—O outro día convocaron unha folga. Non acudín e sentinme fatal. 

—Vaia.

—A cousa é que estou en precario, non me pagan as vacacións e esas cousas. Son substituta e non sei... O meu centro de traballo é cativo. Foron só tres persoas. Non é tan grave, non?

—A ver...

—Erguinme fatal, tía. Co pé esquerdo.

—Dirás co dereito...

—Que?

—Que te erguiches co pé dereito. 

—Bah, noutros países os sindicatos cobren o día ás traballadoras para incitar a mobilización. Sobre todo ás máis vulnerables.

—Pode que teñas razón, pero es ben cutre. 

—Viches como andan os prezos?

—Á alza, como o fascismo.

—Non me xulgues, anda. Bastante mal me sinto.

—Que sensibilidade...

—Pois si... A cousa é que todo me empezou a cheirar a esquirol: a miña roupa, o meu centro de traballo, as miñas compañeiras... Un fedor insoportable. 

—Probaches a usar colonia?

—Deume medo ser diferente. Ademais, ducheime e o olor non marchou. Unha sensación estraña. 

—Estás como unha puta cabra.

—En serio, metéuseme no nariz. Erguinme así e ata hoxe.

—Se se mete por aí ten que ser como a cocaína. Debe ser ben aditivo. 

—Non sei...

—Como é o olor a esquirol?

—Como as velas dos enterros. Eu aspiraba aire e podrecíame algo por dentro.

—E pediches cita no médico?

—Boh... É algo máis espiritual.

—Rezaches? 

—Non, fun o psicólogo...

—E que che dixo?

—Que somatizo. En resumo: no es tu cuerpo, es tu mente.

—E melloraches?

—Que va. O psicólogo mandoume ulir cacao polas mañás e levar xugo de ananás nun termo. 

—...

—Todo cheira a unha vela prendida que podrece.

—Pensa que todas as velas se apagan. O combustible da fe non é infinito. 

—Xa, pero dáme medo pensar no que vai vir despois...

—E o psicólogo non che mandou facer mindfulness?

—Cala... Mira que o intento, pero só consigo que o cheiro a esquirol se volva máis intenso. Un botafumeiro de brétema. Anúlame tanto que me cega. 

—Vaia...

—Ata probei a fumar herba, tía. Como cando era unha mociña.

—Alucino!

—Xa ves... Un fume polo outro.

—Eu chéiroche a podre?

—Non sei, ti es a miña conciencia? 

—Ultimamente andan a intentar asasinalas. Por iso pregunto.

—Non, espera... Ti tes un olor agradable. Hoxe sábesme a sardiñas! A San Xoán, a magosto... Unha mestura rara.

—A lume!

—Ai, cala. Apágate!

—Non podo. Agora xa sabes quen son. 

—E es quen de limparme o cheiro a esquirol?

—Non serve só con falar. 

—E que teño que facer?

—Que tes que facer?

—Xa... 

—Que che diría o psicólogo?

—Aínda non falamos disto...

—E as túas amizades?

—Eu creo que moitas xa pasaron esa fase. A política é un tema conflitivo. 

—Máis que podrecer por dentro?

—Non sei. Nacerán flores das velas podres?

—Non esperes moito por se acaso.

—Vaia... A cabeza caduca? 

—A cabeza é como o Universo: misteriosa e ilóxica. Cada quen lle investiga unhas regras. 

—Non quero caducar.

—Pois xa sabes que facer.

—Xa...

—E non me contaxiarán? Non me sentirei soa?

—Pequena, todas van querer ser unha flor coma ti. Cultívate, medra e enfróntate. Se sangras beberemos sangue e debuxaremos cicatrices.

—Vou tatuar o corpo?

—Como as nubes tatúan o ceo.

—Semella fermoso.

—Cheira a esquirol?

—Un pouco menos. Só un pouco menos...