Propietarios de pisos turísticos en Vigo aseguran que "a demanda medrou moitísimo coa pandemia" e salientan que con esta maneira de alugar evitan impagos. Mentres, o parque de vivenda protexida en Vigo non se move e as inmobiliarias transmiten que case non teñen pisos por debaixo dos 700 euros

O peso do turismo en Vigo está a permitir que se consolide un tipo de alugueiro temporal que, nalgúns casos, vai en detrimento da oferta de vivendas para alugar de maneira regular na cidade. Os motivos para que os propietarios opten por un alugueiro turístico son variados, pero as fontes consultadas por Praza.gal coinciden en que as malas experiencias con impagos de inquilinos son as que máis moven a xente a pasarse aos alugueiros turísticos. Doutra banda, multiplícanse as dificultades para unha persoa cun salario medio para alugar unha vivenda na cidade olívica sen dedicarlle máis do 60% do seu soldo.

Para Pablo Conde, que ten un piso no centro de Vigo en alugueiro turístico desde 2011 e creou unha empresa para a xestión desta clase de alugueiros en 2017, as vantaxes fronte ao alugueiro convencional pasan porque se ingresa algo máis de diñeiro –″entorno a un 20% máis de media, se nun alugueiro convencional gañas 500 euros ao mes, aquí podes pasar a gañar 600″, di– aínda que dunha maneira menos estable e con máis traballo; pero as dúas cuestións máis importantes –desde a súa óptica– son que estes alugueiros temporais ″xeran menos problemas: a xente paga por adiantado e non hai problemas de impagos, se tes un inquilino que é un pouco pesado marcha nuns días, non queda cinco anos″ e que ″podes empregar o piso, segue sendo teu para cando queiras″.

Conde xestiona desde Anfitriona 82 pisos turísticos en Vigo, de 76 clientes diferentes, e explica que ″os grandes inversores pasan deste tipo de alugueiros″. O máis habitual na cidade é que sexan pisos que fican bastantes meses ao ano baleiros porque os seus donos residen noutra cidade e volven en ocasións. ″A demanda medrou moitísimo coa pandemia, tamén é certo que Vigo medrou moitísimo en canto ao turismo. A xente busca sitios menos masificados. E, en xeral, nótase que está a crecer o dos pisos turísticos″, detalla Pablo Conde, quen tamén apunta que estes pisos acostuman a ser a opción de familias con nenos pequenos que pasan uns días de visita.

″Teño propiedades en primeira liña de praia que son fermosas, pero son máis caras e grandes; pero tamén estudos pequenos no Casco Vello, no Calvario ou na praza da Miñoca e en Teis. Temos pisos por toda a cidade. Isto dá moito servizo a xente que vén a estar coa súa nai 15 días, por un traballo de tres meses ou por unha beca para un proxecto″, engade Conde, que valora de maneira moi positiva a normativa da Xunta a este respecto, pois considera que marca uns ″estándares moi altos″ para prestixiar esta maneira de facer turismo e garantir a calidade nestes aloxamentos.

″Se buscas en Airbnb verás que hai 350 pisos anunciados, son os que temos máis ou menos controlados que hai funcionando″, salienta Pablo Conde

Segundo o Rexistro de empresas e actividades turísticas de Turismo de Galicia (dependente da Xunta) neste momento hai 807 vivendas turísticas en Vigo. Con todo, Pablo Conde salienta que o volume de pisos turísticos en Vigo é "moi manexable" e non lle fai sombra nin aos establecementos hoteleiros nin "afecta demasiado" ao problema para atopar unha vivenda de alugueiro convencional. ″Se buscas en Airbnb verás que hai 350 pisos anunciados, son os que temos máis ou menos controlados que hai funcionando″, salienta Conde.

Prisilla Regueiro aluga tres ″propiedades singulares″ na contorna de Vigo que ela mesma rehabilitou: unha casa no monte do Castro, un apartamento no Casco Vello Alto e unha vivenda unifamiliar que é unha antiga piscifactoría no Hío, en Cangas. ″O segredo do alugueiro turístico é que teñas algo único que ofrecer, ben sexa a localización ou o interiorismo″, asevera. Tamén defende a ″flexibilidade″ dos alugueiros vacacionais, que lle permite ″poder seguir desfrutando das propiedades″ e o feito de eliminar da ecuación ″o medo a non poder sacar aos inquilinos nunca máis″.

″A rendibilidade é mellor que nun alugueiro a longo prazo. En Galicia, desde 2017 para alugar así tes que poder facturar, polo que ou tes unha empresa ou es autónomo. No meu caso, o prezo é maior con este tipo de alugueiros. Estas propiedades son moi bonitas e teñen moita demanda. Estou esforzándome para as valoracións da xente que vén sexan moi boas″, explica Regueiro. "Moita xente chega a nós para pór a súa propiedade como alugueiro turístico porque vén dunha mala experiencia cun inquilino que non pagaba e ao que pode tardar preto dun ano en botar da túa vivenda. Pasounos a moitos", argumenta Conde. 

