Montse Dopico

A Mostra Internacional de Teatro Cómico e Festivo de Cangas vén de ser recoñecida pola Asociación de Actores e Actrices de Galicia co premio de Honra Marisa Soto

A necesidade de procurar a calma no medio do ruído. A reivindicación das mulleres como suxeito da produción da linguaxe ou do coñecemento. A revisión da tradición. Os afectos, o coidado e a creación de comunidade. As escenas e os lugares que xa non están. Fíos invisibles coma estes uniron as distintas propostas da segunda edición do festival Plataforma, que volveu xuntar en Santiago performance, artes visuais, música e arquitectura

“En tempos complexos coma os que vivimos, poucos elementos teñen tanta capacidade de contribuír á dinamización e reforzo das relacións sociais e persoais como a cultura”, salientan desde o festival que está en marcha en diversos espazos de Compostela

Malabares, clown, música e danza. Todo xunto nun espectáculo no que os malabaristas bailan e os músicos fan, tamén, de actores. Así é Orquestra de Malabares: pelotas e mazas que voan cando sobe a intensidade da música, malabares que fan como cine cómico, malabaristas que son pallasos, músicos que tamén proban algo de baile ou de clown… Ao tempo que seguen coa xira desta obra, Pistacatro presentaron tamén no Galicia Escena Pro o seu último espectáculo, DROP

O estudo do movemento corporal a través do encontro entre danza e circo. O circo contemporáneo desde o punto de vista da danza. O funambulismo desde unha perspectiva actual. Hai fíos que unen o traballo da bailarina, equilibrista, coreógrafa e pedagoga da danza Paula Quintas e percorren as súas pezas. Hai pouco levou Plastic ao encontro 6Coreógrafas, na Estrada, e Multiperspectivas a Escenas do Cambio. Un dos traballos que comparte coa tamén bailarina Marta Alonso, a peza para público familiar Nina Ninette, puido verse no Galicia Escena Pro

A sección Sinais do festival (S8) proxecta este ano filmes de Alberto Gracia, Xacio Baño, Eloy Domínguez Serén, Sol Mussa, Marta Valverde e Helena Girón e Samuel Delgado, aos que dedica o seu foco especial. Os filmes destes cineastas amosan algunhas confluencias, como a aposta polos formatos non dixitais ou a reflexión sobre o subterráneo ou a falta de referentes de vidas precarizadas. 

En moitos casos fíxose unha lectura do pensamento de Xohana Torres a través das opinións que as protagonistas presentan sobre a súa contorna. Maxa e a súa nai, de Adiós María, representan os últimos chanzos dunha longa cadea de mulleres que se enfrontan á soidade, a frustración e a vulnerabilidade. Achegámonos ao ensaio Xohana Torres: da viúva de vivo á muller navegante, de Ana Garrido

A nova montaxe de Matarile, ‘El diablo en la playa’, é un achegamento ao caos, á necesidade de atopar un camiño para non colapsar, do que falamos coa súa directora, Ana Vallés

“Laiármonos porque non hai cancións abondas en galego xa non está xustificado, é cousa do século pasado”. O crítico musical Pepe Cunha introduce con palabras coma estas a exposición 'CantáMOLA en galego, A canción en galego no século XXI', un percorrido polos últimos 20 anos de historia da música galega que dirixe xunto a Teresa Cuíñas e que pode verse ata finais de maio en Pontevedra, pero tamén en Spotify e YouTube

Guillerme é un intelectual. Un creador ben colocado. Un mal poeta que vive da aparencia, de embaucar persoas que proxectan nel os seus propios desexos de ser máis. Mais é, sobre todo, un auténtico vampiro emocional. Un ser narcisista disposto a chuchar a enerxía dos demais a cambio de nada. Falamos con Álex Sampayo sobre Un home con lentes de pasta, a nova montaxe de Redrum Teatro, que dirixe.

Bailar Agora é facer, aquí e neste momento, o que sempre soñaras. Non agardar máis. É escoitar os demais e escoitarse a unha mesma. É deixar que o corpo se exprese. Que todo flúa. Todo isto é 'Bailar agora', a nova peza de Marta Alonso, a bailarina que representa un dos tres piares da compañía TrasPediante

Sumrrá teñen novo disco, que é xa o sétimo tras máis de 20 anos de traxectoria. Chámase 7 visións e saíulles tan existencial como redondo. Tan plástico como fondo. Tan poético como heteroxéneo.