Grampoder tórnanse algo máis escuros no contido das letras, mais a enerxía, a vitalidade e mesmo a alegría das melodías quizais traizoe as mensaxes de frustración

“Facerse maior non ten vantaxe ningunha”. “Sabes que pasou a metade máis produtiva e máis alegre da vida, a que máis mola. E iso dá vertixe”. “Eu síntome cada vez máis parvo, máis cheo de prexuízos, de ataduras e de comenencias”. Así explica Martin Wu o sentido xeral de P.M., o novo disco de Grampoder. Un percorrido polo que pasa na vida cotiá de “dous corentóns post-pandemia”, tal como o define o outro membro de Grampoder, Le Roi. O que acontece a partir da metade da xornada, cando comeza a facerse de noite e a inercia do día se fai cada vez máis difícil de corrixir, di a presentación do disco, falando, metaforicamente, de en que se transforma a vida cando xa pasou a primeira metade da mesma. Grampoder tórnanse, así, algo máis escuros no contido das letras. Mais a enerxía, a vitalidade e mesmo a alegría das melodías quizais traizoe as mensaxes de frustración e tamén de aceptación realista dunha vida que non é quizais a que se imaxinaba na primeira xuventude. Porque, aínda cambiados, Grampoder son os mesmos. 

Pasaran xa oito anos desde o seu último traballo, Tigerland. E máis aínda desde o seu último L.P., Golf Whiskey. Volveron con P.M. hai unhas poucas semanas e fixérono ademais a través do renacido portal A Regueifa, que estreou con eles e con Holgado a súa nova etapa. Grampoder son -lembra Le Roi- o que quedaba de The Homens cando esta segunda banda xa non estaba. Non hai moito volveran xuntarse e estaban preparando novos temas. Pero por motivos persoais -a vida- The Homens non puideron seguir adiante. Foi entón cando Martin Wu e Le Roi decidiron retomar o proxecto de Grampoder. 

E fixérono dándolle outro toque ao grupo, sen perder a esencia. “O que fixeramos anteriormente, sobre todo Golf Whiskey, era máis acústico, máis transportable. Este é máis eléctrico: son guitarras eléctricas, e ten máis volume e máis rabia. As influencias son as mesmas de sempre, polo que penso que seguimos soando igual. Pero hai máis enerxía e máis vatios”, explica Martin Wu. “O directo traslada un disco case cravado porque non hai moito adobío, moita posprodución. Pola temática das letras, é un disco máis rabioso. Ademais Jacobo Iglesias” -estudios Potemkin- “conseguiu un son moi de época postpunk, con guitarras máis frías e chirriantes. Pero seguimos facendo o que fixemos sempre”, engade. 

Le Roi explica o mesmo de xeito semellante. “Antes falabamos de rock portátil porque eramos dous cun formato mínimo, facilmente transportable. Agora seguimos sendo dous pero xa non tan portátiles. Antes tocabamos en acústico e case non tiñamos que levar equipo. Agora levamos máis cousas”, salienta. Tiñan xa explorado un formato con guitarras con amplificadores e distorsión e, conta Le Roi, quixeron seguir por ese camiño. De xeito que agora Martin Wu leva dous amplis, un que potencia as frecuencias altas e outro as baixas, de maneira que parece que hai un baixo, que é algo que botaban de menos. “Solucionamos iso perdendo o acústico”, indica Le Roi. Transformándose nun grupo que agora precisa “un recinto máis amplo, insonorizado, que soe un pouco ben”, resume.

A maior contundencia das guitarras é algo facilmente apreciable xa só nunha primeira escoita do disco

A maior contundencia das guitarras é algo facilmente apreciable xa só nunha primeira escoita do disco, que pode realizarse en A Regueifa, en Bandcamp e en Spotify. P.M. preséntase como un traballo de “letras feras e desencantadas”. “Nós partimos- sinala Le Roi- “do pop. Vimos do pop, con The Homens. Agora estiramos o chicle e isto lévanos a outros sitios, con cancións máis escuras na súa temática e letras. Vimos todos dunha época difícil e ademais estamos na idade en que estamos”. Mais o desencanto das letras contrasta con melodías rápidas, enérxicas, alegres. “Está guai que iso suceda. Hai moitos grupos que me gustan que fan iso. Estás escoitando algo que che soa moi guai mais, sobre todo cando non entendes ben a letra, poste a lela e ves que conta cousas jodidas. Se pasou o mesmo no noso disco, para min está guai. Eu identifícome moito co que din as letras e gustaríame que á xente que o escoite lle pase o mesmo”. De momento, haberá unha oportunidade na Festa da Chuvia, en Rianxo, o 9 de abril. Hai outras datas, mais son concertos aínda sen confirmar. 

A trampa do pensamento positivo ou a consciencia de vivir atrapado nas rutinas sen sentido que impón a sociedade de consumo son algúns dos temas que atravesan o disco. No primeiro tema, Nacer, servir, morrer, destaca o verbo “perder”. A letra, explica Martin Wu, “fala do pensamento positivo, que é algo que nos dá especial rabia. É un discurso que dá algo de risa: os que temos uns anos sabemos que non é así, e que ao final a vida é nacer, producir e cascar. Esta é unha letra escura que vai con guitarras moi guarras. Mais en xeral si nos gusta xogar aos contrastes: letras turbias e melodías bonitas”. 

