Despece

• Recinto feiral: ineficacia e mala xestión

  Páxina 168 do libro de Manuel Monge A Coruña de Paco Vázquez, editado en 2003

   

  Estamos en novembro de 1997, o PP acaba de obter maioría absoluta nas eleccións autonómicas e unha das súa promesas electorais, presentada a través de Antonio Couceiro, conselleiro de Industria, foi dotar a A Coruña dun recinto feiral. A súa proposta é que a Xunta aporte o 75% do presuposto, o 23% a Deputación, o 2% a patronal coruñesa e a Cámara de Comercio, o concello poñería os terreos e faría a urbanización; unha fundación, aberta á participación de distintas institucións, xestionaría o recinto.

  Que pasou? Resumidamente, é unha historia que reflexa a incompetencia da Xunta e do goberno municipal do PSOE para executar un proxecto de vital importancia para o futuro da área metropolitana de A Coruña

  O concello, daquela estaba en plan reivindicativo, esixe a inclusión do recinto feiral nos orzamentos da Xunta para 1998, cousa que promete Couceiro. Pasaron xa cinco anos e aínda non temos recinto feiral. Que pasou? Resumidamente, é unha historia que reflexa a incompetencia da Xunta e do goberno municipal do PSOE para executar un proxecto de vital importancia para o futuro da área metropolitana de A Coruña; una falta de coordinación e, sobre todo, pouca vontade política.

  Efectivamente, Couceiro cumpriu o seu compromiso e desde 1998 aparecen nos orzamentos da Xunta unha partida para o recinto feiral (900 millóns de pesetas para o ano 2000, 326 millóns para o 2001 e a mesma cantidade para o 2002), pero levan cinco anos timándonos porque nunca se executa a inversión prevista. Os cartos foron desviados ano tras ano para outros mesteres, como facer fronte ao problema das vacas tolas. Agora o alcalde Vázquez non protesta, cala e confía no PP.

  O 26 de novembro de 1997 celebrábase unha reunión cualificada polos asistentes como “histórica”, “un exemplo de solidariedade”. Alí estaban Antonio Couceiro, conselleiro de Industria da Xunta, o alcalde Vázquez e os concelleiros Losada e Fernández Moreda, José Freire, presidente da patronal, e Gonzalo Ortiz, secretario da Cámara de Comercio. Aproban un calendario para que as obras comecen a finais de 1998.

   

  Onde ubicar o recinto feiral?

  Á citada reunión leva outra alternativa, que presentan promotores inmobiliarios: 37.000 metros cadrados entre o Coliseo, Instituto Someso e a zona deportiva de O Birloque

  En principio o concello de A Coruña ofreceu unha parcela de 55.000 metros cadrados entre o Instituto de Someso, o centro comercial e a estrada de Pocomaco, pero á citada reunión leva outra alternativa, que presentan promotores inmobiliarios: 37.000 metros cadrados entre o Coliseo, Instituto Someso e a zona deportiva de O Birloque. Curiosamente, abandónase a proposta dunha parcela que é case 20.000 metros cadrados máis grande que a finalmente elixida, e poucos meses despois aparece nesa mesma parcela un gran proxecto inmobiliario de máis de 2.000 vivendas, centro de ocio, etc. con 18 torres de 16 pisos e 2 torres de 32, que ten a bendición do Goberno Municipal.

  Augusto César Lendoiro, como Presidente da Deputación e apoiado polo comité de empresa, fixo tamén a proposta da Fábrica de Armas, que ten 200.000 metros cadrados

  Augusto César Lendoiro, como Presidente da Deputación e apoiado polo comité de empresa, fixo tamén a proposta da Fábrica de Armas, que ten 200.000 metros cadrados, aproveitando as actuais instalacións (30.000 metros cadrados cubertos) e como alternativa para recolocar a algúns traballadores. O concello e os empresarios descartaron en principio esta proposta porque retrasaría un ano o comezo das obras, razoamento realmente sorprendente porque o retraso vai ser de máis de cinco anos. Posteriormente o concello aceptou a Fábrica de Armas como posíbel ubicación do recinto feiral, pero poñendo como condicións para a recualificación dos terreos a continuidade da actividade da empresa Santa Bárbara nun polígono industrial da comarca, a adxudicación  á factoría coruñesa do novo fusil do exército español e o recoñecemento das propiedades municipais.

