Segismundo García foi crucial no rescate económico de Sargadelos, que executou combinando medidas drásticas no ámbito financeiro con aberta presión sobre os dereitos do persoal
Non é a primeira vez que Segismundo García ameaza con pechar Sargadelos como resposta a un conflito laboral. Xa o fixo, por exemplo, cando en 2018 executaba unha vintena de despedimentos e ameazaba con moitos máis nun contexto de enfrontamento persoal entre o propietario da emblemática empresa e unha delegada sindical da UGT.
Este é un dos primeiros aspectos que cómpre ter en conta á hora de observar a incerta situación na que, ao anunciar o peche da súa principal fábrica, o máximo accionista sumiu a empresa á que, paradoxalmente, salvou da quebra. Porque o certo é que, con García á fronte, Sargadelos deixou atrás un panorama de concurso de acredores (2014), débedas inasumibles e extincións de postos de traballo. Regresou ás ganancias -non moi avultadas, pero crecentes- e expandiu o negocio internacionalmente.
Tan certo é afirmar que Segismundo García foi crucial no rescate económico do grupo Sargadelos como que o fixo combinando medidas drásticas no ámbito financeiro -dende reestruturacións de emprego a peches de tendas- con aberta presión sobre os dereitos do persoal. A comezar por supeditar, a efectos prácticos, a continuidade da compañía ao cesamento das reivindicacións e control sindical entre queixas reiteradas por ter que cumprir a normativa laboral vixente.
Dende a consciencia de dirixir unha empresa depositaria dun inxente patrimonio estético, cultural e político de Galicia, García moveu o universo simbólico de Sargadelos dende o legado galeguista e republicano a marcos máis encaixables na dereita autoritaria que actualmente campa polo mundo
Porque esta, precisamente, é a outra gran faciana do empresario hostaleiro que chega a superar o 90% das accións do grupo. Dende a consciencia de dirixir unha empresa que é tamén depositaria dun inxente patrimonio estético, cultural e político de Galicia, Segismundo García optou por mover o universo simbólico de Sargadelos dende o legado do galeguismo e do republicanismo a marcos máis encaixables na dereita autoritaria que actualmente campa nalgúns dos principais gobernos do mundo. Quer ligando a imaxe da marca a personaxes públicas como Rosa Díez ou Isabel Díaz Ayuso, quer desprezando a lexislación laboral e os seus controis.
Nese legado galeguista e republicano é onde Sargadelos se asentou dende mediados do século XX polo labor de Isaac Díaz Pardo, responsable de recuperar a que fora fábrica de louza na localidade mariñá no século XIX. Canda outros intelectuais, moitos deles no exilio -caso de Luís Seoane-, Díaz Pardo deu forma a unha verdadeira estética nacional galega en torno ao Laboratorio de Formas e converteu Sargadelos en xeral e o complexo de Cervo en particular nun epicentro creativo de primeira orde. Pero, especialmente no treito final da súa andaina, fracasou na xestión empresarial, ámbito no que desembocaron os enfrontamentos con Segismundo García, con compoñentes económicos e xerenciais, pero tamén persoais.
Dous casos de traballadoras con silicose
Ningunha desas esencias están presentes nos argumentos que García guindou contra a Inspección de Traballo nos últimos días para ameazar e -de momento- comezar a executar o peche da fábrica de Cervo. Segundo puido confirmar Praza.gal de fontes do Ministerio de Traballo, o foco dos controis estivo en que dúas traballadoras "desenvolveron pneumoconiose", unha enfermidade pulmonar provocada pola inhalación de po coma o manexado na produción das pezas cerámicas. E por iso a inspección tivo que realizar "un informe de enfermidade profesional por silicose", unha das formas da pneumoconiose.
A Inspección constatou que dúas traballadoras da fábrica de Cervo desenvolveron unha enfermidade pulmonar e impuxo medidas de protección ao respecto. Tamén unha sanción de 5.000 euros que para García é irrelevante; co que asegura non transixir é co cumprimento da normativa
Estas fontes ratifican que o labor inspector ratificou que na fábrica faltaban "medidas adecuadas para evitar a exposición dunha traballadora afectada a po de sílice no seu posto de traballo" e por iso requiriu a dirección da empresa para fornecer "equipos de protección adecuados" ou realizar "medicións hixiénicas" deste po nas instalacións, entre outras medidas. Ademais, dadas as deficiencias detectadas, impuxo a Sargadelos unha sanción de 5.000 euros.
Para Segismundo García a contía da sanción é irrelevante. Polo seu importe nominal e pola súa insignificancia en relación ao seu patrimonio. Co que asegura non estar disposto a transixir é co cumprimento da normativa laboral -concretamente neste caso, de saúde laboral- instado pola Inspección de Traballo e por iso se dirixiu a vía do peche. O mesmo peche ao que, dadas as medidas impostas, din non atopar sentido no Ministerio. Tampouco na Xunta, disposta a colaborar economicamente entre peticións de "flexibilidade" para que Sargadelos cumpra coa lei. Pero esa non é a cuestión. Non para o propietario.
Ninguén, cando menos de momento, se atreve a prognosticar que sucederá cunha fábrica cuxo eventual peche sería un duro golpe laboral e económico para a comarca da Mariña. Outro máis.
Ninguén se atreve a desbotar que García non siga adiante co peche nin todo o contrario. É capaz de ambas cousas, como evidenciou este xoves dando sinais dunha posible reapertura cara a á semana vindeira
Nesa contorna, que segue a conter a respiración polo futuro da produción e do emprego en Alcoa, a potencial perda de en torno a un cento de postos de traballo e dun centro de atracción de visitas e actividade socioeconómica tería efectos de forte relevancia. Ninguén se atreve a desbotar que García non siga adiante nin todo o contrario. É capaz de ambas cousas e así o evidenciou este xoves, dando sinais dunha posible reapertura cara á vindeira semana e desbotando despedimentos, cando menos de inmediato.
Esa incerteza marcou, por exemplo, este xoves ao persoal ao que impediron acceder aos seus postos de traballo na fábrica de Cervo. Non só polo feito de que a actividade de Sargadelos na súa outra fábrica, a de Cerámicas O Castro en Sada, continúe con plena normalidade, o mesmo que nas tendas do grupo. Nin sequera pola evidencia de que, mesmo teimando no peche, este tería que circular polo vieiro legal que deplora Segismundo García, o imprevisible empresario que, ao cabo, asumiu o rol que ninguén no campo galeguista ou progresista puido, quixo ou soubo asumir para salvar da quebra a un emblema de Galicia sen afastalo dos seus valores fundacionais.
