Unha ducia de músicas e arredores para 2013

A tal festa nunca existiu

Das Kapital podían terse abeirado de todo ao cantil pero ficaron un paso máis atrás en Ruído negro (2011), o seu primeiro álbum. A banda de Marcos Paino, Daniel Salgado e o Leo comeza a gravar agora unha nova ofensiva contra o consenso melódico. Grecia sairá en marzo, desta volta nun cedé –mágoa de vinilo– gravado con Tomás Ageitos na Ponte e financiado de maneira colectiva. Reforzará o catálogo de Discos da Máquina, a plataforma de autoxestión que comparten dende o pasado mes de decembro con A Magnifique Band dos Homes Sen Medo, Ataque Escampe –que vén de publicar un EP estacional, Noites de agosto con AE– e Grampoder, o dúo de Le Roi e Martin Wu, ex compoñentes de The Homens e tamén camiño do estudio.

 

Nos días do medo de Das Kapital, videoclip de Aleksandr Svjetrika.

Matar os indies todos

Os de Mequetrefe deron no albo co adianto de Gobi, o seu segundo disco. Esa vén sendo a consigna arestora: acabar canto antes coa fábula indie, que vai camiño de durar aínda menos que a da Transición, apenas vinte anos mal contados. Toca impugnar o xénero máis patrocinado da música popular na España afterfranquista, arrea Víctor Lenore, e desarticular a tribo urbana que lle correspondía, a única que non se ve como tal, naturalizada canda a gran estafa global, en sintonía permanente coas clases dirixentes, devorada pola espiral da distinción e refén, ao cabo, dos escenarios de gentrificación nos que celebra congreso anual. Todo vale. Converso el que no bote.

 

Por el cambio, de Beef, francotiradores de primeira hora

Viven

Where Are We Now?, videoclip dirixido por Tony Oursler, avanza o primeiro disco de David Bowie nunha década, The Next Day. My Bloody Valentine métense de novo no estudio, cousa que non facían dende a publicación de Loveless (1991). Nick Cave & The Bad Seeds preparan Push The Sky Away, xa sen Mick Harvey, logo de cinco anos de relativo silencio. Ozzy Osbourne regresa a Black Sabbath e Johnny Marr asoma por fin a cabeza. The Strokes ameazan con volver en 2013 e non para tocar de principio a fin Is This It senón con material novo. E como eles, un mundo de bandas máis ou menos veteranas: U2, Depeche Mode, Primal Scream, Metallica, Alice in Chains, ACDC, Deep Purple, Iron Maiden, The Smashing Pumpkins, Placebo, Suede e os benditos Yo La Tengo, que xa están aquí co seu madrugador Fade. Mesmo Bon Jovi segue vivo. En serio. Viva antes.

 

O regreso de David Bowie, filmado por Tony Oursler

#Oliceomutantenonéuncrime

O pinchazo da burbulla xacobea quitou do medio algúns especuladores notables, autóctonos e de importación, pero aínda queda moito animaliño multiplicando os seus pans e os seus peixes a custa dos teus. O sector da música ao vivo está como está. Había que expropialo de vez e logo xa se falaría. De momento, consolan as excepcións. As outras lóxicas. A de Sinsal na illa de San Simón, por exemplo, un proxecto ameazado pola parálise obscena de Agadic e o descabezamento institucional do antigo campo de concentración fascista. E sobre todo, a do Liceo Mutante de Pontevedra. Un lugar. Así, a secas, e non é pouco: un lugar de todas. Forza!

 

Os pontevedreses Unicornibot, en Sinsal San Simón

Primeira vez

O infame 2012 deu para uns cantos debuts interesantes en Galicia e 2013 non vai ser menos. Podo asegurar que vai pagar a pena o de Lendrone –en Matapadre, o selo que vai publicar Uno, tamén conspiran Disco Las Palmeras! e Colectivo Oruga, por certo–, e confeso que me gustaría ver axiña o de Caxade, proxecto en solitario do hiperactivo instrumentista de PeldeNoz, Cabraret, Cuarteto Caramuxo e a Orquestra Os Modernos. De Discos Humeantes está para saír o dos vigueses Jay, por exemplo, e a saber o que non sei. Ollar para Bandcamp mete medo. O caladoiro é inmenso.

