A memoria non oficial da ditatura portuguesa. A aculturación que se impuxo no Congo, expresada na perda das danzas da infancia. O baile liberador das mulleres formiga, todo o día traballando. A nai e a bebé que atopan, si, o xeito de estar xuntas nun país que lles nega ese dereito. A experiencia doutra nai nova que constrúe intimidade co espectador. Sen nada que agochar. O corpo que constrúe o espazo e o tempo. A natureza que se invoca. A animalidade que se explora. A corrección que se escorrenta. Así foi a segunda semana do festival Escenas do cambio. O cotián que revela o político.