Praza da Cultura

"As mulleres somos vítimas fronte ao poder omnipresente do patriarcado e a súa violencia, para min é evidente. De todos modos, considero que a nosa defensa ten que pasar polo ataque. Desde logo a espera e a confianza no cambio está claro que non funcionan". Iso di Silvia Penas, e con iso, -pasar ao ataque-, ten que ver Diario de ladras, bailarinas, asasinas e flores, o libro co que gañou o Avelina Valadares. No que as mulleres non son seres pasivos e febles. Senón persoas que deciden. Que se defenden.

Mesturar o indie, o pop, o rock, o flamenco ou a electrónica coa gaita xa non escandaliza a ninguén. Non se leva ser purista. A tendencia e, mesmo o discurso dominante, é a fusión. O que non é tan habitual é dicir que si, que vale, que estaba todo inventado, pero que eses encontros entre tradición e modernidade se facían tocando sempre a gaita da mesma maneira, sen tirar partido de todos os seus recursos, no aspecto técnico. Pois iso asegura Cristian Silva. E iso tenta facer el no seu disco Ego.

O director galego está na Mostra de Curtas da vila costeira na proxección da súa película, nominada a 8 Goyas, O Descoñecido

A última obra de Teatro Ensalle, Las calles corrían por las calles, reivindica as marxes. Celébraas. Invoca a súa beleza. A súa forza. Nun recuncho propio. A Artística, outro proxecto vigués, procura tamén o seu espazo en lugares alternativos. Fóra do canon.

“Nunha época na que predominaban os fotógrafos por encarga e unha visión costumista da sociedade galega, Suárez revélase como un artista”. Isto salientou Manuel Sendón na presentación. de ‘José Suárez. Uns ollos vivos que pensan’, a exposición que poderá verse ata o vindeiro 27 de marzo no museo Centro Gaiás. Trátase da maior mostra realizada ata o momento sobre o fotógrafo de Allariz, un autor "absolutamente singular" segundo o seu sobriño e comisario da mesma.

Rematou a vixésimo novena edición do festival compostelań e, despois duns días para dixerir todo o visto, propoñemos un palmarés coa vista posta no trixésimo aniversario.

O Panorama Galicia de Cineuropa acolleu, este ano, varios filmes arredor da relación das persoas co seu pasado. Querida Gina, de Susana Sotelo, achégase á xeración dos avós para retratar a quen aprendeu a ficar co imprescindible, renunciando, cando foi necesario, aos soños. Verengo, de Víctor Hugo Seoane, realiza un retrato dos avós e da súa forma de vida. Non para facer unha elexía dun mundo que morre, senón para salientar a sucesión xeracional. O ciclo que continúa. Os días afogados, de Luís Avilés e César Souto, reivindica tamén un xeito de ver o mundo, unha cultura que quedou soterrada ao ser anegadas dúas aldeas coa construción dun encoro. Eco, de Xacio Baño, mergúllase tamén na memoria. Nun pasado familiar que chegou ao presente a través duns cadernos manuscritos. A liña política, de Santos Díaz, tece e destece tamén relacións familiares, e de amistade, con aspectos do pasado que volven abrollar. 

Angélica Liddell podería ser o bufón. Alguén que fai o que parece inconveniente, o que vai máis alá da convención. Ou a poeta romántica, que fai beleza da dor. En calquera caso, prefire o fracaso á medianía, á morneza. Sempre traballa ao límite. Amosa as cousas na súa máxima dimensión. Iso conta Manuel Fernández-Valdés no documental que fixo sobre esta creadora, que presentou en Cineuropa.

ENTREVISTA Uxía, Magín Blanco e Leandro Lamas presentan o libro-CD 'Canta o cuco', gravado na casa de Manuel María. Falamos cos autores no inicio da andaina do volume.

Calquera poema é unha forma nova de dicir, con moitas palabras, algo que signifique “non”, ou “vida”, ou de chegar a dicir “soño no que se está con moita xente vestida de gala nadando moito tempo no fondo dunha piscina” só con unha. Así define Jesús Castro Yáñez, o gañador do Pérez Parallé, a poesía.

Verónica Martínez Delgado e Alberte Momán gañaron o IX Certame de Poesía IX Certame de Poesía Erótica de Malpica Illas Sisargas con 'A outra voz', un poemario sobre violencia obstétrica. O libro sitúase na liña de denuncia do maltrato que é un dos alicerces da obra de Martínez, na que o percurso pola dor, a xeito de catarse para liberarse dela, xoga un papel fundamental.

A semana pasada recollía o Premio Cineuropa o cineasta Miguel Gomes, un director capaz de retratar a realidade e denunciar o austericidio do seu país cun cinema evocador, cheo de fábula e fantasía