A trampa do pensamento positivo ou a consciencia de vivir atrapado nas rutinas sen sentido que impón a sociedade de consumo son algúns dos temas que atravesan o disco

O segundo tema, Non me esquezas, vai acompañado dun vídeo gravado nunha casa abandonada de Canaval, concello de Sober. “Foi a casa dun médico. Foi abandonada cun monte de cousas dentro: alí dentro hai medicamentos, revistas… É un pobo pequeno que estaba moi ligado ao tren. Había bares, salas de baile… que desapareceron cando o tren empezou a pasar de pascuas en ramos. O vídeo ten, así, moito que ver coa letra da canción, que fala de cousas que deixamos atrás e que esquecemos. Pode ter tamén outra interpretación, que é a nosa incapacidade de transmitirlle o noso idioma aos fillos”. 

O estanque, co seu “espérote no fondo do estanque”, reflicte os malos pensamentos que a calquera lle poden vir á cabeza nos días que non son os mellores. “É botar os sapos fóra para que non queden dentro. É algo que facemos coa música: descomprimir”, subliña Martin Wu. Sísifos de tres perras entra máis en materia, sen metáforas. Fala de arrepuxar para que a pedra volva rodar cara abaixo. De perder o tempo en cousas que ninguén se explica. “É que nos toca a todos. Veste atrapado nun monte de cousas que, se paras a pensar, non teñen moito sentido, pero ao final marcan a túa vida. Estás metido nunha roda de currar para comprar cousas que non sabes ben se necesitas. Pero tes que seguir porque isto está montado así. Sobes a pedra e volve caer. E no cumio da montaña non hai nin un gran triunfo”, salienta Martin Wu, autor das letras. 

Moito discurso de pensar en positivo e de saír da zona de confort, pero o primeiro millón para “emprender” pono papá

En Hienas, o quinto tema, volve a crítica á moda do pensamento positivo do primeiro corte do disco. Moito discurso de pensar en positivo e de saír da zona de confort, pero o primeiro millón para “emprender” pono papá. “Os coach son como os vendedores de crecepelo modernos. E todos sabemos o que hai moitas veces detrás do triunfo, que non ten que ver coas tonterías de saír da zona de confort”, apunta Martin Wu. Querer poder fala, despois, das cousas que non van volver. “A verdade é que fala en concreto das resacas que tes con 40 e pico anos. De quen nos dera poder volver ter unha noite de excesos e non pagalas ao día seguinte. Fala, en realidade, de como molaba ser novo, que é do que fala todo o disco”, engade o autor das letras. 

Segue a Querer poder o tema Xa, na que volve a sensación de vivir atrapado entre tarefas absurdas que teñen por obxectivo fins tamén sen sentido. Entre elas, vender unha imaxe nas redes sociais. “Ao final se gravas un disco tes que facer un monte de cousas ademais de tocar, como estar pendente de venderte nas redes sociais. A canción fala da obsesión polo virtual, por aparecer nas redes como se a nosa vida fose moi interesante. E moitas veces a vida que aparece no Instagram é máis interesante que a real”. Neste tema aparece un recitado que está presente tamén no último disco. “É máis recitado que cantado e é a primeira vez que fago algo así”, di Martin Wu. “Non me sentía moi cómodo ao principio, pero penso que quedou ben”, asegura. 

Segue o disco con Ata o infinito, que é o que non valoramos ata que desaparece. “Acordámonos da xente cando morre, cando deixa de tocar ou de facer o que estivese facendo. Pero cando estaba viva e activa non lle prestabamos moita atención”, indica. E, en relación con todo o anterior, Horizonte, o penúltimo tema, fala de deixalo todo, de escapar sen mirar atrás. Conta Martin Wu que se inspirou nunha novela de ciencia-ficción da que non lembra o nome. As persoas seleccionadas para abandonar o planeta agardaban para coller o foguete que ía levalas fóra. O disco remata co tema que lle dá título, P.M., unha listaxe de cousas que poden acontecer despois do mediodía nun día calquera, e que é o que “realmente nos acojona”, como recibir un mal diagnóstico nun hospital. Outra canción recitada cun toque especial, que son os ventos finais -o saxo- que puxo o fillo de Martin Wu. 

Volven, así, Grampoder tras bastantes anos mais, asegura Martin Wu, foi fácil “porque Roi e eu levamos tocando xuntos vinte anos e coñecémonos ben. Levabamos bastantes anos tocando moi pouco, pero ultimamente estabamos ensaiando moito máis. Iamos facer algo con The Homens, pero ao final non puidemos. Entón puxémonos con isto. Ademais, xa ensaiamos e gravamos nos locais que ten Jacobo no polígono do Tambre, co cal é moi cómodo. Decidimos sacar un disco, que xa non é moito desta época, pero nós somos doutra época e gústanos que quede retratado nun disco o que estamos a facer nun momento”. Tal como escribiu Le Roi no seu facebook, “nada me gustaría máis que algunha destas cancións acaben tendo utilidade: que sexan a banda sonora dunha concienciuda limpeza da casa ou que se convertan na memoria musical dun momento; aquela viaxe en coche, aquela paisaxe. Ou postos a fliparme (e todos nos flipamos cando sacamos un disco, incluso eu que vou de inimigo do entusiasmo e logo son un chapas): que alguén vibre”. Haberá tamén crowdfunding para a fabricación de copias en vinilo.