Durante máis de 30 anos Luz Pozo Garza mantivo unha continuada relación epistolar con Carmen Blanco e Claudio Rodríguez Fer, envíos motivados polas colaboracións da poeta na revista Unión Libre, coordinada pola autora e autor lucenses, ou ben polas achegas destes nas publicacións (Nordes, Clave Orión...) coordinadas pola poeta nacida na Mariña. E cartas, así mesmo, que amosan a fonda amizade que os uniu durante décadas.
Luz Pozo Garza, voz esencial da poesía galega do século XX, finou o pasado 20 de abril. Agora o número 25 de Unión Libre. Cadernos de vida e culturas publica un monográfico composto pola correspondencia cruzada entre a poeta e Carmen Blanco e Claudio Rodríguez Fer. Co título de “Arte epistolar”, a publicación pode descargarse de balde neste enlace.
Os envíos comezan nos anos oitenta, cando a poeta moraba en Vigo, e rematan pouco antes do seu falecemento, xa instalada na Coruña, pero hai tamén misivas escritas en Dublín ou en Toulouse
Os envíos comezan nos anos oitenta, cando a poeta moraba en Vigo, e rematan pouco antes do seu falecemento, xa instalada na Coruña, pero hai tamén misivas escritas en Dublín ou en Toulouse. A maior parte das cartas (ou postais) van máis aló dun simple texto con función informativa e compoñen un fermoso "conxunto artístico e poético cheo de sorpresas, que tan ben define a personalidade de Luz Pozo Garza", destácase dende Unión Libre.
"Dende que nos anos oitenta coñecemos persoalmente a Luz Pozo Garza, a quen liamos xa na nosa adolescencia, estableceuse unha leal amizade entre nós, fundamentada na sinceridade, na autenticidade, na liberdade e na vitalidade que os tres apreciamos ante todo tanto na vida como na poesía", escriben Carmen Blanco e Claudio Rodríguez Fer na presentación do Epistolario.
As cartas enviadas por Luz Pozo dende 1989 incluían decote "poemas e con debuxos inéditos da súa autoría"
Blanco e Rodríguez Fer destacan que as "interesantes e preciosas cartas" enviadas por Luz Pozo dende 1989 incluían decote "poemas e con debuxos inéditos da súa autoría, constituíndo unha auténtica obra de arte epistolar que aquí damos a coñecer por primeira vez". Aínda que estes textos inéditos non forman parte desta publicación, "a edición si inclúe os poemas que lles dedicou á parella ou á súa filla Mariña", pero coa precaución de "non adiantar demasiado material da súa obra poética dispersa que terá que compilarse algún día".
Ás cartas remitidas de xeito tradicional, engádense as súas "mensaxes virtuais", maioritariamente correos electrónicos, enviadas dende o 2008 ata o seu pasamento
Ás cartas enviadas de xeito tradicional, engádense as súas "mensaxes virtuais", maioritariamente correos electrónicos, "porque Luz Pozo Garza, sempre renovada, non foi allea a Internet nin á comunicación telemática á que chegou xa octoxenaria e que seguiu cultivando ata os 96 anos". "De feito, iniciou a súa correspondencia electrónica con nós o 25 de marzo de 2008, cando nos enviou uns poemas para publicar na revista Xistral de Lugo, e mantívoa sempre con amor, con clamor ou con humor, dende A Coruña, e, nun caso, tamén dende Dublín, por máis de vinte anos ata o final da súa vida", sinalan.
“Nada mellor poderiamos ofrecerlle en homenaxe que recuperar, no número correspondente ao ano do seu falecemento, as súas xenerosas e agarimosas palabras e os seus vitalistas e coloridos trazos, sempre rebordantes de luz"
Entre os materiais incluídos neste número especial de Unión Libre destacan as respostas de Luz Pozo Garza ao “Cuestionario Proust” para a revista Evohé, enviadas nun correo electrónico en xuño do ano 2010, e nas que salientaba a "lealdade" como a calidade humana que máis aprezaba nun home ou nunha muller ou "falar demasiado" como o seu principal defecto.
Cristina Fiaño encargouse dunha coidada dixitalización e maquetación dos materiais, dando lugar a unha obra de grande interese e esteticamente fermosa. “Nada mellor poderiamos ofrecerlle en homenaxe que recuperar, no número correspondente ao ano do seu falecemento, as súas xenerosas e agarimosas palabras e os seus vitalistas e coloridos trazos, sempre rebordantes de luz, un conxunto profundo como o seu inesgotable pozo poético e elevado como o leve voo da artística graza e garza da súa arte epistolar", conclúen Carmen Blanco e Claudio Rodríguez Fer.
