puñales, Curro Candelas... Estes extravagantes solistas puñan voz ás –mais ou menos acertadas- letras escritas por espectadores irónicos, encabuxados, indignados ou inxenuos do momento. A corrupción, o paro, o corazón e a política mesturábanse nun espazo de hortereo, de mamarrachez, de crítica, singulares covers , de constantinos romeros. Unha marabilla dos noventa.
-
07
As malditas risas enlatadas
Nas series de televisión, nos programas, quizais nalgúns telexornais... Escoitábase demasiado este atentado á razón. Dende as comedias americanas ás españolas, que mesturaban o malo das producións estadounidenses co peor do humor hispano.. E todo aderezado coas falsas risadas. E para exemplo, uns chistes dunha Farmacia de Guardia que non leva nada ben o paso do tempo.
-
08
As pulseiras ionizadas
Quizais me falle a memoria, pero houbo un tempo en que as pulseiras iónicas –moito antes das power balance- monopolizaban os eternos cortes publicitarios. O seu dominio só estaba ameazado polas almofadas cervicais. Ou ao revés. Non lembro quen mandaba máis.
-
09
Pupo en Arestora
Falabamos antes dos monicreques, agora ben que podemos falar dos personaxes máis ou menos entrañables que pululaban pola televisión , grazas aos disfraces e os actores. No caso da Galega, poderíamos citar ao mítico Atilano, pero imos decantarnos polo Pupo de Arestora. Un cempés que carga premios e que interrompía en moitas ocasións os presentadores. Como curiosidade, o actor Avelino González agochábase baixo o disfrace desta mascota. A partir do minuto 11, aparece Pupo.
-
10
Seguriño
“Iso está mal, iso está mal, isto está mal, está moi mal”. Seguriño emperrouse durante moito tempo en ensinarnos a cruzar a rúa, a respectar os semáforos, a cantar a súa canción. Anuncio didáctico cuns debuxos que todos ou case todos lembramos. Concienciación viaria para os máis pequenos.
-
11
Locurón no castelo
Ao meu modo de ver, un dos programas máis bizarros das últimas décadas. La noche de los castillos ten de todo: torres, historia, cabaleiros, todoterreos, misterios... Con este cóctel, case parece un libro de Darío Xohán Cabana. A fórmula era a seguinte: a TVE, imaxino que cun orzamento xeneroso, trasladaba os seus equipos cada semana a un castelo diferente da xeografía española. Aí organizábanse diferentes probas que deberían superar os tres equipos (vermello, verde e azul) para rescatar a filla do rei Folof (Anthony Quinn), raptada por un fulano mal, moi malo, que se chama Torque.
-
12
La saga de los Clark
No desaparecido LO + PLUS, presentado por Fernando Schwartz e Máximo Pradera, sucedíanse en medio das entrevistas unha serie de microseccións. Así naceron os televisivos Ramón Arangüena e Javier Coronas. Durante o tempo, tamén acolleron as noticias do guiñol e unha singular serie dirixida por Paco Mir. Cada capítulo non duraba moito máis de dous minutos. Con todos vostedes, La Saga de los Clark.