A Audiencia da Coruña e a Fiscalía opuxéranse ao perdón porque non devolveu o seu “obsceno enriquecemento” e polo “perigo que para a sociedade representa”
O indulto é unha medida de graza que pode outorgar ou non discrecionalmente o Consello de Ministros. E o que vén de decidir o Goberno de España na súa reunión do pasado 4 de outubro é non conceder o indulto que solicitou un dos dous funcionarios condenados por suborno no caso Retablo de corrupción con arte sacra, sentenciado en 2017 tras unha década de investigacións.
Carlos Gómez-Gil Aizpurúa, que nos últimos anos mudou oficialmente de orde os seus apelidos, pedira que se lle perdoara o último ano da súa condena de inhabilitación para cargo público para así poder traballar nun museo estatal fóra de Galicia. A Audiencia da Coruña e a Fiscalía emitiran senllos informes rexeitando a concesión do indulto, e agora o Goberno de Pedro Sánchez vén de denegar o perdón, en liña coa progresiva redución dos indultos de delitos de corrupción que veñen concedendo os últimos gobernos centrais.
O caso Retablo destapouse en 2009, despois de que veciños de Paraños, en Covelo, descubrisen que Gómez-Gil tentaba vender en internet a que fora a casa reitoral da parroquia, que eles mantiveran durante anos, por 680.000 euros tras mercarlla á Igrexa por só 60.000 euros. A investigación revelou como Gómez-Gil, funcionario de carreira do Ministerio de Cultura que traballou para a Xunta entre 2004 e 2009, e José Manuel Pichel, arquitecto que tamén traballaba para a Administración galega, facilitaban contratos a empresas implicadas na trama e decidían que obras de restauración de bens eclesiásticos se executaban a cambio de diversas compensacións persoais.
O condenado pedira o indulto para poder traballar nun museo pero Audiencia da Coruña e Fiscalía salientaron a súa "perigosidade" ao exercer como funcionario e a "burla" que suporía que volvese ocupar un emprego público
O caso saldouse en xuño de 2017 cunha condena por acordo de todas as partes na que os acusados admitiron os delitos a cambio de rebaixa nas penas. Gómez-Gil foi sentenciado pola Audiencia da Coruña a dous anos de cadea, inhabilitación para emprego público por seis anos, o comiso de 103.000 euros e unha multa de pouco máis de 2.000 euros. O condenado non entrou en prisión a cambio de non volver delinquir, pero segue tendo vixente a inhabilitación para emprego público, da que xa cumpriu cinco anos e réstalle outro.
Como desvelou Praza.gal o pasado xuño, Gómez-Gil pediu o indulto para volver traballar nun museo estatal fóra de Galicia. Fíxoo nun escrito no que se queixaba da "pena de banquillo" que sufriu e de que as informacións sobre el impídenlle atopar outro traballo.
Tras a petición do indulto, Audiencia da Coruña e Fiscalía emitiron as súas respectivas opinións ao respecto, que o Goberno de España podía ou non ter en conta. A Fiscalía dixo que “non existe razón ningunha para concederlle o indulto” xa que “o delito polo que resultou condenado é un delito grave, que supón o ataque a bens xurídicos tan importantes como a boa marcha da administración, sendo neste caso a conduta merecedora de maior reproche dada a súa condición de funcionario". “Demostrou coa súa comisión a perigosidade que para a sociedade representa ao exercer como funcionario público sen atender os seus deberes de lealdade coa administración”, engadiu o ministerio fiscal.
Audiencia e Fiscalía destacaron que o condenado "non fixo fronte á responsabilidade civil" e "non fixo efectivo en absoluto o comiso imposto", cifrado na sentenza condenatoria en 103.350 euros
Por outra banda, no escrito da Fiscalía, e malia que a defensa do condenado asegurara que ademais de pagar a multa á que fora condenado tamén asumira as responsabilidades civís, o ministerio público amosou a súa oposición á medida de graza entre outras cuestións porque “non fixo fronte á responsabilidade civil derivada destes feitos” e “non reparou o dano causado”.
E nesa mesma liña pronunciouse tamén a Audiencia da Coruña, que no seu escrito tamén de rexeitamento do indulto constatou que “consultada a peza correspondente non se fixo efectivo en absoluto o comiso imposto, que permitiría retornar ás arcas públicas o obsceno enriquecemento obtido polo solicitante”. Comiso cifrado na sentenza condenatoria en 103.350 euros, a cantidade que se puido probar que o condenado ingresara nas súas contas procedentes das empresas da trama entre 2004 e 2009. Porén, outros subornos obtidos non puideron ser cuantificados, como as melloras que as empresas realizaron na casa reitoral que destapou o caso mentres estivo no seu poder, antes de devolverlla á Igrexa cando estourou o caso.
Para a Audiencia “o delito cometido é un paradigma do abuso do posto na administración pública que o solicitante desempeñaba e reviste especial gravidade dado que non se tratou dun acto puntual senón dunha conduta sostida no tempo, levada a cabo de forma coordinada con terceiros e que desencadeou o enriquecemento que nos feitos probados da sentenza se reflicte”. Por iso, engadía, “permitir que o condenado volva exercer calquera cargo ou emprego público sería unha burla das finalidades da pena”.
Ao perdón tamén se opuxo a representación da veciñanza de Paramos, que advertiu da mensaxe que lanzaría á sociedade un indulto dun condenado por corrupción
Ademais da Audiencia da Coruña e da Fiscalía, en contra do indulto tamén se manifestou a representación da veciñanza de Paraños, cun escrito no que que argumentou que “se a institución do indulto, en xeral, é cuestionable doutrinalmente, aqueles concedidos aos reos por corrupción son directamente improcedentes, polos desgraciados efectos que producen tanto na sociedade coma nos potencialmente corruptos, que se decatan de que a xurisdición penal é un obstáculo vencible e que a cadea non é lugar para persoas de certo estatus económico, político ou social, senón para os cidadáns marxinalizados”.
