Dende a súa obvia hexemonía e fortaleza, o PPdeG tende a inscribir o seu discurso no das dereitas internacionais nos que ricos e poderosos dan en presentarse como obxecto de persecución dunha suposta 'ditadura progre'
É sabido que unha das múltiplas fortalezas do PP de Galicia é a súa tendencia á campaña permanente. As escenificacións nas que tal ou cal líder pide aos cargos prepararse para as eleccións ou incrementar a tensión electoral non deixan de ser iso, postas en escena. Porque esa tensión nunca desaparece de todo no partido que, primeiro como Alianza Popular e despois como Partido Popular, leva rexendo o Goberno galego toda a súa historia agás seis anos, os que sumaron os mandatos dos gobernos de coalición presididos polos socialistas Fernando González Laxe e Emilio Pérez Touriño.
Esa hexemonía, cimentada de vez por diversas vías no fraguismo, provocou que o ata agora único cambio de goberno cara á esquerda emerxido das urnas, o protagonizado por PSdeG e BNG en 2005 -o de 1989 foi mediante unha moción de censura que implicou o grupo de tránsfugas de Xosé Luís Barreiro Rivas- chegase pola mínima. Touriño e Anxo Quintana puideran tecer unha maioría absoluta cun só escano de marxe malia enfrontárense a un Manuel Fraga política e fisicamente decadente tras unha lexislatura de múltiplas crises políticas externas e domésticas, dende o Prestige á división interna do PPdeG.
O PPdeG era daquela e segue sendo dúas décadas despois unha rocha dura de erosionar por moitas razóns nas que conflúen acertos propios, erros alleos e -se cadra, sobre todo- a súa mímese co Goberno. PP, Xunta e poder son sinónimos en moitos eidos e os beneficiarios desta sinonimia exércena con amplitude.
Altos dirixentes do partido do Goberno din estar "asustados" polo BNG, ao que volven ligar coa violencia entre acusacións de "adoutrinamento" á infancia
Malia todo este -obvio- contexto, a cúpula dos conservadores galegos non é allea ao contexto estatal e internacional. Ese nos que as convencionalmente chamadas dereitas tradicionais compiten e, nalgúns casos, son fagocitadas polas novas extremas dereitas, tamén alcumadas dereitas populistas ou autoritarias. Esas dereitas que din ser desacomplexadas para seren -por exemplo- racistas sen pudor. As mesmas que teñen entre os seus argumentarios unha presunta ditadura progre na que realmente o obxecto de persecución ou proscrición pública non son as minorías ou as persoas pobres, senón os ricos e poderosos que dan en presentarse como alternativa do pobo fronte a unhas malvadas elites proclives á esquerda. O paradigma Donald Trump.
É posible inscribir nesta lóxica algúns dos últimos movementos dun PPdeG que ata o momento dá mantido acantoado a Vox nas urnas. No partido do Goberno, o da hexemonía en moitas frontes que van alén da parlamentaria, aseguran estar "asustados". Así o afirmaron quen son os seus principais referentes públicos tras o presidente Rueda: a secretaria xeral, Paula Prado, e o voceiro parlamentario, Alberto Pazos.
"Asustados" por culpa do BNG, primeira forza da oposición -pero oposición, ao cabo- á que dende hai semanas teiman en ligar coa violencia por varias vías. Dende relacionar por enésima vez a formación que encabeza Ana Pontón coa desaparecida banda terrorista ETA -desta volta, por unha xuntanza con EH-Bildu- ata atribuírlle a organización de actos violentos nas rúas ou "persecución" a membros da Xunta por mor das protestas de traballadoras da Consellería de Política Social ante a conselleira responsable, Fabiola García.
Na liña destas correntes internacionais é posible inscribir tamén a campaña dos populares contra a Universidade da Coruña, na que conflúe tamén cuestións propias coma o conflito por Medicina
O Bloque tamén foi acusado dende o PP nos últimos días de, entre outras condutas, "adoutrinar" nenas e nenos. O argumento neste caso son materiais didácticos que a CIG-Ensino oferta ao profesorado. Concretamente, unha unidade editada polo sindicato hai seis anos polo Día do Orgullo que incluía, entre as súas referencias, ligazón ao fanzine Galiza Nación Cuir, do colectivo ourensán A Galleira. As rimas coas novas dereitas internacionais, neste caso en materia afectivo-sexual, albíscanse a pouco que se observe.
Na liña das devanditas correntes internacionais, Prado e Pazos foron tamén quen puxeron voz a unha inédita campaña do PPdeG contra unha universidade pública, a da Coruña. Están a desenvolvela tomando como enganche a decisión da Reitoría de izar, dende hai máis dunha semana, unha bandeira de Palestina en dúas das súas sedes como mostra de condena ao xenocidio en Gaza, e de facelo nos mastros que habitualmente acollen a bandeira de España.
Vídeos en redes sociais e unha inhabitual conferencia de prensa do voceiro e outros cargos no recinto da institución académica serviron para evidenciar unha escalada que ten varios panos de fondo. Dende a convicción do reitor, Ricardo Cao, de sacar adiante un título propio de Medicina contra o criterio da Xunta ata os lustros que as candidaturas progresistas levan gañando as sucesivas eleccións na UDC. E, se cadra, unha capa máis: as devanditas correntes dereitistas internacionais teñen tamén nas universidades non afíns outro dos seus albos. Véxanse os Estados Unidos.
Das aulas e despachos universitarios, manteñen, proceden diversos males que cómpre atallar. Tamén están asustados. E, se cadra, na sala de máquinas do PPdeG hai quen coida que hai que ir cos tempos.
