Unha frase tan popular nos pobos como Tanta paz leves… (como descanso deixas) serve como escusa perfecta para estampalo como título no novo traballo de Tomás Guerrero e sacado ao mercado por Demo Editorial. Ao Sr. Guerrero sedúcelle e contáxianos a súa peculiar narrativa gráfica (moi pouco vista no mercado comiqueiro galego) cos seus desgarradoras e ferintes tintas das cales xa nos afeccionou en A deserción de Stalin.

Situacións límites que poderían chegar a ser dunha tristeza moral, social e persoal similar a unha patada nos ovos, coa excepción de arrincarnos un desconcertante sorriso cun estilo acedo onde os claroscuros salpican (inconscientemente ou non) pequenas pingas de humor negro, Tomás Guerrero sinala da súa obra que contén “atmosferas densas e personaxes duros, cínicos, pero con humor”. E non mente. 

Ao adicto ao tabaco teralle pasado algunha vez na súa anicotinada existencia o sacar o cigarro dos beizos cun anaquiño do mesmo e cagarse en alguén ou preguntar onde están os teus lentes cando os levas postos. Pois estes pequenos e case insignificantes pasaxes da vida cotiá reflíctense bipolarmente nas viñetas de Tanta paz leves… Así se crea a perplexidade, os sinsentidos que o cobran paulatinamente, “o silencio dos sobreviventes e personaxes buscando o seu lugar” –engade Guerrero-. 

Non lonxe de amedrentarse, Tomás Guerrero desmonta os recordos sutilmente, ordenando os escuros caixóns dunha memoria para conducir ó seu antollo unha narración non lineal similar a unha montaña rusa. Todo comeza coa xira dun circo na postguerra francesa en 1948 onde o nativo canadense (oriúndo da tribo dos Mohawks) Molouk ou cara de pallaso é o xerente dun negocio circense na que as maltreitas caravanas de bestas e humanos ofrecen o seu espectáculo ambulante.

O Sr. Guerrero contáxianos a súa peculiar narrativa gráfica (moi pouco vista no mercado comiqueiro galego) cos seus desgarradoras e ferintes tintas das cales xa nos afeccionou en A deserción de Stalin

Molouk levou unha vida moi fodida nun colexio de internamento católico onde un cabrón chamado pai José, marcaría (literalmente) a vida do mozo. Soamente o pai Ferreiro axudaría dalgunha maneira ao raparigo que pronto iniciaría a súa vida como aprendiz nun circo para sobrevivir dalgunha maneira e xa adulto, sendo propietario do Circo Século XX, as pantasmas do pasado cruzan a delgada liña dos recordos a través dun inesperado reencontro. 

O cura Ferreiro “que non era bo nin malo, era galego” preséntase furtivamente a Molouk cuxos sentimentos brotan como a escarcha de inverno e os lumes do inferno. Ás veces ese esporádico nexo de unión (casual ou non) entre presente e pasado é como o aceite e a auga, duran moi pouco mesturados. Pero quizais sen a axuda de Ferreiro naquel demoníaco colexio as súas cartas na baralla da vida serían outras, por iso acepta unha misteriosa proposición da cal nunca estaría seguro se xogou ben a baza. 

A petición do cura incluía a outra persoa (o contable) co fin de ir con eles na caravana do circo para irse aproximando á fronteira española. Unha infiltración secreta e sen preguntas coa condición imposta por Molouk de que se integrasen na familia do circo (coas súas leis e costumes). As noites na caravana esperta nos soños do xerente os ancestrais espíritos (quizais como un presaxio) en forma de búfalo lembrando as súas orixes na reserva e como o home branco, na súa contumaz ambición esnaquizou a orixe e tradicións da tribo. 

Tomás Guerrero sinala da súa obra que contén “atmosferas densas e personaxes duros, cínicos, pero con humor”. E non mente

Ás costas de todos nós desencadéase unha serie de sucesos nos que en maior ou menor medida están implicados todos os membros da familia circense. As físgoas en forma de sombras, envexas, esvásticas, espolio e nazis conforman as figuras do cura galego e o contable. Tomás Guerrero xoga ao seu antollo cun duro trazo en tinta sobre un papel de 370 gramos e plasma cinematograficamente en 35 milímetros as viñetas con elegantes planos cenitais, utilizando o fondo branco para resaltar as secuencias e o negro superposto en tremendas colaxes figurativos e iconoclastas que transmiten un halo xélido onde anxos e demos tentan filtrar o seu pasado e dar sentido ás súas vidas.