"É moi difícil vivir disto. No meu caso é diferente porque ao ser propiedades singulares son máis caras", explica Prisilla Regueiro

″O verán témolo completo totalmente, e decembro tamén. A demanda en Vigo é continuada, xa hai reservas para o Nadal e na ponte da Constitución″, conta Prisilla Regueiro, que xestiona directamente as súas propiedades. Ten o seu propio persoal de limpeza, unha aplicación que lle axuda a calcular os prezos en función do mercado e un calendario sincronizado. Aluga desde a súa páxina web, desde Airbnb e desde Booking. 

″É moi difícil vivir disto –incide–. Miña nai tivo un apartamento así no centro de Vigo, de 35 metros cadrados, que alugaba moi barato (máis ou menos 50 euros por noite) e cunha ocupación case do 100%; pero non lle daba porque limpándoo ela sacaba 500 euros ao mes. No meu caso é diferente porque ao ser propiedades singulares son máis caras. Isto é un traballo a tempo completo″.

Alugueiro convencional: máis caro e máis requisitos

Os datos do Observatorio da vivenda de Galicia, dependente do Instituto galego da vivenda e solo, mostran que ata xullo deste ano asináronse na cidade de Vigo 2.975 contratos de alugueiro convencional, cun prezo medio de 547,2 euros; cando antes da pandemia –no ano 2019– o importe medio dun alugueiro na cidade olívica era de 495,4 euros. De feito, o custe do alugueiro incrementouse nun 26% en Vigo desde o ano 2016. 

A Laura B.P. canceláronlle a visita dun piso porque os propietarios non querían nenos nin animais e ela ten unha nena pequena

Laura B.P. ten 32 anos, estudos superiores, traballo fixo e unha nena pequena. A comezos do verán recibiu un burofax do seu caseiro no que a informaba de que tiña que abandonar o seu piso tras dous anos nel. Estaba a pagar 600 euros por un piso de dúas habitacións con praza de garaxe no barrio da Hispanidade, en Vigo, e descubriu que para atopar agora outro coas mesmas características nesa zona tería que pagar entre 800 e 850 euros. ″Non me facían caso en ningunha inmobiliaria, dicíalles que tiña 700 euros para alugar e ata 200.000 euros para comprar –coa axuda dos meus pais e unha hipoteca– e non me ensinaban pisos, dicíanme que non os había por eses cartos″, asegura.

Atopou un piso na Hispanidade por 700 euros e contactou coa inmobiliaria para velo, nesa chamada xa lle preguntaron pola súa nómina e se tiña un traballo fixo. Concertou unha visita e, menos dunha hora despois, chamárona para cancelala. A escusa do traballador da inmobiliaria, despois de saber que era unha nai cunha nena pequena, foi que os propietarios non querían nenos nin animais no piso. ″Fun a máis de dez inmobiliarias e ningunha me axudou, nin a que xestionaba o piso do que me botaban. E cando conseguía que me ensinaran un piso, dicían que co meu horario de traballo era imposible velo″, sinala. Finalmente, alugou un piso nun barrio distinto e a certa distancia por 700 euros, pero que non é comparable co anterior porque é un segundo interior e ata o de agora vivía nunha vivenda moi luminosa que daba a unha zona verde. ″Foi o máis decente que atopei, tiña que meterme nalgún sitio″, destaca.

Para asinar o contrato do piso precisou do aval do seu pai, que tivo que avalala tamén para asinar o seguro do alugueiro. ″Agora que teño un soldo que considero decente e un contrato fixo tampouco podo alugar pola miña conta, non entendo por que teño que recorrer ao meu pai xubilado... E se non o tivera?″, pregúntase Laura B.P., que leva catro anos anotada na Xunta para acceder á compra dunha vivenda de protección oficial. 

Pero o parque de vivenda protexida en Vigo é case inexistente, como teñen denunciado desde Marea de Vigo e BNG en múltiples ocasións, e a cidade segue agardando polo seu novo Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM). Cos datos dispoñibles na man, na provincia de Pontevedra rematáronse de construír 98 vivendas protexidas en 2021 e 14 en 2020. Son cifras do Ministerio de Transportes, Mobilidade e Axenda Urbana que inclúen as vivendas protexidas suxeitas a distintos réximes de protección e as vivendas de promoción pública.

"Dixéronme que puxera ao meu pai como avalista... Traballo desde 2016, teño contrato e podo pagar o piso: Que máis queren?", di Cristina Suárez

Cristina Suárez leva case tres meses buscando un alugueiro por menos de 500 euros en Vigo, ten alertas en todos os buscadores e revisa a diario a oferta de pisos. "Quería un piso dunha habitación, pero xa estou vendo que me tocará mirar un estudo pequeno. Vin un por 470 euros que non estaba mal na rúa Zaragoza, que tampouco é tan céntrico. Aínda que eu en realidade non o quero no centro, o ideal sería Coia ou Travesas, pero non hai maneira. De momento estou na casa familiar", relata. 

No caso de Cristina Suárez non foi necesaria unha nómina como requisito previo a ver os pisos en alugueiro, de momento. Pero cando mostrou interese por alugar un, comunicáronlle que ía precisar un avalista: ″Saquei as oposicións de profesora agora e aínda non teño ningunha nómina. Din que preciso un avalista e expliqueilles que levo traballando sete anos, pero nada. Dixéronme que puxera ao meu pai como avalista... Traballo desde 2016, teño contrato e podo pagar o piso: Que máis queren?″.