  O Pleno municipal de 10 de agosto de 1998 aprobaba por unanimidade os estatutos do Instituto Feiral da A Coruña (IFECO) e convocaba un concurso de ideas sen ter decidido aínda a súa ubicación, cousa realmente insólita. Henrique Tello lembraba que esa iniciativa foi presentada no seu momento polo BNG e que foi rexeitada polo goberno Municipal.

  O Pleno municipal de 10 de agosto de 1998 aprobaba por unanimidade os estatutos do Instituto Feiral da A Coruña (IFECO) e convocaba un concurso de ideas sen ter decidido aínda a súa ubicación, cousa realmente insólita

  O concello decántase finalmente pola parcela proposta polos promotores inmobiliarios, que recibe duras críticas de Lendoiro como portavoz do grupo municipal do PP: “Polo capricho de Vázquez, quizás co apoio dalgún sector empresarial, encontrarémonos cun recinto feiral estrangulado pola limitación dos terreos e dos accesos”. “Ata hai dous días Vázquez falaba maravillas de Couceiro e agora critícao; é máis falso que unha escopeta de feira. Poderá enganar a todo o mundo, pero a min non”. Finalmente, Lendoiro emprazaba a Vázquez para que explique “que defende e por que o defende. Ao mellor ao final atopámonos con que tamén hai negocios inmobiliarios”. Con estas declaracións estaba firmando a súa defunción política, non polas súas discrepancias ideolóxicas co PP, senón porque incomodaba e denunciaba os intereses empresariais e inmobiliarios que había detrás da operación, que apoiaba e defendía o goberno municipal do PSOE. Se a patronal e o PP están para defender os intereses do capital, cousa que fai perfectamente Vázquez, para que queremos a Lendoiro? Efectivamente, Lendoiro era un estorbo, non encaixaba, non podía encabezar a candidatura do PP nas municipais de 1999; por iso foi decapitado.

  E xa no 2000, o Pleno municipal do 17 de xaneiro non era precisamente par celebrar a inauguración, senón para aprobar unha partida de 200 millóns de pesetas para a canalización do río Mesoiro, que pasa polos terreos do recinto feiral. Henrique Tello manifestaba a súa indignación polos continuados retrasos: “O goberno municipal non está a facer o suficiente para lograr que este proxecto se converta dunha vez por todas nunha realidade”. Presentaba tamén como deputado unha pregunta sobre o tema no Parlamento Galego: “É sorprendente a demora nuns simples trámites administrativos, mentres se aceleran outros cando a urxencia electoral apremia, como no caso do Millennium”. Javier Losada respostaba coa canción de sempre: “As obras concluirán nos prazos previstos”. E Antonio Erias, novo portavoz municipal do PP, apoiaba a actuación municipal.

  Pero a tomadura de pelo non acaba aquí. Estaba previsto o inicio das obras para 1998 e o concelleiro de Urbanismo, Salvador Fernández Moreda, anunciaba oficialmente na reunión do IFECO do 20 de xuño de 2000 que o concello poñía a disposición da Xunta os terreos para a construción do recinto feiral e que firmaban un convenio coa Xunta para a execución da citada canalización, pero a verdade é que as obras estiveron paralizadas varios meses e reanudáronse en setembro de 2002 cando o concello expropia unha parecela…Conclusión: non teremos recinto feiral antes de 2004 e cun incremento do presuposto inicial de case seis millóns de euros.

   

  Que tipo de recinto feiral teremos?

  Ao concurso presentáronse 21 proxectos, gañando o arquitecto Luis Collarte

  Ao concurso presentáronse 21 proxectos, gañando o arquitecto Luis Collarte: presuposto de 2.917 millóns de pesetas, 22.000 metros cadrados de exposición en tres módulos cubertos independentes, 770 prazas de aparcamento soterrán, salón de actos, área de restauración e un museo permanente, Pabellón Temático da Cidade, que recollerá a historia de A Coruña, con imaxes tridimensionais dos edificios máis significativos.