 

Xente pota, de Caxade

Non era sen tempo

Algúns dos proxectos que destacaron en 2012 volverán publicar este ano, caso de Fantasmage ou Jane Joyd e a súa prometida serie de miniálbums conceptuais, pero a min tárdanme tamén outros regresos. Algúns están previstos para os próximos meses, como o de Fluzo, sen noticias dende os sete cortes de 2010, ou o de Triángulo de Amor Bizarro, que xa deixaron caer un par de temas do sucesor de Año santo. O que non se deixa ver é Emilio José.

 

Cheiras funky, de Fluzo

Performing

A miña primeira vez, creo, foi con Slint. "Slint performing Spiderland", dicía o cartel. Barcelona, 2007. Non é o peor invento da mercadotecnia festivaleira este xénero, para que negalo, e parece que non se lle acaba o combustible. Hainos mellores e peores, claro, pero iso é outro conto. Para este ano, a tiro de tren, hai xa varios anunciados: The Breeders facendo o Last Splash e Los Planetas lembrando de pe a pa Una semana en el motor de un autobús. Por aquí, que eu saiba, aínda non se explorou a fórmula. O outro día, coa súa primeira edición na man –unha xoia de coleccionista–, dicíame Nonito Pereira que había que organizar un "Emilio Cao performing Fonte do araño". Estou de acordo. Hai un par de décadas e algúns discos que merecen unha reinterpretación. A Quenlla, por exemplo, se alguén quere abrir o debate. Ollo: dixen reinterpretación. Unha cousa seria, non o dos Resentidos.

 

Co sector naval, pero en serio

A repolitización da música...

Non falo só da canción protesta. Refírome a unha forma nova de ansiedade. Outra maneira de facer, escoitar e interrogar. Un xuízo distinto do que nos enche e nos enchía a orella. A época impón poéticas. E ti, de que lado estás?

...e a desertización da política musical

Sería un drama se non fose unha oportunidade. A Transición explotou o público con especies gobernamentais, a autonomía conspirou contra a nosa autonomía e ao final, cando todo facía crac, prendéronlle lume ao monte. Tócanos repoboalo co común, non con eucaliptos.

 

Un burato negro: a Cidade da Cultura

Xa dixen que son malísimo nas apostas e dificilmente sabería definir o que significa tendencias, máis alá do obvio. Non sei canto tempo lle queda á parábola do crowdfunding nin en que momento a nosa vida táctil superará as profecías de Black Mirror. De feito, descoñezo incluso que hai á volta de Spotify. O que si teño claro é que a finais de 2013, se non o remediamos antes (pola forza), a Cidade da Cultura seguirá aí como un burato negro arrogante que todo o consome. Tamén na música, claro, porque de Womex 2014 imos falar arreo. Para ben e para mal.

Björk no Gaiás

Un desexo: libros

En castelán multiplícanse as editoras e aparecen monografías proveitosas, aínda que falten cousas. A colleita do ano pasado foi excelente. Os meus favoritos? Retromanía. La adicción del pop a su propio pasado, de Simon Reynolds; Escucha esto, de Alex Ross; Escuchando a The Doors, de Greil Marcus; Todos te quieren cuando estás muerto. Viajes al interior de la fama y la locura, de Neil Strauss; La conquista de lo cool, de Thomas Frank; Poder freak. Vol 2, de Jaime Gonzalo; e El ritmo perdido, de Santiago Auserón. De galegos, sobre os galegos ou en lingua galega, moi pouco, a pesar de Veneno en dosis camufladas, de Xavier Valiño, e Vigo a 80 revolucións por minuto, de Emilio Alonso. Non se traduce e apenas se produce. Facemos algo ou que?

Simon Reynolds, sobre Retromanía

Amodo, queda moito partido

Na BBC, é un clásico, xa teñen clarísimo o que vai dar de si 2013, pero a experiencia indica que non convén precipitarse. As listaxes de fin de ano son provisionais até o último minuto. Sempre pode chegar un disco de Lisabö na prórroga, como en 2011, e rompelo todo. De feito, poden pasar mil cousas en doce meses, algunhas imprevisíbeis. Mesmo reaparecer Emilio José en calquera curva –xa o dixen?–, coma quen que non leva tres anos caladiño. A min, este mes, xa me encheron a orella uns tipos dos Ánxeles que se fan chamar Foxygen. Vai ti saber que pensarei en decembro.

San Francisco é un dos cortes de We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic, o segundo álbum de Foxygen: