Á nena o pai dálle arrepíos. El tivo unha orde de afastamento da ex-muller e da filla até hai uns meses, cando a orde caducou, coma os iogures, e en consecuencia a rapaza foi obrigada a revincularse cun pai “que di que vai matar a mamá," segundo as súas propias palabras
Escribo este texto minutos despois de falar cunha das compañeiras do grupo de apoio mutuo de mulleres co que traballo. Resulta que finalmente esta muller vai ter que levar mañá a súa filla de sete anos á Lama para "que a vexa" o pai, preso a máis de dúas horas da súa casa.
Á nena o pai dálle arrepíos. El tivo unha orde de afastamento da ex-muller e da filla até hai uns meses, cando a orde caducou, coma os iogures, e en consecuencia a rapaza foi obrigada a revincularse cun pai “que di que vai matar a mamá," segundo as súas propias palabras. Cando o soubo, a nena comezou a non comer, a deambular polo colexio, a chorar sen parar e vomitar con frecuencia... caía, mancábase, andaba sen xeito.
Nesa altura el comezou a ter o dereito de chamar á filla unha vez ao día (como chamaba en calquera momento do día ou da noite, o xuíz tivo que establecer unha hora), e ela comezou a ter a obriga de contestar, malia que moitas veces só escoitaba preguntas sobre que andaba a facer a nai e unha restra de insultos (moitas veces chamábaa borracho). Tamén pasou a ter o dereito de recollela a saída da escola (como non sempre aparecía -dicía que non tiña tempo, nin cartos para o bus- o xuíz decidiu que unha vez cada quince días era suficiente esforzo) e levala dúas horas ás randeeiras. O noso grupo de mulleres facía quendas no parque (“É o xogo das catro esquinas, -explicámoslle- vas ver que sempre has ter unha de nós perto, en cada dirección) e así vixiabamos que non lle pase nada e faciámola sentir acompañada. El directamente non lle facía caso, pasaba pegado ao móbil todo o tempo, agás cando vía que a nena ría con alguén ou se achegaba a saudar algunha de nós: entón chamaba por ela cun bufido. Ela ía onda el chorando e arrastrando os pés, e ningunha de nós podía dicir "tranquila, non vaias".
Tempo atrás ela fuxira da vila coa nena para non ter que atopar ao que fora o seu home todos os días diante da casa, acoitelándolle as rodas do coche, golpeando as fiestras, insultándoa no traballo, ameazándoa... Xa lle advertira: “Se me deixas, anda con coidado."
El agora está preso, non por violencia de xénero senón por conducir reiteradamente borracho (hai temas que van máis rápidos que outros no xulgado). Detivérono unha tarde que foi buscar a nena á escola. Supoño que era un lugar máis doado para collelo. A directora do colexio entrou en cólera e ao día seguinte recriminoulle á nai da rapaza “ter provocado esa escena" diante das crianzas e familias, que podían quedar impactadas polo despregamento de garda civil. A nai calou. Leva meses á espera de que o colexio asine un informe sobre as consecuencias da violencia de xénero na rapaza para presentar como proba no xulgado.
Ao voltaren a casa rían, tremían e choraban, todo á vez. Tempo atrás ela fuxira da vila coa nena para non ter que atopar ao que fora o seu home todos os días diante da casa, acoitelándolle as rodas do coche, golpeando as fiestras, insultándoa no traballo, ameazándoa... Xa lle advertira: “Se me deixas, anda con coidado.”
Poderemos estar tranquilas un tempo? -pensaba. Non o podía crer.
-Agora si teño que estar tranquila -acaba de dicirme-, e contaxiarlle a tranquilidade á nena.
Aproveitei para desafogar un pouco: é tan frustrante ver isto un día e outro e outro. Como me dixo onte outra das mulleres do grupo “non se loita contra a violencia tecendo panos violetas, berrando frases feitas nin enchendo a rúa de carteis. Que nos escoiten, que nos deixen vivir e que escoiten as nosas crianzas dunha vez!”
Ten que sorrir e respirar profundo para axudala no trance de ir a prisión para que a vexa o pai. Ten que explicarlle con amor e agarimo que non vai ser tan terrible, que é só un intre, que aproveitando a viaxe despois van facer algo lindo xuntas... É dicir: a nai vítima de violencia ten agora o deber de convencer á súa filla de que ir visitar ao pai agresor non é tan mal plan como parece, que está ben, que van xuntas. É absolutamente perverso. Pero así o ordena o xuíz, e non hai maneira de escapar do mandato patriarcal. Non importan as vidas das mulleres, non importan os nenos e as nenas Só o capricho dun home de que lle traian a súa filla, a quen viu apenas 3 ou 4 veces neste verán, despois de ter prohibido achegarse a ela durante anos. Onde está o interese da menor? O seu benestar, a súa saúde, os seus dereitos, a súa voz? E os da nai?
Dirán que o bo é que o cárcere polo menos é un lugar seguro, que alí non lle vai facer nada, que hai vixiantes (como din dos puntos de encontro), coma se a protección dos menores fose só asegurar que non lles corten o pescozo cunha radial.
- Xa che contarei rula -di antes de colgar- vou durmir que xa me empastillei. Rematei dúas veces en urxencias estas semanas pola ansiedade… Andei do avogado á audiencia e do xulgado ao hospital. Moito nos insisten que denunciemos, e para que? Porque antes era horrible, pero unha vez que denunciamos isto é unha tortura sen final.
Perdón, aproveitei para desafogar un pouco: é tan frustrante ver isto un día e outro e outro.
Como me dixo onte outra das mulleres do grupo “non se loita contra a violencia tecendo panos violetas, berrando frases feitas nin enchendo a rúa de carteis. Que nos escoiten, que nos deixen vivir e que escoiten as nosas crianzas dunha vez!”