  A memoria do proxecto aprobado xa recoñece que non poderá competir coas grandes feiras e que terá que limitarse a un mercado esencialmente galego. Lembremos que fronte a superficie de 37.000 metros cadrados do noso recinto feiral, o de Ferrol ten 75.000 e o de Silleda 420.000 metros cadrados, con 75.000 de área de exposición.

  A memoria do proxecto aprobado xa recoñece que non poderá competir coas grandes feiras e que terá que limitarse a un mercado esencialmente galego

  A superficie é reducida e sen posibilidade de ampliación porque na elección da ubicación primaron intereses inmobiliarios e unha visión estreita do que é A Coruña, que non pode limitarse aos 36,8 quilómetros cadrados da súa superficie. O recinto feiral de A Coruña podería estar perfectamente nos concellos de Arteixo, Oleiros, Cambre ou Culleredo a cinco minutos do Obelisco, se tivésemos unha visión metropolitana e de futuro. Deberiamos tomar nota doutras experiencias. A Feira Internacional de Mostras de Bilbao, ubicada xunto ao campo de San Mamés, vai ampliarse e modernizarse e o novo recinto feiral estará en Ansio, no concello de Barakaldo, a 12 quilómetros do centro de Bilbao; ocupará 400.000 metros cadrados e ten un presuposto de 80.000 millóns de pesetas (6.300 para a urbanización do entorno). Ninguén lamenta en Bilbao o traslado da feira a Barakaldo, nin que a nova terminal do aeroporto pase do concello de Sondika a Loiu.

  

• Negocios Vázquez-Fontenla

  Páxina 52 do libro de Manuel Monge Outra Coruña é posíbel, editado en 2007

   

  Para facer unha cronoloxía, política, das relacións de Vázquez con Antonio Fontenla, é dicir, dos negocios que comparten –difundidos amplamente por La Opinión– hai que inscribila tamén no proceso de elaboración do Plano Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) que se inicia en 1996, dous anos antes de que Fontenla inscriba Iglevaz, empresa da familia Iglesias-Vázquez, no rexistro mercantil.

  O PXOM permite, por exemplo, converter un monte do Mesoiro en terreo edificábel; mercar antes de aprobarse o PXOM a un prezo moi baixo –porque non é edificábel– e obter grandes beneficios, construíndo miles de vivendas nese mesmo monte

  O PXOM permite, por exemplo, converter un monte do Mesoiro en terreo edificábel; mercar antes de aprobarse o PXOM a un prezo moi baixo –porque non é edificábel– e obter grandes beneficios, construíndo miles de vivendas nese mesmo monte cando o PXOM modifica a cualificación do terreo.

  Con esta cronoloxía poden entenderse as declaracións de Antonio Fontenla, que apoiaba con entusiasmo a Vázquez na campaña electoral das eleccións municipais de 2003; e pode entenderse que, por decisión persoal de Vázquez, Fontenla pertenza ao consello de administración da Empresa Municipal de Augas (EMALCSA).

  Con esta cronoloxía poden entenderse as declaracións de Antonio Fontenla, que apoiaba con entusiasmo a Vázquez na campaña electoral das eleccións municipais de 2003

  Podemos ver que Vázquez foi sempre partidario de compatibilizar a actividade política cos negocios inmobiliarios –faltaría máis! – pero que mantivo sempre estes en secreto. E podemos entender por que os empresarios da construción deciden –cousa insólita nos gobernos municipais progresistas– non presentar alegacións ao PXOM.

  Podemos comprobar as gravísimas responsabilidades de todo o grupo municipal do PSOE da Coruña en todo este proceso, favorecendo, consentindo e tapando todas estas relacións empresariais e os negocios secretos de Vázquez. E as gravísimas responsabilidades políticas do PSdeG, así como de Touriño e Zapatero, coñecedores de toda a traxectoria política de Vázquez e dos seus compadreos co PP, que sempre xustificaron como “cousas de Paco”, mentres tivo maiorías absolutas, e subliñaron a presunta legalidade das súas polémicas actuacións. Efectivamente, algunhas destas actuacións poderían ser legais, outras poden acabar nos tribunais de xustiza, pero o que a cidadanía non perdoa é a inmoralidade de mercar unha casa para uso particular a un prezo de saldo, aproveitándose do cargo e da información privilexiada, nin que se oculten os negocios da súa familia cun dos principais empresarios da construción, con importantes intereses na cidade da Coruña.

