Despece

• Pero, canta xente foi?

  Como acontece na maioría das manifestacións, a mobilización central das Marchas da Dignidade aínda non rematara e os medios de comunicación e internet xa fervían nun intercambio de cifras de asistencia con escasa xustificación. Dende o escenario da madrileña Praza de Colón asegurouse que a manifestación congregara dous millóns de persoas, mentres que algúns medios rebaixaban a asistencia a 50.000. Unha e outra cifra semella que estaban máis apoiadas en desexos que en realidades.

  Dando por bo que nunha multitude pode haber 4 persoas por metro cadrado, a convocatoria foi secundada por máis de 500.000 manifestantes

  Segundo relatan xornalistas que seguiron a marcha a pé de rúa, no momento no que a súa extensión foi maior a comitiva tiña unha lonxitude duns dous quilómetros e medio, os que separan Atocha da Praza de Colón e a súa contorna. Botando man dun medidor de áreas é posible coñecer que, cunha estimación conservadora, este percorrido supón unha superficie duns 140.000 metros cadrados.

  Dando por bos os cálculos que, ordinariamente, falan de que nunha marcha multitudinaria pode haber ata catro persoas por metro cadrado, a convocatoria do 22-M foi secundada, cando menos, por máis de medio millón de persoas. Outros cálculos difundidos nas últimas horas explican que a área que chegou a ocupar a marcha foi maior, chegando case aos 300.000 metros cadrados e indican que, polo tanto, a asistencia roldaría o millón de persoas, lonxe tamén das consignas e desexos aparte.

  

• Canto da Liberdade con disparos de fondo

  Por Olga Rodríguez

  O carácter heteroxéneo das Marchas da Dignidade, así como a ausencia dun gran aparello detrás na súa organización, son características que fan deste movemento algo novo e imprevisible. Nelas conflúen persoas de diversos colectivos e procedencias, coordinadas de forma transversal, de abaixo arriba, con ganas de participar.

  O que están a reivindicar son dereitos fundamentais e o empoderamento da xente que se quedou sen lugar nesta sociedade. Diso falouse onte nas marchas.

  Pediuse traballo e teito, o pan e as rosas, o dereito a decidir de todos, a unidade da xente afectada por isto que algúns chaman crise, e unha democracia real, cunha economía ao servizo das persoas.

  Houbo emoción, poesía, música e moita dignidade. "Isto foi un éxito, temos que repetilo de cando en vez", dicía un representante dun dos colectivos organizadores.

  A Solfónica, o coro xurdido co movemento 15M, subiu ao escenario levantado en Colón, ante unha marea humana que participou na manifestación. "Nacemos co 15M e agora estamos aquí para unirnos a este movemento pola dignidade", dixeron ante o micrófono.

  Os seus integrantes interpretaron Nabucco de Verdi e o Canto a la Libertad de Labordeta. A praza estaba chea. A xente, mirando ao escenario, cantaba ou tarareaba. Eran as oito e media da tarde. Foi entón cando os antidisturbios entraron en escena e se produciu a primeira carga policial.

  Os axentes irromperon na concentración, avanzaron até a metade da praza e escorrentaron a parte dos manifestantes

  Os axentes irromperon na concentración, avanzaron até a metade da praza e escorrentaron a parte dos manifestantes. Visto desde o alto, a súa intervención asemellouse á entrada dunha mancha escura, debido á cor dos seus uniformes, que foi apagando o ambiente colorido creado polas camisetas e chalecos reflectores de moitos participantes nas marchas.

  A Solfónica deixou de cantar, a xente levantou as mans, os integrantes do coro alzaron os seus violíns e partituras e todos corearon ao unísono: "Estas son as nosas armas, estas son as nosas armas". De fondo, escoitábanse os disparos das pelotas de goma da policía. A manifestación tiña permiso até as nove da noite, pero os axentes non quixeron esperar a que terminase para provocar a súa disolución. Alguén desde o escenario falou:

  "Lembramos á policia que está a interferir un acto totalmente legalizado e que abandone a praza, que está a ser obxecto dunha agresión ilegal. Estamos concentrados legalmente, fagan o favor de abandonar inmediatamente a praza por favor, non terminou este acto, e está totalmente legalizado".

  A xente gritou "fóra" e "vergoña". As mulleres da Solfónica volveron cantar: "Habrá un día en que todos, al levantar la vista, veremos una tierra que ponga libertad". O contraste da música, a xente fuxindo e o son dos disparos foi unha estremecedora metáfora.

  O contraste da música, a xente fuxindo e o son dos disparos foi unha estremecedora metáfora.

  Topeime nun dos laterais da praza cunha familia que saía correndo asustada ante a carga. Foi así como a manifestación quedou practicamente disolta antes de tempo, cunha despedida atropelada. A noticia do día, a dunha protesta multitudinaria en reivindicación da dignidade, viuse embazada nos informativos do nove da noite por imaxes das cargas policiais.

  Nalgunhas portadas dos diarios deste domingo as Marchas da Dignidade aparecen recortadas, estigmatizadas ou ninguneadas. Mentres, unha morte que aínda non se produciu acaparou máis atención que as marchas.

  O discurso dominante móstrase máis preocupado pola restrición do uso do coche en día de manifestación que polo seis millóns de parados e o tres millóns de nenos en risco de pobreza. Importan máis as marquesiñas e os colectores das rúas que o medio millón de desafiuzamentos e as persoas ameazadas con perder a súa casa. O xornalismo leva unha estraña deriva.