A pasada semana o socialista José Tomé, alcalde de Monforte, foi investido presidente da Deputación de Lugo cos votos a prol do PSdeG e BNG. Coa constitución da entidade provincial lucense, adiada polos contenciosos electorais en Burela e Monterroso, quedaban despexadas as eleccións das persoas que terán na man durante os vindeiros catro anos os once principais bastóns de mando do poder local galego: os sete concellos máis poboados e as catro deputacións. A maioría destas eleccións estiveron sustentadas en acordos políticos pola esquerda, solventados nos máis dos casos en negociacións rápidas e sen excesivas tensións, lonxe do estrépito que está a marcar o proceso de investidura de Pedro Sánchez, que nestes días se debate no Congreso.

En todas as principais institucións locais galegas agás o Concello de Vigo a ausencia de maiorías absolutas fixo necesaria a negociación política, solventada na maior parte dos casos con rapidez e sen excesivas tensións, lonxe do estrépito que está a marcar a negociación da investidura de Sánchez

Só nunha destas once institucións o goberno saíu adiante sen intervención, por activa ou pasiva, dunha forza política diferente á do candidato que logrou a investidura. Abel Caballero repetiu como alcalde de Vigo apoiado na amplísima maioría absoluta que logrou o 26M, con 21 dos 27 edís da corporación para o PSdeG. No resto de gobernos urbanos e mais nas catro deputacións cumpriu negociar con máis ou menos intensidade.

No caso das cidades dúas delas, Lugo e Pontevedra, teñen dende mediados de xuño gobernos de coalición de PSdeG e BNG con alcaldía socialista, no caso lucense, e nacionalista no pontevedrés. Sobre a base dos contactos entre as direccións nacionais de ambas formacións, os equipos locais das dúas forzas pecharon en apenas dúas semanas os seus acordos e tanto Lara Méndez como Miguel Anxo Fernández Lores chegaron ás investiduras coas coalicións pechadas sen maiores desencontros que discordancias puntuais.

En dúas das outras tres cidades con gobernos sustentados en maioría da esquerda tamén foron necesarios acordos previos á investidura aínda que non frutificasen en gobernos de coalición. Inés Rey e Ángel Mato chegaron ás alcaldías da Coruña e Ferrol cos votos da súa formación, o PSdeG, do BNG e tamén cos indispensables votos a prol das formacións que gobernaran estas cidades no anterior mandato, Marea Atlántica e Ferrol en Común. 

No caso coruñés os socialistas acordaron xa medidas para todo o cuatrienio co Bloque e outro pacto de inicio de mandato coa Marea. Alén destes pactos a propia rexedora subliñaba recentemente nunha entrevista en Praza.gal a explorar a posibilidade do goberno de coalición durante o mandato. En Ferrol Mato e o ex-alcalde Suárez acordaron tamén un paquete de medidas básicas. En Santiago, dada a súa condición de forza máis votada, Xosé Sánchez Bugallo foi investido só cos votos socialistas, mentres que tanto Compostela Aberta como o BNG optaron pola abstención.

Mesmo no efervescente panorama ourensán houbo acordo bipartito con inéditos socios e por partida dupla. Tras o aberto escenario que deixaron os comicios o baltarismo non dubidou en sacrificar o que Alberto Núñez Feijóo situara como candidato en 2015, o ex-alcalde Jesús Vázquez, e entregarlle a alcaldía da cidade a Gonzalo Pérez Jácome, líder de Democracia Ourensana. A cambio, a que foi terceira forza na capital da provincia o 26M comprometeuse -e cumpriu- a soster a José Manuel Baltar na presidencia da Deputación, onde o PP sufriu a histórica perda da maioría absoluta. Non sen pirotecnia dialéctica previa os pactos asinados cumpríronse en tempo e forma.

Un eventual fracaso da investidura de Pedro Sánchez que conducise a novas eleccións xerais marcaría inevitablemente o derradeiro curso político da lexislatura en Galicia e debilitaría as opcións dun cambio pola esquerda na Xunta

Tamén se cumpriu o asinado, pero pola banda esquerda e sen as viraxes vividas en Ourense, nas outras tres deputacións. Os socialistas Valentín González Formoso e Carmela Silva recuncaron nas presidencias da Coruña e Pontevedra mediante gobernos de coalición co BNG, agora con base socialista máis ampla, e en Lugo estreouse Tomé tras os reequilibrios no seo do propio PSdeG lucense, que así e todo pactou co Bloque sen excesivas tensións.

Deste xeito, ao contrario que noutras ocasións nos anos 90 do século pasado e durante a primeira década do século actual, as relacións locais entre as diferentes forzas da esquerda non semellan un atranco para o escenario político galego cando, agás no caso de adianto, resta pouco máis dun ano para as eleccións ao Parlamento de Galicia. Cuestión diferente é o que sucede co estrépito estatal: un eventual fracaso da investidura de Pedro Sánchez que conducise a unhas novas eleccións xerais marcaría inevitablemente o derradeiro curso político da lexislatura en Galicia, rearmando o argumentario do PPdeG e do propio Alberto Núñez Feijóo, a presentarse como garante da "estabilidade", e debilitaría as opcións dun cambio na Xunta pola esquerda.