  Efectivamente, algunhas destas actuacións poderían ser legais, outras poden acabar nos tribunais de xustiza, pero o que a cidadanía non perdoa é a inmoralidade de mercar unha casa para uso particular a un prezo de saldo

   

  Cronoloxía

  Setembro de 1996: Exposición ao público do avance do PXOM.

  27-12-1997: Aprobación inicial do PXOM.

  5-2-1998: A Asociación Provincial de Empresarios da Construción da Coruña (APEC-CO), que tiña como presidente a Antonio Fontenla, decidía non presentar alegacións porque “O PXOM merece o xeneral beneplácito”.

  27-5-1998: Antonio Fontenla inscribe a sociedade Iglevaz no rexistro mercantil da Coruña, como empresa adicada a xestionar todo tipo de patrimonios mobiliarios ou inmobiliarios. Coincide este nome coas iniciais dos apelidos da muller do alcalde, María del Carmen de la Iglesia, e de Vázquez. Que casualidade!

  Xullo de 1998: Iglevaz entra no accionarado de Hidroeléctrica del Arnoya cando esta amplía o seu capital en 3.005 euros. Outra ampliación posterior de 240.404 euros permite que Iglevaz, cun investimento de 120.202 euros, pase a controlar o 50% do accionarado. A outra metade quedaba nas mans da sociedade Desarrollo Energético de Galicia, participada por Luis de Valdivia S.L. e Gespifont, que é a empresa que xestiona o patrimonio inmobiliario de Antonio Fontenla.

  19-10-1998: Aprobación definitiva do PXOM.

  21-10-1998: Manuel Jove, presidente da Asociación Provincial de Promotores Inmobiliarios (APROINCO), e dono de Fadesa, manifestaba na Asemblea Xeral a súa satisfacción pola aprobación deste PXOM; eloxiaba o pragmatismo do Goberno Municipal e da Xunta e adiantaba que a liberación de grandes superficies de terreos urbanizables abarataría o prezo da vivenda, cousa que non ocorreu.

  12-6-02: Antonio Fontenla vende todas as accións de Iglevaz á familia Vázquez –á súa muller e aos seus fillos- ante o notario madrileño Igancio Martínez-Gil Vich. A familia de Vázquez controla así o 50% de Hidroeléctrica del Arnoya, que durante o exercicio de 2004 facturou 354.000 euros. Esta empresa, cunha Xunta presidida por Fraga, recibe a concesión administrativa de tres minicentrais hidroeléctricas nos ríos Corzán, Barcés e un afluente do Xallas, nos concellos de Negreira, Carral e Outes. A de Negreira contou cunha forte oposición dos veciños e do PSdeG desta localidade.

  8-10-02: Constitución da sociedade Malakut, que ten como única accionista á profesora Ana María López González, cun capital social de 3.000 euros, o mínimo esixido pola lei. Ten como obxectivo social a “planificación e desenvolvemento de proxectos relativos a enerxías renovábeis, hidrolóxicas e eólica, deseño, enxeñería e construción de instalacións de xeración e xestión de parques eólicos, así como a compraventa de terreos, a construción e promoción inmobiliaria”.

  18-11-02: A Xunta Extraordinaria de Iglevaz, celebrada na súa sede social do Cantón Grande, 6 da Coruña, aproba a dimisión de Fontenla como administrador único, que pasa a ser administrador solidario con María del Carmen de la Iglesia Illanes, que está casada en réxime de bens gananciais con Francisco Vázquez.

  20-11-02: Cesa a única accionista de Malakut e a muller de Vázquez é nomeada como administradora e os seus fillos como únicos accionistas.

  23-5-03: Reunión na Coruña de Francisco Vázquez cos dirixentes da patronal no último acto da campaña electoral das eleccións municipais. Antonio Fontenla, socio de Vázquez, declara que “Francisco Vázquez é o maior patrimonio que ten A Coruña”.

  25-5-03: Francisco Vázquez é elixido alcalde.

