Os 22 eurodeputados do PP prometen votar a próxima semana contra o colexio de comisarios enteiro: o seu illamento resultará unha imaxe moi estrana para un partido que se di europeísta
Os 26 comisarios de Ursula Von der Leyen, entre eles a vicepresidenta e número dous de facto, Teresa Ribeira, debían pasar sen problemas as audiencias entre o 4 e o 12 de novembro. Os pactos, os números, os nomes, todo daba. Todo estaba politicamente acordado. Ata que chegou a choiva e o Partido Popular usou a audiencia de Ribera para soltar un bote de fume nas institucións europeas.
Os de Feijóo, liderados por unha Dolors Montserrat á que lle faltan referencias importantes para moverse nunha selva onde en cada grupo hai decenas de posicións, non poderían facer iso (son 22 de 188 eurodeputados do Partido Popular Europeo) sen a axuda de Manfred Weber, líder do Partido Popular Europeo. O bávaro viu unha oportunidade para debilitar á súa compatriota e compañeira de partido Von der Leyen. Pero esa non era a razón principal. Viu sobre todo o momento para forzar a socialistas e liberais a tragarse as súas alianzas coa extrema dereita.
A xogada do líder do PP europeo alentada por Feijóo nunca tivo visos de prosperar, non pola reacción socialista, liberal e ecoloxista, senón porque acabou dividindo o seu propio grupo
A xogada de Weber nunca tivo visos de prosperar. Non pola reacción socialista, liberal e ecoloxista, senón porque dividiu o seu grupo. 82 dos 188 eurodeputados populares vían como pasaran xa os exames os seus comisarios, persoas do seu partido que agora vían como podían caer polo intento dos populares españois de cargarse a Teresa Ribera. Populares polacos, holandeses, irlandeses, portugueses ou búlgaros vían como podían caer os seus comisarios, que eran os seus compañeiros de partidos nacionais, para salvar aos populares españois, que buscaban provocar unha situación de crise institucional europea inédita.
A marea interna chegou a Varsovia e Atenas, onde Donald Tusk e Kyriakos Mitsotakis empuxaron para mobilizar tropas contra Weber. O alemán ten inimigos íntimos no seu partido e desconfía de Roberta Metsola, a presidenta da Eurocámara, tamén popular pero lonxe dos seus postulados. Weber exerce un liderado autoritario que a moitos molesta.
Weber seguiu a Feijóo ata que viu como a súa cabeza corría perigo, porque en maio os populares europeos reúnense nun congreso en Valencia e Weber vía que para garantir o voto dos populares españois podía perder demasiados en Polonia, Grecia, Países Baixos, Portugal e outros países. Cando fixo números, e sobre todo cando os "adultos" (Olaf Scholz, Pedro Sánchez, Donald Tusk, Emmanuel Macron e unha peza clave en todo isto e que adoita pasar desapercibida, Bjorn Seibert, o todopoderoso e temido xefe de Gabinete de Von der Leyen) levantaron o teléfono, Weber deu marcha atrás e deixou caer os seus socios españois. Os 22 eurodeputados populares españois prometen votar a próxima semana, cando se vote na plenaria, contra o colexio de comisarios enteiro. A súa soidade será unha imaxe moi estraña para un partido supostamente europeísta.
10 días de ruído moveron moi poucas cousas e ningunha favorable ao alemán. A presión para sacar o paquete de seis vicepresidentes, que ía saír igual e con votos moi parecidos antes da desbandada dos populares españois, acabou sendo usada por Iratxe García, a española que lidera os socialistas europeos, e por Valérie Hayer, a francesa que fai o propio cos liberais, para forzar a Weber a deixar de xogar coa extrema dereita.
ECR, o grupo onde están os polacos do PiS ou os italianos de Giorgia Meloni, entrará na súa maioría ao xogo, como o farán boa parte dos ecoloxistas. Cos melonistas, que en Bruxelas pasan por uns conservadores ao uso, tratarase como con iguais. Porque Meloni en Bruxelas xoga á europea e porque Fitto é de orixe democristiá e a súa europeísmo non se pon en dúbida. Á dereita quedan dous grupos, Europa das Nacións Soberanas e Patriotas por Europa, onde está Vox, que quedan fóra dos acordos.
O acordo péchase cun texto amplo, algo vago e non legalmente vinculante co que as tres grandes forzas europeístas, populares, socialistas e liberais, acordan traballar a partir de liñas comúns nas políticas esenciais: economía, migración, loita contra a crise climática, defensa da democracia e os valores europeos (unha referencia contra a ultradereita) e reforzar o papel de Europa no mundo.
