O pontevedrés Anxo Araújo agromou co seu álbum de debut coma unha das voces propias con maior personalidade da escena galega postpandemia. Con Aprender a bailar, o seu segundo traballo, deixa atrás boa parte daquela saudade para entregar unha colección de cancións que percuran nos ritmos meridionais as bases fundacionais sobre as que desenvolver o vitalismo do seu novo discurso

Caamaño & Ameixeiras reinventan co seu segundo disco a maneira de entender a música tradicional sen deixar nunca de ser elas mesmas. Unha aventura abondosa en experimentación e azos rupturistas nas que o noso Rick Rubin patrio, o Hevi, colle o temón para guiar ao intrépido dúo en tan arriscada travesía.

Na rica e heteroxénea escena galega, baixo os grandes nomes que poboan festivais e reportaxes en medios, abundan as pequenas xemas. Proxectos moitas veces cativos en medios pero sempre desbordantes en talento que agroman de cote por calquera curruncho do País. A lista non ten fin e sempre trae novidades. E precisamente a este selecto pero populoso clube pertence o heroe da viñeta desta semana: o vigués Iago Galego AKA Filloas.

O que nos queda por non dicir é o sexto disco de Chicharrón, unha banda en constante evolución que en pouco máis dunha década se ten convertido en referencia imprescindible do pop de vangarda galego.

Os muradáns Capital Voskov lanzaron o pasado outono o seu primeiro disco longo, unha obra que alén de conter unha manchea de clásicos instantáneos permite botar unha ollada a algunha das interesantes dinámicas musicais e sociolingüísticas que están a se dar na música galega dos últimos anos.

Ataque Escampe veñen de asinar con Cabalgata o seu album máis complexo. Un rico catálogo de músicas contemporáneas que arroupan, máis unha vez, a máis prezada lírica da escena galega

Cantaban os xa extintos Second que “esas letras son agujas que se clavan en mi espina”, unha sensación moi semellante á que de certo deben sentir as millennials galegas fronte as verbas do trobador existencialista do Valadouro. E precisamente nesas coordenadas de frustración e anguria é onde Nuno se ten convertido con só dous discos na indiscutible -e involuntaria- voz da súa xeración.

Cando atopas unha obra de madurez saída do leito dun artista que xa ten varias décadas de percorrido cumpre esculcala con maior paixón que se fose o enésimo disco de debut. É o caso de “Rematou o simulacro”, segundo disco de Loita Amada

Poucos poderían agoirar os cambios sistémicos que chegarían nos seguintes anos para a nosa música tradicional con estouridos das dimensións de Tanxugueiras, primeiro, e Fillas de Cassandra, despois. E xusto cando xa nos dabamos por satifeitos, cando xa non podiamos pedir máis por medo a perdelo, vai e aparece unha nova peza no rico quebracabezas que é este movemento neotradi: Mondra