  18-6-03: En pleno debate na Asemblea de Madrid pola fuga de dous deputados do PSOE, que fan perder a este partido o goberno da Comunidade, Vázquez maniféstase a favor da compatibilidade da actividade política e os negocios inmobiliarios: “É lícito sempre que se faga con transparencia e publicidade e quede constancia nun rexistro público, como ocorre en Estados Unidos e Gran Bretaña. O demais é un exercicio de cinismo e hipocrisía e un gran error deste país”.

  30-6-03: Iglevaz aproba as contas do exercicio de 2002 e recoñece un capital social de 3.005 euros, distribuídos en 500 accións de 6,01 euros cada unha.

  23-2-04: Promotora Eólica Coruñesa S.L. inscríbese no rexistro mercantil da Coruña; ten a súa sede na rúa Fama, 1 da Coruña, domicilio do empresario Luis Castro Valdivia. A través da sociedade instrumental Iglevaz a familia Vázquez controla as empresas Hidroeléctrica del Arnoya, Malakut, Compañía Gallega de Minicentrales S.A., absorbida pola primeira en 2003, e promotora Eólica Coruñesa S.L.

  14-6-05: O consello da Xunta, cando xa o goberno de Fraga estaba en funcións, adxudica a Hidroeléctrica del Arnoya unha licenza para a instalación dun parque eólico en O Chao, nos concellos de Ourol e Muras en Lugo, cun orzamento de 10,4 millóns de euros e unha potencia de 8 megavatios. Daquela, era Director Xeral de Industria, Enerxía e Minas, Ramón Ordás Badía, cuñado de Luis Castro Valdivia, socio da familia Vázquez en Hidroeléctrica del Arnoya. Luis Castro Valdivia foi responsábel de Novas Xeneracións, organización xuvenil do PP, xestiona 33 empresas do sector enerxético –parques eólicos e minicentrais hidroeléctricas- e cando Fraga abandona a Presidencia da Xunta marcha a Portugal como directivo de Endesa. É socio nalgunhas empresas de Antonio Vidal Rego, acusado pola xustiza de Estados Unidos dun delito medioambiental, falsidade, fraude e obstrución á xustiza.

  9-2-06: Faise pública a marcha de Vázquez a Roma.

  10-2-06: Coincidindo coa inauguración dunha exposición no Quiosco Afonso sobre carteis da II República, 300 funcionarios municipais, que levan varios días mobilizándose polas súas reivindicacións, despiden a Vázquez coa canción “Se va el caimán, se va el caimán, se va para el Vaticano...”

  15-2-06: Fraga ingresa na Orde de Cabaleiros de María Pita no Salón de Plenos do Palacio Municipal da Coruña. Vázquez e Fraga proclaman neste acto as súas coincidencias ideolóxicas, relixiosas e que comparten o espírito de servizo. Vázquez eloxia a Fraga: “Caballero de honor”; “Galicia ha tenido el gran privilegio de tener un Presidente que le ha aportado un prestigio añadido”; “No ha tenido más meta en su vida que la convivencia pacífica y la tolerancia ente las comunidades y personas de este país”. E Fraga eloxia a Vázquez: “La obra del alcalde actual de A Coruña quedará en la historia escrita con letras imborrables”; “Hemos coincidido en el centro”.

   

  Durante estes anos moita xente despistada pensou que Fraga e Vázquez estaban en  proxectos políticos distintos; compróbase que estaban totalmente equivocados porque agora nos din que sempre coincidiron no fundamental, cousa que algúns xa sabiamos e denunciamos desde hai moito tempo.

  Os intereses da familia de Vázquez no negocio inmobiliario non son nada novo. Ocupar durante tantos anos a Alcaldía, sendo ao mesmo tempo socio dun dos principais construtores  da cidade é un caso insólito na historia do municipalismo e un auténtico escándalo político.

