Despece

• Algunhas das historias do 'Mapa do Medo'

  Estes son apenas uns poucos exemplos das denuncias publicadas nas últimas semanas no Mapa do Medo. Nalgúns casos trátase simplemente de fragmentos das historias, das que se respectou a grafía e lingua orixinais. Os relatos completos pódense consultar no propio mapa.

  “Tres tipos nunha furgoneta pararon nun semáforo mentres eu esperaba para cruzar. Comezaron a chamarme 'guapa', a asubiarme e a mirarme dunha forma moi desagradable. Foron os 10 minutos máis longos da miña vida. Dicíanse os uns ós outros 'está follable', 'métela en la furgoneta' e todo eran risas" (Santiago de Compostela)

  "Había máis xente nos arredores, pero ninguén fixo nada. Eu berráballe que me deixara en paz, que non quería nada con el, pero a súa resposta foi que deixase de ser tan estreita. Tiven que darlle unha patada no xeonllo e correr"

  "Sobre media noite voltaba para a casa cando un rapaz me pegou unha cachetada por detrás. Acto seguido agarroume da man e díxome que non me marchaba de alí sen darlle o meu número de teléfono. Había máis xente nos arredores, pero ninguén fixo nada. Eu berráballe que me deixara en paz, que non quería nada con el, pero a súa resposta foi que deixase de ser tan estreita. Tiven que darlle unha patada no xeonllo e correr" (Santiago de Compostela)

  "Eran ó redor das 12 da noite. Ó pouco empecei a escoitar unhas voces detras de min, dicíanme cousas... dinme a volta e vinos, era un grupo como de 4 ou 5 tíos. Empecei a camiñar máis rápido e eles tamén, seguian dicíndome cousas. Non había ninguén en toda a rúa e empezóuseme a acelerar o corazón (...). Ese día chorei como unha nena, nunca tanto medo pasara como aquela noite" (Santiago de Compostela)

  "Empecei a camiñar máis rápido e eles tamén, seguian dicíndome cousas. Non había ninguén en toda a rúa e empezóuseme a acelerar o corazón. Ese día chorei como unha nena, nunca tanto medo pasara como aquela noite"

  "Empecei a subir por Gran Vía e enfronte ó Corte Inglés había un home duns 40 anos mirando os escaparates. Non sei por que pero nun momento, cando xa estaba o home detrás miña decidín xirarme e vexo que saca unha navalla da súa chaqueta. Eu media escandalizada por ver que o home sacou unha navalla da chaqueta empecei a andar máis rápido, a cruzar todas as calles posibles, xirarme en todo rato se o home estaba detrás miña; e efectivamente, o estaba. Sempre que me xiraba o home seguía indo polas mesmas rúas polas que eu iba" (Vigo)

  "Cruceime cunha camioneta branca cos cristais tapados con periódicos e o señor estábase masturbando dentro. Un pouco máis adiante a furgoneta que vira foi aparcar, e dela baixou o home. De supero o home volveuse e comezou a camiñar cara min. El comezou a sorrir, pero con sorriso malévolo, desos que che meten o medo no corpo. Eu empecei a decir 'non', era o único que me saía. El contestaba con 'si'. Boutouse a correr cara min e eu corrín ata que puiden cruzar a calle. A día de hoxe sigo sin sair da casa sola a calquera hora do día. Nin á panadería do lado" (Ribeira)

  "Eu empecei a decir 'non', era o único que me saía. El contestaba con 'si'. Boutouse a correr cara min e eu corrín ata que puiden cruzar a calle. A día de hoxe sigo sin sair da casa sola a calquera hora do día. Nin á panadería do lado"

  "Volvía no bus de Pontevedra para Marín. Fixeime en que detrás miña ían tres chavales que se quedaron mirando pra min. Cando arrancou o bus, un deles veu e sentouse o meu lado. Non facía máis que mirarme e mirar as miñas pernas (ía cun vestido corto). Pasaron os 15 minutos de traxecto dicindo cousas obscenas entre eles, e cando toquei o timbre para anunciar a miña parada, decidiron baixar canda eu e seguíronme ata o meu portal, asubíandome e dicindo cousas noxentas. Eu quedei totalmente bloqueada e cheguei a casa temblando. Eran sobre as catro da tarde e o bus e as rúas estaban cheas" (Marín)

  "Cando toquei o timbre para anunciar a miña parada, decidiron baixar canda eu e seguíronme ata o meu portal, asubíandome e dicindo cousas noxentas. Eu quedei totalmente bloqueada e cheguei a casa temblando"

  "Tres deles comezaron a falar coas miñas amigas e a distraelas, e, mentres tanto, un deles agarroume por atrás e tapoume a boca, mentras outro dos seus compañeiros empezou a tocarme os peitos e a intentar levantarme a blusa que levaba. Unha das miñas amigas, por sorte, deuse conta, e empezou a gritarlles e a golpealos, o que fixo que as outras reaccionasen e que me soltasen, polo que puiden empezar a defenderme e eles marcharon pitando. Eu era unha nena coma quen di, tiña 17 anos e aínda hoxe veñenme as imaxes a cabeza. O meu peor erro foi non denunciar os feitos na policía, pero tiña moito medo, non quería volver a verlles a cara e non quería que se puxese en duda nada do que eu contaba nin, moito menos, ter que responder a preguntas sobre o que vivín. Hoxe arrepíntome diso e oxalá todas as rapazas que pasen por isto se atrevan a denuncialo" (Pontevedra)

