Esta noite chega o Samaín (ou Halloween para quen o prefira). A noite dos mortos, unha noite para pasalo de medo. A recuperación nos últimos anos desta festividade tradicional é especialmente importante entre os máis pequenos e pequenas da casa, que son quen máis a desfrutan. Entre elas, Violeta, protagonista dun libro que vén de publicar Xerais e que é especialmente acaido para estes días. Violeta quere ser vampiro é un conto de Samaín creado por Ramón Veiga, un dos autores do blog Se o vello Sinbad tivese fillos, e ilustrado por David Sierra.
E é que o libro ten a súa orixe nunha historia real, que Ramón xa contou no blog hai uns cantos meses: "Se lle ensinas á túa nena de catro anos a xogar aos vampiros, se lle compras libros de vampiros (aínda que sexan infantís) e se a animas para que converta o seu disfrace de princesa nun de vampiro, o lóxico é que esperte ás 5 da mañá chamando por ti a berros. O que non é tan normal é que, cando chegas ao seu cuarto, en vez de atopala chorando e morta de medo, a atopes cos ollos como pratos e un sorriso de orella a orella e che solte: «Papi, temos que saír a cazar!!! Teño sede de sangue!!!»".
David Sierra, o ilustrador, foi quen primeiro decidiu que aí podía haber material para un conto: "Na festa de aniversario de Violeta do ano pasado, David propúxome escribir un libro para que el o ilustrase. Parecíame unha grande idea, pero non me vía facéndoo. O máis difícil parecíame pensar unha historia. Pero comezamos a traballar e foi nacendo o libro, ás veces adaptando os textos ás súas ilustracións e outras pedíndolle que debuxase certas cousas para acompañar o que escribía. O traballo sempre foi a medias", relata Ramón Veiga.
E de que vai Violeta quere ser vampiro? Pois de todo o que tratan as festas de Samaín: de cousas terroríficas, de vampiros, de contos de medo, de disfraces e, sobre todo, de pasalo ben. "Coma todos os anos, a noite do 31 de outubro celébrase na casa de Violeta a festa do Samaín. Pequenos e grandes disfrázanse, xogan, bailan e contan contos ata ben entrada a noite, e malia os fantasmas, as bruxas e a Santa Compaña, ninguén se asusta porque, como di a avoa Pilar, «aos mortos non hai que terlles medo; cos vivos xa é outro cantar»" Así comeza o libro, que como destaca o seu autor "dá máis risa que medo". "Os vampiros suponse que dan medo, pero os vampiros que saen no libro son vampiros riquiños", engade.
"O libro ten ademais en todas as páxinas referencias á cultura dos anos 80 e 90, que non forman parte do libro, pero que nos gustan a nós", conta. No fondo, este e outros libros danlle continuidade nas novas xeracións a temas e referentes que levan moitas décadas asustando e divertindo. Bram Stoker publicou o seu Drácula hai 120 anos e os nenos que agora son xa adultos devoraban os libros do Pequeno Vampiro ou as historias da Familia Adams. "Agora aínda hai máis, porque os referentes anteriores non se perderon -na casa seguimos lendo O Pequeno Vampiro- pero agora hai máis debuxos de vampiros e personaxes de terror, bonecas coma as Monster High, que en realidade non son tan horrorosas, igual dan máis medo as Barbies", di.
Como son as festas de Samaín na casa de Violeta? "Este ano non poderemos facela, porque temos que organizala fóra, acompañando a presentación do libro. Pero nós levamos organizándoas dende moito antes de ter a Violeta: viñan os amigos, tomabamos unhas copas, facíamos comida canto máis horrorosa mellor e despois saíamos por aí. Dende que temos nenos, porque toda a pandilla comezou a ter nenos ao mesmo tempo, as festas son iguais, pero sen copas, con nenos e con chuches. A verdade é que son moi graciosas, porque estamos todos disfrazados, e dándonos sustos e con música terrorífica", conta.
"No libro tentamos fuxir do Samaín tradicional, das ánimas, do escuro. Reivindicamos o Samaín moderno: saír disfrazado polas rúas, pedir chuches polas casas..."
E, por último, Samaín ou Halloween? Ou tanto ten? "Eu digo Samaín, sempre lle chamei así, porque eu levo celebrando Samaín dende que era pequeno. Claro que eu me criei en Fene, e alí facíamos cabazas ou colares de castañas, e polo que teño falado con xente que se criou en Vigo, aquí non se facía iso, non había daquela esa tradición", explica. "Tamén é certo que cando eu era pequeno non lle chamabamos Samaín nin Halloween, senón máis ben Difuntos. Eu defendo que se chame Samaín porque si que creo que é unha tradición de aquí, pero tanto me ten, o importante é que o celebremos, porque nos gusta, porque nos disfrazamos", engade. "No libro tentamos fuxir do Samaín tradicional, das ánimas, do escuro. Reivindicamos o Samaín moderno: saír disfrazado polas rúas, pedir chuches polas casas... A un neno dálle igual de onde vén o Samaín, o que quere é desfrutalo", conclúe.
Despois dun Vermú Samaín que tivo lugar este sábado na viguesa tenda Woodtown, a presentación oficial do libro será este martes –a mesma noite do Samaín– ás 19:30 horas no Café Badía (Sanjurjo Badía 240, Vigo). Antes, ás 17 horas, os seus autores estarán na Festa Samaín do Casino de Sabarís (Julián Valverde 33, Sabarís-Baiona).
