O blog Diario de Palestina recolle un texto do escritor gazatí Ahmed Masoud residente en Londres que di: "Teño o dereito a retornar. O meu fillo de tres anos ten o dereito a retornar. Non queremos un ceseamento do fogo que nos traia máis humillación, queremos unha paz que nos devolva a nosa dignidade".

“Mamá, por que non morremos a última vez?”. A miña irmá describírame como se sentía o seu fillo de seis anos, pero non oíra nada ata que me dixo isto. Quedei calado un cacho mentres ela seguía falando ao teléfono, describindo os lugares bombardeados ata o momento. De fondo podía oír fortes explosións achegándose máis e máis. Mandeille os meus mellores desexos e colguei o teléfono, pensando profundamente no neniño que non quería estar vivo. Entendo o medo, que eu mesmo vivín na pequerrecha Faixa de Gaza da miña infancia e xuventude. Pero o meu medo era sempre que me matasen. O medo do meu sobriñiño é a sobrevivir.

"Non hai enquisas dabondo sobre a xente que vive un medo atroz, sobre as esperanzas perdidas, sobre as crianzas que mollan as camas cada noite, sobre a ira que todo isto provoca a diario"

Poden difundirse milleiros de estatísticas para escribir sobre a situación en Gaza e “explicala”: sobre a escaseza de alimentos, a subministración de medicamentos non permitidos, a falta de auga e electricidade, os anos de asedios inacabables, o número de vítimas, as feridas, os arrestos, os asasinatos. Todos elas son cifras magoantes que poden poñer as cousas en contexto. Con todo, non hai enquisas dabondo sobre a xente que vive un medo atroz, sobre as esperanzas perdidas, sobre as crianzas que mollan as camas cada noite, sobre a ira que todo isto provoca a diario.

Por primeira vez, non sei que escribir. Talvez estea a volverme coma o meu sobriño, non querendo ser unha viva testemuña desa mesma opresión que se repite unha e outra vez; o mesmo escenario

Por primeira vez, non sei que escribir. Talvez estea a volverme coma o meu sobriño, non querendo ser unha viva testemuña desa mesma opresión que se repite unha e outra vez; o mesmo escenario; as mesmas eleccións; os mesmos ataques; a mesma propaganda política; as mesmas caras dos portavoces do exército israelí, con roldas de prensa ben estudadas e acento americano perfecto; os mesmos xornalistas da BBC entrevistando israelís sentados en Tel Aviv, tomando cafés e croissants, seguido dos mesmos fragmentos acelerados de palestinos molestos e cuns veciños cuxas casas acaban de ser arrasadas e cuxos nenos agora están mortos.

Aínda estou aquí, en Londres, a milleiros de quilómetros de distancia da miña familia no campo de refuxiados de Iabalia, en Gaza; sen ganas de ir a cama pola noite, por se algo malo lles pasa e o descubro nas novas da mañá; escondéndome da xente; pasando horas en novas canles, facebook e twitter; tratando de seguir a pé xuntilla cada anaco de información que chega de alí. Véxome a min mesmo como un refuxiado entre as páxinas de internet, buscando e buscando sen fin, na procura da miña identidade.

Non sei ben porque está tan contento. Que podería levantarlle o ánimo no medio de tanta destrución? “Aínda estamos vivos, meu fillo!”

Pero collo o teléfono de novo e falo, con papá desta vez. Asombrosamente, a  súa voz é moi forte e fala moi rápido. Non sei ben porque está tan contento. Que podería levantarlle o ánimo no medio de tanta destrución? “Aínda estamos vivos, meu fillo!” Contoume da emoción que lle producira que o primeiro ministro exipcio, Hexam Qandil, visitase Gaza. Dixo que nunca quixera que os exipcios, ou ningún outro, “loitase a nosa loita” (“Temos homes dabondo para facelo!”); o único que quería é que non estivesen contra nós. Mentres falabamos, as novas de última hora din que a resistencia derrubara un F16; aplaudiu, miña nai ouleou.

“Tentámolo todo e de nada serviu. Deixamos de lanzar proxectís, fomos á ONU para que se nos recoñecese como estado, falámoslle a todo o mundo sobre o noso sufrimento e de nada serviu"

Pregunteille se iso ía axudar. Dixo que non; “Israel ten un exército potente!” Pero entón engadiu: “Tentámolo todo e de nada serviu. Deixamos de lanzar proxectís, fomos á ONU para que se nos recoñecese como estado, falámoslle a todo o mundo sobre o noso sufrimento e de nada serviu.”. Entón dixo que “os israelís deberían matarnos a todos agora ou parar isto dunha vez e por todas, e concedernos o dereito a existir. Deberían deixar de perseguirnos nos arrabaldes dos nosos campos de refuxiados.”

É difícil oírlle a palabra “morte” a dous achegados, un sobriño de seis anos e o teu propio pai, de 66. Porén, por algunha razón, non foi moi deprimente. For causa algunha, de súpeto, “pilleino” desta vez. A xente de Gaza está a evadirse deste estado de baleiro, non poden seguir atrapados baixo as sombras das política israelís; mellor vivir dignamente ou non facelo. É triste chegar a este estado, dende logo; pero, tal e como apunta meu pai: “aínda é máis triste quedarse acurralado no noso cuartiño “seguro” da casa, preguntándonos cando caerá a seguinte bomba israelí.”

Todo o mundo di que Israel ten o “dereito” a defenderse. Ben; nós temos o dereito a existir

Coma el, atópome escribindo dun xeito distinto desta vez; non sobre morte e cifras, senón sobre o noso dereito a unha vida digna. Romperei o meu silencio e direi que temos dereito a existir e resistir. Todo o mundo di que Israel ten o “dereito” a defenderse. Ben; nós temos o dereito a existir. Sempre e cando ninguén recoñeza a miña patria; sempre e cando non teña unha identidade, rexeitado como un “refuxiado” sen estado nin fronteiras, sen nada que dicir sobre o meu propio futuro, seguirei existindo para lembrar que unha terra alí, nalgures, na Palestina que me roubaron. Teño o dereito a reclamala.

Occidente apoiou as revoltas en todo o mundo árabe, pero non é quen de apoiar unha nación que leva sendo bombardeada máis de 64 anos

Occidente apoiou as revoltas en todo o mundo árabe, pero non é quen de apoiar unha nación que leva sendo bombardeada máis de 64 anos. O Reino Unido quere prover de armamento os rebeldes en Siria, pero dá a luz verde a Israel para lanzar un asalto aéreo sobre a indefensa poboación civil de Gaza. Para os Estados Unidos e o Reino Unido teño o dereito de dicir “o voso proxecto colonial non triunfou.” Teño o dereito a retornar. O meu fillo de tres anos ten o dereito a retornar. E ninguén no mundo negaránolo. Igual que a miña xente en Gaza, non queremos un cesamento do fogo que nos traia máis humillación, queremos unha paz que nos devolva a nosa dignidade.

Ahmed Masoud

Ahmed Masoud é un academico palestino, escritor e director. En 2005 fundou o grupo de baile e teatro Al-Zaytouna. Co escritor e director británico Justin Butcher co-escribiu e co-dirixiu a meritosa obra Vai a Gaza, bebe o mar (2009), representada en Londres e no Edinburgh Fringe, e na Radio 4 da BBC na obra Fuxida de Gaza. É co-director de Cara á ruptura. Vén de gañar o premio dos escritores británicos musulmáns, en 2011, pola novela Días de Gaza. A súa web é: www.ahmedmasoud.co.uk