  "O meu peor erro foi non denunciar os feitos na policía, pero tiña moito medo, non quería volver a verlles a cara e non quería que se puxese en duda nada do que eu contaba"

  "De repente, un señor duns corenta anos interpúxose no meu camiño. Mirou pra min e díxome 'A donde vas guapa, que voy contigo'. Díxenlle que quen se cría, que non me coñecía de nada. E dime 'Sólo era un piropo eh'. Contesteille que a min non me tiña que chamar nada que non me coñecía. E entón díxome 'puta feminazi'" (Pontevedra)

  Uns peregrinos preguntaronme o camiño hacia Reboreda (unha parroquia cercana). Eu axundeilles pero dicían que non me entendían. Como non sabían por onde ir decidín acompañalos. Eu que sabía o que me ía ocorrer. Polo camiño, colléronme entre os dous e leváronme a un camiño escondido e moi pouco transitado, alí intentaronme forzar pero eu non me paraba quieta porque sabía o que ía a ocorrer. Un deles dicíame que se non paraba quieta se ían a matar e, mentres, facíame feridas por todo o corpo cun obxeto punzante. Eu vía negro, nese momento só quería morrer. Por sorte, antes de forzarme, apareceu un coche. Eles, ao ver o coche saíron correndo e escaparon polo camiño. Aínda hoxe seguen sen descubrir quen foron" (Redondela)

  "Un deles dicíame que se non paraba quieta se ían a matar e, mentres, facíame feridas por todo o corpo cun obxeto punzante. Eu vía negro, nese momento só quería morrer. Por sorte, antes de forzarme, apareceu un coche"

  "Era o día da festa, e decidín marchar cun rapaz, porque me gustaba e porque sí, tampouco penso que haxa que dar moita explicación sobre isto. Apartámonos un pouco da zona máis transitada. Eu tiña 17 anos. El, penso que dous máis. Xa nos coñeciamos por amigos comúns. Aos 5 minutos de estar alí con el, noto coma alguén máis está detrás miña. O primeiro que recordo é unha man agarrándome e intentando desabrocharme o pantalón. Eran os seus tres amigos, que decidiron oportuno "unirse". Recordo botarme para atrás totalmente desorientada, non comprendía nada. Só repetían que non fose mala, que me ía gustar. Insistín en que me deixaran, que me quería ir de alí, poñendo o ton de voz máis firme que puiden. Cheguei a estar contra o muro, con tres tipos acorralándome. Tamén recordo o flash: o outro estaba gravando. Isto aínda foi na época dos móbiles con tapa e que para pasar vídeos e fotos precisaban de infravermellos, cada vez que penso que podería pasar hoxe en día co Whatsapp dame un arrepío por todo o corpo. Finalmente viron que non había nada que facer e deixáronme ir. Tamén recordo as risas mentras baixaba pola costa. Non dixen absolutamente nada, porque durante moitos anos dábame auténtico pánico que alguén se enterase disto, e tamén repetíame que, claro, que non me fixeron nada ao final. Nada? Foron os 5 minutos máis longos da miña vida. Cando cheguei a xunto das miñas amigas non podía parar de chorar, sen pronunciar palabra. A explicación que lles din foi que o rapaz decidira que ao final non quería liarse comigo. Agora con perspectiva, vexo que debín denunciar. Porque despois esta xente segue facendo isto, e pensan que non fan nada malo, que están só levando a unha tipa o límite, porque ás veces, funciona. Pero que denuncias? Que apareceron nun camiño? Que te tocaron un pouco? Ao final non pasou nada, non? Eu por sorte, mantivenme firme, pero de seguro que hai outras que non, e ceden. Cedes porque te bloqueas. E calan, coma calei eu, coma calamos todas.Isto foi o 25 de agosto de 2007, acordareime toda a vida" (Vigo)

  "É noxento ver como esta situación estaba normalizada e durou anos e anos, sen que ningún adulto se atrevera a dar a cara e sabendo que o mestre en cuestión segue sendo admirado por moitos pais e persoas relacionadas co colexio"

  "Estudei primaria no CEIP de Pumar Urdilde (Rois). Dende 3º ata 6º tiñamos un mestre de Matemáticas que pedía ir ensinarlle os exercicios xunto á mesa unha vez rematados ou se tiñamos dúbidas. Ás rapazas sempre nos collía polo ombro e nos arrimaba cara el: era incómodo, pero aguantable (para min daquela o que nos facía non era máis extraño que ter que dárlle dous bicos sempre a todos os adultos descoñecidos que me presentaban). O peor era se tiñamos algo mal: metíanos a man por dentro da camiseta e pellizcábanos a barriga. Outra opción é que nos puxera a man no cu e nos pellizcara tamén. Recordo que o falabamos entre nós e coas rapazas maiores doutros cursos, que nos contaban técnicas como dárlle a libreta dende en fronte da mesa para evitar que nos agarrara (aínda que sempre nos acababa mandando ir onda el). O profesor impartiu clase a varias xeracións do concello de Rois e pasou a súa vida alí, sen ningún problema e xubilándose hai uns anos. Agora que medrei paréceme imposible que ningunha rapaza o tivera comentado na casa ou que ningún outro mestre se decatara destes comportamentos machistas denunciables. É noxento ver como esta situación estaba normalizada e durou anos e anos, sen que ningún adulto se atrevera a dar a cara e sabendo que o mestre en cuestión segue sendo admirado por moitos pais e persoas relacionadas co colexio" (Rois)