Anxo Lugilde

(Lugo, 1970) Os seus pais, de Triacastela e Lalín vivían en Barcelona e, ao igual que as súas dúas irmás, María Elena e Begoña, levárano a nacer a Galicia. A súa nai, María do Carmo Pardo, marchou en xuño de 1970 en tren para, á espera do parto, ir ás festas do San Xoán de Sarria, onde vivía a avoa materna de Anxo, a cabalo con Triacastela. El naceu o 6 de agosto, o día da bomba atómica Hiroshima 25 anos despois, no Sanatorio da Virxe dos Ollos Grandes de Lugo, cidade na que a súa familia non tiña domicilio ningún, polo que se considera nado en Triacastela, e un pouco tamén en Sarria. No Nadal de 1970-1971 os seus pais levárano por primeira vez a Catalunya, nun 124. Quedáronse atrapados por una forte nevarada nunha vila de Huesca chamada Fraga... Ata 1982 viviu en Barcelona, indo a Galicia unha ou dúas veces ao ano de vacacións. De 1982 a 1988 viviu en Lugo. De 1988 a 1990 en Bilbao. De 1990 a 1998 en Ferrol. De 1998 a 2005 no Burgo (Culleredo). E desde 2005, en Compostela. 

É licenciado en Ciencias da Información, sección Xornalismo, pola Universidade do País Vasco (1993) e licenciado en Ciencias Políticas e da Administración (sección Ciencias da Administración) pola Universidade de Santiago (1999). En 2010 doutorouse en Historia Contemporánea cunha tese, dirixida polo catedrático Xosé Manoel Núñez Seixas, sobre a participación política dos emigrantes galegos, e co catedrático de Historia Ramón Villares Paz de presidente do Tribunal e co Catedrático de Ciencia Política Guillermo Márquez Cruz como un dos seus compoñentes. 

Empezou a traballar como xornalista en 1990, tras facer as prácticas na delegación da Voz de Galicia de Lugo, onde Xosé Carreira, Quique Gómez Souto, Dolores Cela, José Alonso e Rafael Vilaseca aprendéronlle o oficio, como logo continuarían facendo na delegación de Ferrol, José e Francisco Varela, Eva Díaz, Man Castro, Digna Casas, Ramón Loureiro, Consuelo Caruncho e Rodrigo Ramos Ardá. Estivo en Ferrol ata 1998 cando, tras dar a exclusiva no xornal do afundimento da ponte das Pías, conseguiu o traslado á redacción central da Coruña, aínda que el sempre quixo ir a Santiago a facer política. De 1998 a 2000 foi redactor de Economía. De 2000 a 2005 foi redactor adscrito ao director, Bieito Rubido, que foi quen, por fin, o puxo a facer política galega. Foi enviado especial do xornal á crise arxentina do corralito e tamén a Brasil, Uruguai, Venezuela e Cuba.

En 2005 fíxose xornalista free-lancer, como correspondente de La Vanguardia en Galicia, e desde 2009 tamén en Portugal, o que constitúe a súa ocupación principal, todo un luxo persoal e profesional para el e unha garantía de supervivencia en tempos moi duros para liberdade de expresión e información na nosa terra. De 2005 a 2018 foi cronista político de El Progreso. En 2018 empezou a escribir semanalmente en Praza.gal, colaboración que interrompeu uns meses despois por razóns médicas. Colaborou, entre 2009 e 2017 coa revista portuguesa Visão.

Foi tertuliano (comentador en portugués) de Radiovoz de 2004-2005, da TVG de 2009-2009/2011-2016), da Radio Galega de (2011-2017). Colabora desde 2015 no Via Lliure de Rac1, dirixido por Xabi Bundó, o programa máis escoitado de Catalunya na fin de semana. Habitualmente participa no faladoiro dos domingos. En 2020 empezou a colaborar co programas Planta Baixa, de TV3, e Qué me estás contando, de ETB. Desde 2017 está vetado nos medios públicos galegos. Apoiou desde o primeiro momento, desde fóra, o movemento @defendeagalega, contra a manipulación da TVG pola Xunta, pois o considera como a acción colectiva de maior dignidade e valentía do xornalismo galego de todos os tempos dos que hai memoria.