  Os xornalistas Luis Ventoso, Guillermo Pardo, Rosa Domínguez e Julián Rodríguez, daban nunha reportaxe algúns detalles sobre estes negocios inmobiliarios

  Os xornalistas Luis Ventoso, Guillermo Pardo, Rosa Domínguez e Julián Rodríguez, daban nunha reportaxe algúns detalles sobre estes negocios inmobiliarios: “Frente a sus críticos, Francisco Vázquez siempre argumenta que presenta cada año declaración de bienes en el registro del Congreso. En esa nómina no aparecen los negocios familiares de su mujer, Mari Carmen de la Iglesia Illanes, en su origen vinculados al sector metalúrgico a través de la sociedad Herederos de Ignacio de la Iglesia, con sede en A Grela, pero hoy en día centrados en la promoción inmobiliaria, sobre todo en los nuevos polígonos que se han llevado a cabo en el área de influencia de La Coruña. Es a finales de la década de los ochenta cuando a través de la firma metalúrgica familiar se van entrecruzando las participaciones en diversas inmobiliarias también en manos de los De la Iglesia, como la sociedad Illano. La fórmula adoptada, sucesivas ampliaciones de capital, a las que también acuden empresarios coruñeses como Ángel Jove, a través de Irco, y Manuel Soto. Otra de las sociedades de la mujer de Francisco Vázquez, sobre la que la familia hizo pivotar sus negocios, es Inmobiliaria Amulei, en la que participó una sociedad vinculada al empresario coruñés José Collazo Mato, propietario de Comar y del Casino del Atlántico, un grupo con un volumen de ingresos superior a los 18.000 millones de pesetas, concentrado en el sector del juego” (La Voz de Galicia, 22-6-1997).

  O culebrón sobre os negocios de Francisco Vázquez continúa porque cando toma posesión o novo Goberno de Galiza, o conselleiro de Industria, Fernando Blanco, manifesta que atopou irregularidades e indicios de delito na tramitación dalgunha da concesións enerxéticas outorgadas pola anterior Xunta a empresas participadas pola familia de Vázquez. A Fiscalía do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza investiga este asunto para decidir se presenta unha denuncia ou unha querela por un suposto delito de tráfico de influencias.

  Xa con Vázquez de embaixador no Vaticano, coñecemos tamén que a súa familia ten o 33,33% do capital social de Covara S.L., empresa inmobiliaria madrileña constituída o 9 de decembro de 2004

  Xa con Vázquez de embaixador no Vaticano, coñecemos tamén que a súa familia ten o 33,33% do capital social de Covara S.L., empresa inmobiliaria madrileña constituída o 9 de decembro de 2004 e que, segundo os seus estatutos fundacionais, ten como obxecto social: “A asesoría, intermediación e promoción inmobiliaria, a construción e oficios propios da mesma, a adquisición e a cesión, transmisión e a explotación en calquera forma legal de bens inmobles rústicos e urbanos”. O administrador único desta empresa é Conrado La Roche Brier, que tamén administra outras sociedades mercantís como Vientos de Extremadura, S.L., con sede en Badaxoz. (La Opinión 21-11-06).

  Todas estas operacións foron realizadas con total secretismo durante o tempo que foi Alcalde. Lembremos que cando Francisco Vázquez cesa como senador, en marzo de 2006, na súa declaración de intereses non fai referencia á participación da súa familia na explotación de minicentrais e dun parque eólico ou na inmobiliaria Covara. A Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral é moi clara ao respecto e recolle que o mandato de senador é incompatíbel co desempeño de actividades privadas, salvo a administración de patrimonio persoal o familiar. Esa mesma Lei precisa que “en ningún caso terán esta consideración as actividades privadas cando o interesado, seu cónxuxe ou persoa vinculada a el por análoga relación de convivencia afectiva, teñan participación superior ao 10% en actividades empresariais ou profesionais de toda índole que teñan concertos, concesións ou contratos con organismos ou empresas do sector público estatal, autonómico ou local”.

• O conto do recinto feiral

  O Pleno da Corporación municipal da Coruña do 10 de agosto de 1998 aprobaba por unanimidade os estatutos do Instituto Feiral de A Coruña (IFECO) do que formarían parte a consellería de Industria da Xunta, que aportaría o 75% do custe, Deputación da Coruña o 23%, Cámara de Comercio e Confederación de Empresarios o 1% e o concello da Coruña que aportaría os terreos.

