O pasado martes, o PP rexeitou no pleno do Congreso a toma en consideración dunha proposición de lei do BNG que reclamaba o recoñecemento da incapacidade permanente, unha vez esgotado o prazo máximo de duración da incapacidade temporal, a toda persoa que fose diagnosticada dun carcinoma. A iniciativa xurdiu da petición da xornalista, avogada e paciente de cancro viguesa, Beatriz Figueora, que apañou máis de 500.000 sinaturas de apoio, que estivo presente no Congreso e que entregou as firmas nun acto con representantes de todos os grupos políticos, agás o PP. Esta muller galega leva tempo denunciando que caer enferma estando en desemprego supón un dobre castigo, ao recibir tan só 426 euros unha vez rematada a prestación. Logo de deixar temporalmente o tratamento contra a súa doenza porque non toleraba os efectos secundarios, agora retómao e agarda que sexan outros os que continúen coa súa batalla. Unha loita que non se detén aquí.

Tiña algunha esperanza de que se aprobase en consideración a proposta?

Tiña, pero xa en abril, cando se debateu en comisión a proposición non de lei, toda a oposición estivera de acordo en aprobla e o PP votara que non. Había unha esperanza porque o escenario político xa variara algo despois das eleccións europeas e parece que o Partido Popular está dando algunha proba de estar xa en campaña electoral, coa retirada da lei do aborto, a proposta de eliminar a lei de taxas xudiciais do novo ministro... Aínda que nola acabarán metendo dobrada. Mantiven a esperanza ata o final, ao igual que a deputada Olaia Fernández Davila, porque tampouco houbera un non rotundo de inicio. Non obstante, ás 12 do mediodía, no acto de recollida de sinaturas, todos os partidos do Congreso acudiron -agás un que desculpou a súa ausencia por un problema cun voo- e o PP nin apareceu nin tan sequera se desculpou por non vir. Xa non ulía ben.

E o PP acabou votando non en solitario...

En canto a deputada do PP [Carmen Álvarez Arenas] iniciou a súa intervención, estivo tirándolle pedras ao PSOE, e creo que non era o momento de facelo por educación cara a miña presenza alí e polo tema que se trataba. Cando empezou a falar tívenme que levantar porque o considerei unha falta de respecto. Non mencionou en momento ningún as 500.000 sinaturas nin levantou a mirada para mirarme mentres estaba na tribuna, mentres o resto dos grupos si foron emotivos e estiveron ao meu lado. Os seus argumentos, ademais, eran os mesmos que xa manifestaran antes.

"A intervención da deputada do PP foi unha falta de respecto; nin fixo alusión ao medio millón de sinaturas nin me mirou na tribuna"

Son argumentos técnicos, non si?

Si, argumentos técnicos que rexeitamos porque a lexislación da Seguridade Social está regulamentariamente sen desenvolver desde hai moitos anos e todos sabemos que cunha lei sen regulamento cométense moitas inxustizas. Tan só pediamos que se desenvolvese. Sentín rabia e impotencia en nome de todos os enfermos que me escribiron para apoiar a nosa proposta.

"Sentín rabia e impotencia en nome de todos os enfermos que me escribiron para apoiar a nosa proposta"

Pero en que basea o PP os seus argumentos en contra desta toma en consideración?

Argumentan que o que está, xa está moi ben porque aos enfermos valórannos de maneira individual, pero iso non significa que nos valoren xustamente. Eles inclúen enfermos de carcinoma téndonos en conta como colectivo, pero cada enfermo é un mundo. Os enfermos de carcinoma temos case todos algo en común: o risco de recaída e unha curación que é a longo e a medio prazo. Temos que partir desa base e logo xa analizaremos caso por caso. Non somos enfermos de gripe, iso está claro.

Por que cre que o PP votou en contra cando tan só era unha toma en consideración dunha proposta?

Non lles interesa. Interésalles que o pelexemos en sede xudicial. E aí non é o sitio onde se ten que recoñecer a incapacidade. A toma en consideración non lles supoñe nada. É iniciar un trámite onde cada un dos grupos fai as súas propostas. Houbo quen propuxo amplialo a outras enfermidades crónico-dexenerativas e eu estou de acordo. Porque se a lei non está desenvolvida, deixa en desprotección moitos enfermos. A proposta de lei implica revisar e cambiar unha normativa ampla, regulando as incapacidades para todas as valoracións tal e como agora non se fai. Foi un acto de prepotencia. Co tempo que lles queda de lexislatura, nin tan sequera tería que ser aprobada nesta.

"Foi un acto de prepotencia; a toma en consideración non lle supuña nada ao PP, só era iniciar un trámite"

Daquela, cre que o motivo da negativa dos populares é económico?

É un argumento económico e de gasto porque argumentan que levar a cabo esta reforma correspóndelle ao diálogo social e ao Pacto de Toledo. Pero xa tiñan diálogo social porque toda a oposición estaba a favor de tramitar a proposta, algo que non é doado. UPyD e CiU estaban de acordo co grupo mixto, así que o diálogo social xa o había. Se non se toca o Pacto de Toledo para garantir unha pensión durante o tempo que esteas curándote e recuperándote, xa me dirás... Teñamos en conta que todas as incapacidades permanentes son revisables. Para que quero eu unha pensión aos 60 e pico anos para irme a Benidorm se a igual non chego alí?

Tamén lle afecta esta situación polo medicamentazo e os elevados prezos das menciñas.

Nin tan sequera sabían que iso me afectaba. Non sabían que a falta dun recoñecemento de incapacidade influía no importe que teño que pagar polos medicamentos. Sen dicilo claramente, o que me insinuaban que iso xa dependía de Sanidade e que debía chamar a outra porta.

"A tarefa tamén era dar a coñecer á cidadanía o que nos ocorre aos enfermos de cancro; eu non sabía da situación ata que me pasou"

O que si está claro é que a súa loita concienciou moitos partidos e a cidadanía.

A tarefa tamén era esa, dar a coñecer á cidadanía, non aos enfermos que xa o saben, o que nos está pasando. Son licenciada en Dereito e eu non sabía a situación na que podías quedar sufrindo esta enfermidade ata que me tocou. Probablemente algo se fará no futuro grazas a este traballo de visualización, pero os trámites son moi lentos. Desde decembro que empecei, fíxese os meses que pasaron. Pero seguiremos porque agora hai que tomar conciencia desde abaixo, con mocións nos concellos e demais acccións. Dentro de pouco reunireime co Valedor do Pobo e o vindeiro día 23 teño o xuízo tras un recurso presentado para lograr que se me recoñeza a incapacidade e no que teño o apoio de sindicatos e organizacións sociais, tamén para que outras persoas loitan e collan o relevo contra este abuso da Administración.

Haberá máis xente que se implique na loita?

Xa me gustaría que houbese un relevo. Tiven a finais de abril unha recaída e reincorporeime en setembro. Deixei volunariamente o tratamento polos terribles efectos secundarios, pero agora teño que volver. Cando deixas o tratamento parece que revives. É toda unha ironía