Xa teño un novo motivo para sentir horror e pánico por este Covid 19 que nos acosa e mata. Matou unha amiga, escritora, que paseaba o seu sorriso por Lugo, cidade onde nacera, traballaba e vivía, Araceli Herrero Figueroa. Tiña só 72 anos.

Agora, neste tempo pandémico, no que un virus manda, obriga ás persoas a levar unha máscara que oculta a maior parte do rostro. Isto consegue que pasen a primeiro plano os ollos. Estamos obrigadas a verlle os ollos á xente e a descubrir como son.

Chegou o virus con coroa, pechou colexios, e encerrou á infancia e adolescencia na casa cos proxenitores. E aí comezaron a pensar nesas persoas que aturaban ás súas criaturas, ou aos insolentes mozas e mozos, e conseguían que aprenderan.

Durante a ditadura, no DNI, todas as mulleres tiñamos “Sus labores” no respectivo apartado. Cando acabou, dixéronme, xa podes cambiar iso. Eu dixen, non. Mentres estea obrigada a facelos non penso cambialo. Díxeno diante do marido e amizades que quedaron un pouco sorprendidas. Pero así é. Non quería transixir coa impostura. 

Ao saír en tempo e hora, as persoas, ademais de careta, están obrigadas a gardar a distancia entre persoas. Unha expresión ben coñecida no pasado, no que non había virus nocivos pero había clases sociais e moita diferencia entre elas

Sempre van elixindo o mellor. Vímolo agora co permiso da saída da infancia á rúa. Eran moitísimos os pais paseando á filla ou os fillos. Un privilexio. Para quen? 

Só nos queda celebrar cado ano o 14 de abril, ansiar un goberno distinto e seguir sendo republicanas.

As mulleres que están no Parlamento non están aí como feministas, senón como mulleres que acceden ao mundo público e político como homes, para tratar os temas que preocupan na esfera pública. Aínda que algunha diga que é feminista noutro contexto.

Cómpre cortar o Feminismo de raíz, porque a historia ensina que por aí empeza todo. Tanta tranquilidade no Paradiso e foi Eva quen o desfixo todo. Así pasou ao comezo das revolucións. Logo todo se desmanda e todo o mundo quere liberdade, e iso non pode ser!!

Hoxe comeza a transición e remata o medo, acaba o silencio. Non desaparecerán inmediatamente as nefastas herdanzas de Franco. Pero si se prepara o camiño para coñecer a historia e avaliar un futuro democrático. 

A violencia contra as mulleres é un problema político. Esas palabras son as definitivas, creo, coas que a autora pon punto final ao libro.

Este sábado, día 3 de Agosto, tiven o pracer de asistir á convocatoria que a escultora de Goián, Cuqui Piñeiro fixo na súa casa, e no exquisito xardín, onde, unida a de outros grandes artistas, mostra a súa obra de, pequenas pezas en bronce, cargadas de intelixencia e humor,