  As obras foran adxudicadas a TECONSA por 22.260.936 euros e moitos construtores cualificaron esta proposta como “baixa temeraria”

  As obras foran adxudicadas a TECONSA por 22.260.936 euros e moitos construtores cualificaron esta proposta como “baixa temeraria”; o proxecto é obra do arquitecto Luís Collarte e terá unha superficie de exposición de 23.335 metros cadrados. Despois de varias paralizacións das obras polo aumento do custe, a consellería de Industria do novo Goberno de Galicia (PSOE-BNG) desatasca a situación e as obras reanúdanse en marzo de 2006. O presuposto inicial pasa a 37 millóns de euros –din que polo encarecemento do aceiro– e o Recinto Feiral se inaugurará con sete anos de retraso. O que máis chama a atención é que despois desta nefasta xestión durante case dez anos, non presentasen a súa dimisión, por incompetentes, todos os membros do IFECO.

  Rexéitase unha parcela que é 18.000 metros cadrados máis grande, que é precisamente onde se vai construír un proxecto inmobiliario con 2.000 vivendas, oficinas, centro comercial e de ocio, etc; un dos promotores deste complexo é Antonio Fontenla, socio do alcalde Vázquez

  Comecemos o conto polo principio. Resulta que o concello ofreceu unha parcela de 55.000 metros cadrados para a construción deste Recinto Feiral –situada entre o instituto de Someso, o centro comercial e a estrada a Pocomaco– pero finalmente presentou outra alternativa, que era a dos promotores inmobiliarios, unha parcela de 37.000 metros cadrados, que é onde se constrúe finalmente o Recinto Feiral; é dicir, rexéitase unha parcela que é 18.000 metros cadrados máis grande, que é precisamente onde se vai construír un proxecto inmobiliario con 2.000 vivendas, oficinas, centro comercial e de ocio, etc; un dos promotores deste complexo é Antonio Fontenla, socio do alcalde Vázquez. Que casualidade!

  Segundo os denunciantes, Fernández Moreda participou nunha reunión cos veciños afectados na que falou das vantaxes dunha rápida negociación

  Non acaba aquí a polémica porque 82 expropietarios destes terreos presentaban a principios de 2005 unha denuncia nos xulgados coruñeses –por presunto delito de estafa e deslealdade profesional na operación de compraventa que tivo lugar entre 1999 e 2000– contra Salvador Fernández Moreda que era, daquela, concelleiro responsábel de Urbanismo, o avogado José Manuel Liaño Flores –fora alcalde da Coruña durante a ditadura– e o letrado Juan Manuel Santos Porto, que representaban aos propietarios.

  Segundo os denunciantes, Fernández Moreda participou nunha reunión cos veciños afectados na que falou das vantaxes dunha rápida negociación; por outra parte, din que desde a concellería de Urbanismo lles recomendaron que contactasen co avogado Liaño Flores pola súa experiencia neste tipo de operacións.

  Os veciños afirman que chegaron a un acordo –plasmado en documento privado– cos catro operadores inmobiliarios para vender as súas fincas a 240 euros o metro cadrado e outros 60 euros por metro cadrado, que o concello daría a estes promotores por aproveitamentos urbanísticos, que se recollería nun futuro convenio.

  Os propietarios decatáronse que non se asinou o citado convenio e que os 60 euros non aparecían nas escrituras públicas. Os denunciantes din que perderon 2,7 millóns de euros na operación

  Os propietarios decatáronse que non se asinou o citado convenio e que os 60 euros non aparecían nas escrituras públicas. Os denunciantes din que perderon 2,7 millóns de euros na operación e lembran que aqueles propietarios que non chegaron a acordos co concello e tiveron unha expropiación forzosa conseguiron 300 euros por metro cadrado. En definitiva, consideran que foron vítimas dunha trama especulativa; venderon os seus terreos a un prezo máis baixo que os expropiados e acusan ao concello de beneficiar aos empresarios inmobiliarios que mercaron as parcelas. A denuncia, admitida a trámite, está pendente de xuizo.

  José Antonio Folgueira, presidente da Federación de Asociación de Veciños, consideraba que o Goberno Municipal debería abrir unha investigación interna e depurar responsabilidades; “debe coller o touro polos cornos e velar polos intereses dos veciños”.

