O domingo 28 de abril formei parte, por primeira vez na miña vida, dunha mesa electoral. E foi ao grande, como presidenta. Unha semana despois aínda sigo perplexa polo ineficiente procedemento que acabou coas forzas de todos os membros das mesas, interventores e apoderados que botaron alí o día coma nós. Á vista de que en menos dun mes temos outra festa da democracia, vou referir uns consellos baseados na miña propia experiencia.
Tras o shock derivado da notificación de nomeamento da Xunta Electoral de Vigo, o primeiro deber como presidenta é ir recoller unha carpeta -un AZ- con toda a documentación e asistir a unha charla explicativa para te familiarizares co contido documental e na que recibes recomendacións como que valores “que vogal é máis espabilado” para deixalo ao cargo cando vaias comer ou que, se despois de varios recontos as cifras non cadran, pois non pasa nada, apúntase na acta e xa está.
Afronto con seriedade a miña obriga democrática que non podo evitar pois non teño escusa ningunha e non quero enfrentarme a un proceso penal
Con este ruxerruxe de información e opinión na cabeza afronto con seriedade a miña obriga democrática que non podo evitar pois non teño escusa ningunha e non quero enfrentarme a un proceso penal por incumprimento deste deber.
Consello 1-Chega descansada e ben almorzada. Non foi o meu caso, por distintos motivos que non vou detallar, e por estraño que pareza no domingo electoral vai resultar complicado tomar algo máis que un café bebido entre as oito da mañá e as tres da tarde, cando consigas saír comer algo, despois de cadrar eficientemente co resto da mesa as quendas para que nunca quede desatendida a urna. Ese café será froito da xentileza dalgún interventor ou representante político, co que seguramente non coicidas en ideario, pero nese momento será o teu mellor amigo.
Consello 2-Asume a xornada como se foses facer sendeirismo ou algo similar: Vai cómoda no que atinxe a roupa e calzado e leva algo de picar. (Atención, spoiler).Vas pasar máis de 15 horas nesa cadeira que é o contrario a confortable e se tes a fortuna de ser presidenta, coma min, estarás en pé máis da metade da xornada. Polo que, faime caso, non é o día para presumir. Non é o día para estrear calzado. E aínda que seguramente poidas saír xantar, o que é imposible é que poidas cear porque o reconto comeza ás 8 e ese é un punto sen retorno do que logo hei falar.
Consello 3- Goza da festa da democracia. Realmente vivir as eleccións desde unha mesa electoral pode ser unha experiencia enriquecedora e se a xornada electoral (de 8 a 8) non ten problemas vai pasar animadamente. Foi un pracer ver a ilusión da xente, dos maiores que me miraban buscando complicidade ou aprobación despois de inseriren o voto, e eu veña a dicir “moi ben, perfecto” e despois marchaban fachendosos co deber cumprido. O correcto devir da xornada tamén depende dos compañeiros de mesa que che teñan asignado e eu teño que dicir que Andrea e Javier resultaron uns colegas de mesa perfectos, divertidos e eficaces. Ata aí, todo ben, todo en orde.
Foi un pracer ver a ilusión da xente, dos maiores que me miraban buscando complicidade ou aprobación despois de inseriren o voto, e eu veña a dicir “moi ben, perfecto” e despois marchaban fachendosos co deber cumprido
Consello 4-Acepta toda a axuda posible para o reconto, porque a noite é escura e alberga horrores. Na mesa que me tocou presidir rexistramos unha participación elevada, que supuxo a felicitación continua dos representantes políticos e votantes que consultaban o dato. Finalmente chegamos ao 76,2% do censo electoral, algo máis dun punto por riba da media nacional. Isto traducido en votos son máis de 500 para o Congreso e outros tantos para o Senado. Máis de 1.000 sobres e papeletas! Imaxino que o número entrará dentro da media habitual das mesas, pero para nós pensar en abrir mil sobres era algo impactante.
No manual de instrucións que recibimos os membros da mesa figura que “a presidencia extraerá, un a un, os sobres, abriraos e lerá as papeletas en voz alta”. A miña intención era seguir esas indicacións literalmente, pero o feito de que unha soa persoa teña que coller cada sobre -algún moi ben pechado-, abrilo e lelo, e catro (os dous vogais, máis un interventor e unha apoderada) só apunten os votos resulta un procedemento altamente ineficaz, polo que é moi recomendable que polo menos outra persoa da mesa abra sobres e saque a papeleta tamén para que a presidencia a lea. Con esta nova dinámica o reconto do Congreso resultou rápido e correcto. Os datos de electores coincidiron á primeira cos dos votos emitidos sumando os brancos e nulos. Que ledicia tan grande! Mais quedaba o peor: o Senado. Iso son palabras maiores. Xa pasan das 22.30 h e comeza a festa hardcore da democracia. Fixemos o escrutinio do Congreso e na nosa cabeza o traballo máis importante xa está feito.
Amodiño, a mesa énchese de moreas de papeis agrupados. Vai ser media noite. Hai que contar. Miragre! Os números tamén cadran. E veña a cubrir actas de escrutinio e de sesión
Pero hai que seguir. Imos abrindo os sobres do Senado e agroman pouco a pouco montañas de papeletas enormes que clasificamos por partido, con tres aspas, por voto nulo coa manida frase “esta cámara non serve para nada”, por exemplo; por voto en branco e por papeletas con votos variados. Amodiño, a mesa énchese de moreas de papeis agrupados. Vai ser media noite. Hai que contar. Milagre! Os números tamén cadran. E veña a cubrir actas de escrutinio e de sesión. É o momento de encher os sobres coa documentación para o Xulgado de Paz. Estou en modo autómata. Aparece un funcionario de Correos que tamén necesita un papel e unha sinatura. Feito. Falo coa presidencia veciña. Todo en orde. Marchamos acompañadas pola policía cara ao xulgado. O policía dinos que xa somos as últimas. Chegamos ao xulgado, entregamos a documentación por volta da 1 da mañá e a xuíza dinos que aínda restan moitas mesas por entregar a documentación. Saímos saudando a varios mozos apresurados que entran no edificio cos seus sobres marróns. Fin da festa. Chega a resaca.
