Se o vello Sinbad tivese fillos, o blog de maternidade e paternidade, fala desta vez do propio embarazo, do tempo de espera, das preguntas e da paciencia, moita paciencia.
Hai xentes que son extremadamente felices e denominan a gravidez como a mellor etapa da súa vida, cousas das hormonas e da ilusión, e hai xentes que abominan calquera cousa relacionada con levar un fillo dentro, normalmente cousa dos inacabables efectos secundarios da xestación, e hai xentes que nin arre nin xo, que lle recoñecemos as incomodidades múltiples -nin as menciono, inacabables- ao balón de oito quilos anexo pero tamén lle podemos ver a gracia -fundamentalmente sentir como se move unha cousiña con vida propia dentro dunha mesma- a tal estado.
Pero estou case segura que todas esas xentes coinciden en que nove meses son demasiado tempo. Mesmo se somos realistas e restamos o mes ou mes e medio inicial ata que confirmas que non mudaches nunha superheroina con superpoderes olfativos mediante a trabada dun can radiactivo, senón que os teus niveis de gonadotropina coriónica humana andan facendo estragos na túa pituitaria, sete meses e medio son moitos días esperando.
Por moi boas condicións nas que chegues a el, o último mes de embarazo vale por un ano enteiro
Miña nai, que pertence a un sector extremo das embarazofóbicas, leva toda a vida dicindo que non é comprensible que cos avances científicos que ten alcanzado a humanidade, ningún deles se teña orientado a limitar o tempo de xestación intraútero e deixar a maior parte do chollo a unha incubadora. E eu, chegado o oitavo mes de gravidez, véxome obrigada a darlle toda a razón. Porque por moi boas condicións nas que chegues a el -e é o meu caso: sen pes inchados, sen estrías, sen lumbalxias, sen retención de líquidos, sen interrupcións constantes da vida e do sono para mexar- o último mes de embarazo vale por un ano enteiro. É un problema mental.
Ao longo do embarazo vas saltando barreiras: os tres meses iniciais que deixan atrás o máximo risco de aborto espontáneo, as vinte semanas nas que a ecografía confirma que o pequeno ser ten todo o que ten que ter e finalmente as trinta e seis semanas a partir das que o bebé xa debería ser quen de respirar por si mesmo e non sería considerado prematuro. E en lugar de relaxarte, porque a partir dese momento os riscos para a criatura son mínimos, comeza a tortura.
A frase que che acompañará cada mañá e cada noite ata que a criatura se decida a saír: “podería ser hoxe, podería poñerme de parto esta mesma noite” e que pronto se converte en “pois hoxe tampouco foi”
Primeiro, a síndrome do niño obrígache a telo todo listo por se, en lugar de enfrontarte a un nacemento, tiveras que sobrevivir a unha hecatombe nuclear: maletas e plans de emerxencia para chegar ao hospital, conxelador enchido ata límites descoñecidos pola física… E despois, a gota malaia, a frase que che acompañará cada mañá e cada noite ata que a criatura se decida a saír: “podería ser hoxe, podería poñerme de parto esta mesma noite” e que pronto se converte en “pois hoxe tampouco foi”. E por se a autoflaxelación non fose dabondo, claro, están os coristas do: “Xa non che queda nada, non?”, aínda que sempre matizado cos diversos augurios sobre a pouca pinta de parideira que fas, e máis as bromas do teu propio corpo, coas contraccións de Braxton Hicks e demais falsas alarmas. E nada.
...