• Incompetencia e mala xestión

  Perda de 46 millóns de euros pola mala xestión dos terreos municipais no polígono de Someso (páxina 124)

  O concello da Coruña era propietario neste polígono de 32.000 metros cadrados para vivenda protexida e 23.000 para vivenda libre; estes últimos quedaron reducidos a 9.000 porque o concello fixo unha nefasta permuta de 14.000 metros cadrados, da que falamos noutro apartado. Pois ben, o concello malvendeu eses terreos aos promotores por 13,8 millóns de euros, cando facendo unha xestión directa dos mesmos –a través dunha Empresa Municipal da Vivenda- podería obter un mínimo de 60 millóns de euros, se temos en conta o prezo do metro cadrado das vivendas que se poderían edificar. Lembremos que están previstas para ese polígono dezaseis torres de 16 plantas e dúas de 32 plantas. Para Henrique Tello "alguén se está forrando, pero moito, e o prezo da vivenda segue sen abaratarse".

   

  O Concello non reclama 2,5 millóns de euros aos promotores do polígono residencial de Someso (páxina 124)

  O 27 de abril de 1998 Antonio Fontenla, como Presidente da xunta de compensación do citado polígono, e Salvador Fernández Moreda, como concelleiro de Urbanismo, asinaban un documento polo que os promotores se comprometían a pagar a metade do custe total que era de 4.947.282 euros, da urbanizacións da avenida da Universidade; este vial unirá o campus universitario coa zona de O Birloque e será a arteria principal deste polígono residencial. Este compromiso reiterábase noutro documento no ano 2000: “Ademais dos compromisos derivados dos deberes legalmente establecidos respecto da urbanización dos terreos no ámbito do polígono número 1, a xunta de compensación obrígase a realizar unha aportación económica para contribuír á financiación xeral da avenida da Universidade, por importe do 50% do custe de construción”.

   

  1.428.963 euros para un acceso ao recinto feiral, que tiñan que pagar os promotores do Polígono de Someso (páxina 124)

  Cinco días antes de presentar  a súa renuncia á Alcaldía, a Comisión de Goberno, presidida por Vázquez, aprobaba o 3 de marzo de 2006 un investimento de 1.428.963 euros para a expropiación de 2.485 metros cadrados para a construción do vial VGF12.02, que serve de acceso ao recinto feiral e que une O Birloque coa avenida da Universidade.

  Para o BNG “que teñamos que pagar esta estrada é un despilfarro dos cartos públicos para favorecer os negocios privados. En boa lóxica urbanística e para un xusto reparto de cargas e beneficios, como indica a Lei do Solo, debería ter sido incluída no plano parcial do recinto feiral e ser costeada polo promotores propietarios das parcelas edificables do citado ámbito”.

   

  Unha parcela, valorada en 733.234 euros, permite ao propietario –grazas a unha permuta co concello– obter 11,7 millóns de euros (páxina 125)

  Este é un exemplo máis da pésima xestión das propiedades municipais por parte do Goberno municipal do PSOE. Para levar a cabo as obras do ascensor ao monte San Pedro e a ampliación do paseo Marítimo, o concello actúa con precipitación e decide recorrer á ocupación dos terreos en vez da expropiación, que é máis lenta, pero máis barata.

  Os 45.653 metros cadrados no monte San Pedro, valorados en 733.234 euros no rexistro da propiedade, son permutados por 14.000 metros cadrados en Someso de propiedade municipal, valorados en 4,6 millóns de euros (330,56 euros por metros cadrado). Ninguén explicou por que a este propietario –familia Yordi Catoira– ofrecéronlle ao final a permuta en Someso, cando a outros propietarios, tamén expropiados, déronlles terreos no polígono de San Pedro de Visma.

  E ocorreu un milagre, como noutras moitas ocasións. Este señor vendeu un ano despois eses 14.000 metros cadrados aos promotores da zona –a través da Xunta de Compensación– a 835,41 euros o metros cadrado e obtén 11,7 millóns de euros, é dicir, o concello deixou de ingresar máis de 7 millóns de euros. Chama a atención que, despois desta nefasta xestión municipal, o concelleiro de Urbanismo, Javier Losada, elude toda responsabilidade política e, cando o BNG critica ao Goberno municipal, pon aos funcionarios municipais como parapeto e di, con todo o descaro do mundo, que o BNG cuestiona o traballo e competencia dos funcionarios.