Xa sabedes como son os títulos, que deben resumir brevemente un sentimento e unha idea clara. Non é odio exactamente o que sinto pola xeración do baby boom, pero si teño a sensación que son os culpables da maior parte de problemas que afectan as xeracións máis novas. Obviamente, é unha xeneralización, porque a maioría dos membros desta xeración boomer simplemente se dedicaron a traballar 50 anos da súa vida para poder pagar, con esforzo, unha vivenda e garantir que os seus fillos estudasen. Esforzo e resultados.
Esta mal chamada “cultura do esforzo” impregnou os anos da predominancia da xeración boomer. Se estudas, terás un traballo ben remunerado e traballo para toda a vida. Se te esforzas, poderás conseguir os retos que teñas por diante. Se queres a unha persoa, tes que casar, formar unha familia e ter fillos. Pero claro, a economía mundial explotou antes de que os boomers puidesen pasar a testemuña á xeración dos seus fillos e fillas.
10 anos despois, xa non somos novos, pero a nosa vida segue guiada pola incerteza
Este ano celebramos o décimo aniversario do 15M. Un movemento imprescindible para comprender o noso entorno máis inmediato, pero que desgraciadamente fracasou en moitas das súas ambicións. O ADN do movemento segue vixente en moitas forzas de esquerdas e progresistas, pero ningunha das súas peticións foi lograda de maneira clara. Dicían -diciamos- entón, “non terás unha casa na túa puta vida” porque eramos unha “mocidade sen futuro”. Todo aquilo parecía o típico conflito entre pais e fillos; a xeración millenial indignada descubría inocentemente que as súas expectativas de futuro pasaban pola precariedade e a incerteza.
10 anos despois, xa non somos novos, pero a nosa vida segue guiada pola incerteza. Xa fixemos traballos que non se correspondían cos nosos estudos, xa tivemos contratos de 3 meses e mesmo pagamos prezos abusivos de aluguer para podernos independizar. E visto desde a perspectiva de hoxe, as consignas do 15M parécenme insuficientes e inxenuas. A impugnación do sistema que se expuña hai dez anos era parcial e estética, non profunda e radical. As urnas fixeron estalar o 15M: alá onde as prazas máis berraron contra os políticos, os gobernos escollidos foron de dereitas. CiU en Cataluña -e en Barcelona- e o PP á Moncloa.
É por iso que vos odio, boomers. Porque o 15M fomos conscientes que a cultura do esforzo e toda a retórica da Transición era mentira, pero posteriormente descubrimos -traballando, sendo bolseiros e esforzándonos-, que sodes vós quen mandades e quen cobrastes salarios desproporcionados. O poder no noso país é profundamente boomer, en actitudes e en datas de nacemento. Non houbo unha substitución xeracional -nin sequera por parte daqueles mozos triunfadores que non cuestionan o sistema-. Os donos dos medios de comunicación, a maior parte de tertulianos, os grandes empresarios, a maior parte dos e das ministras... Todos e cada un forman parte da xeración boomer. E levan moitos anos movendo os fíos do poder.
Sodes parte de problema e encima culpades ás vítimas do crash do sistema que vos permitiu exercer o poder
Ademais, esta xeración atrévese a cuestionar que persoas de 30 anos non teñan fillos, non asinen unha hipoteca ou non casen. Anímante a facelo, ínstanche a continuar reproducindo a mentira social de facer aquilo que se espera de ti. Cando contestas con contundencia, informando que non tes un contrato fixo ou que non entra nos teus plans gastar todo o teu diñeiro pagando cubalibres a amigos e familiares unha tarde de xullo, poñen cara de circunstancia. Coma se en realidade estivésemos á ofrecer escusas ou poñendo obstáculos a aquilo inevitable.
Non volo perdades. Hai outra odisea. A negación. Facede a proba: explicádelle a un boomer o prezo dun piso de compra a un barrio de Barcelona. Un de dúas habitacións, con ascensor e un pouco de luz. Moitos non o crerán, non pode ser. Que dis. Toleaches. Estades tolos. Esaxerades. É culpa vosa porque non vos queredes comprometer. Sodes unha xeración insatisfeita. Putos millenials.
É por iso que vos odio, boomers. Porque sodes parte de problema e encima culpades ás vítimas do crash do sistema que vos permitiu exercer o poder -e lucrarvos, en moitos casos-. O máis normal é que para os millenials ou os Z, o traballo non sexa o centro da nosa vida. Por que debería selo? Cambiamos a miúdo de traballo porque estamos en precario e o feito de ter traballo non nos garante unha existencia digna, nin sequera ter un lugar onde vivir. É sinxelo de entender.
